No cóż, to było... kiepskie.

Mniej więcej w połowie lektury dotarło do mnie, że wszystkie dialogi dotyczą tylko jednego tematu: zbrodni. To kryminał, więc niby tak powinno być. Kiedy jednak mamy dwie perspektywy i te same informacje są najpierw ujawniane, a potem powtarzane drugiemu bohaterowi (bez skrótów typu „wyjaśniła mu wszystko pokrótce”),zaczyna się robić nudno. Dlaczego więc nie porozmawiają choć raz o czymś innym?

Bo nie mają o czym.

To jest książka całkowicie jednowątkowa. Jednoipół, jeśli motyw „robimy imprezę urodzinową na koniec” można uznać za coś więcej niż jedną scenę. Bohaterowie rozmawiają tylko o zbrodni, bo nic innego się nie dzieje, i gdyby nie wałkowali tych samych informacji raz po raz, to książka miałaby może ze sto stron. To niestety sprawia, że bardzo łatwo domyślić się, kto jest winny, nawet bez dokładnego śledzenia wskazówek. Przecież w tym cała zabawa!

I na koniec moja ulubiona część tej farsy. Nie przyglądajcie się za mocno okładce... Jest na niej spoiler.

No cóż, to było... kiepskie.

Mniej więcej w połowie lektury dotarło do mnie, że wszystkie dialogi dotyczą tylko jednego tematu: zbrodni. To kryminał, więc niby tak powinno być. Kiedy jednak mamy dwie perspektywy i te same informacje są najpierw ujawniane, a potem powtarzane drugiemu bohaterowi (bez skrótów typu „wyjaśniła mu wszystko pokrótce”),zaczyna się robić nudno....