Amara wraca po długiej nieobecności w rodzinnym mieście i pragnie jak najszybciej zobaczyć się z bratem, który pracuje w salonie tatuażu, oraz Jaksem właścicielem salonu, w którym od dawna Amara jest zakochana. Jaks do tej pory był w związku z siostrą Amary, lecz kiedy się rozstają więzi między Amara a Jaksem stają się bardziej osobiste. Jednak nie wszystko jest takie jak się wydaje i życie potrafi być bardzo przewrotne i bohaterzy przekonują się o tym na własnej skórze.
Jakie przeszkody staną na drodze do szczęścia Amary i Jaksa ?
Jakie bolesne tajemnice skrywają bohaterowie?

Historia dwojga ludzi zakochanych w sobie lecz poprzez tajemnice i bolesną przeszłość ciężko im jest komuś zaufać i zbudować prawdziwy związek. Amara od początku wie czego chce i jakimi uczuciami darzy Jaksa, lecz Jaks musi sam uwierzyć, że jest zdolny do kochania i bycia kochanym. Piękna, trochę zabawna, trochę smutna historia, którą czyta się w mgnieniu oka. Szczerze powiem, że zauroczyła mnie ta historia i mimo iż fabuła jest przewidywalna ja bardzo dobrze się bawiłam czytając.
Bardzo polecam

Amara wraca po długiej nieobecności w rodzinnym mieście i pragnie jak najszybciej zobaczyć się z bratem, który pracuje w salonie tatuażu, oraz Jaksem właścicielem salonu, w którym od dawna Amara jest zakochana. Jaks do tej pory był w związku z siostrą Amary, lecz kiedy się rozstają więzi między Amara a Jaksem stają się bardziej osobiste. Jednak nie wszystko jest takie jak...

Przepiekna powieść która na długo zostanie w pamięci .

Przepiekna powieść która na długo zostanie w pamięci .

Książka podbiła moje serce, przeżycia po jej przeczytaniu nie do opisania

Książka podbiła moje serce, przeżycia po jej przeczytaniu nie do opisania

Jedna z głównych myśli jakie nasuwają mi się, po przeczytaniu tej książki to: przerost formy nad treścią.

Nie do końca odpowiada mi styl pisania autorki. Niejednokrotnie miałam wrażenie, że popada ona w słowotok. Chociaż w sumie nie wiem czy to styl pisania autorki, czy po prostu taka kreacja głównej bohaterki. Nie mniej jednak, czytając opisy myśli Amary, dotyczących Jaksa, niemal przewracałam oczami.

Nie potrafiłam znaleźć w nich spójności, jednej konkretnej rzeczy, która w logiczny sposób łączyłaby ze sobą kilka mniejszych elementów. Tutaj w zamian dostałam mnóstwo słów opisujących jednego człowieka, które w mojej wyobraźni nie pasowały do siebie. Może nie znaczeniem, bo wszystkie te słowa raczej pozytywnie w oczach Amary odnosiły się do Jaksa, ale dla mnie jako czytelniczki nie łączyły się w magiczną całość, która pozwoliłaby mi polubić bohaterów, zżyć się z nimi czy nawet współodczuwać ich emocje.

Nic takiego tutaj nie miało miejsca. Historia może i fajna, miała potencjał ale autorka trochę przerysowała to.

Strasznie mnie denerwowała postawa Amary. Nie wiem jak to nazwać, ale chodzi mi o to, że bardzo szybko przechodziła ze skrajności w skrajność jeśli chodzi o targające nią emocje. Najpierw płacze załamana, bo dręczy ją wspomnienie przeszłości, a chwilę później śmieje się bo dotknęła Jaksa. Ja rozumiem, że miłość, że uczucia ale trochę płytkie to dla mnie jest.

Nawet w ostatnim rozdziale, scena na weselu Aleksa i Eleny. Amara unikała Jaksa przez trzy miesiące, była pewna, że on jej nienawidzi za to co wydarzyło się w przeszłości, a chwilę później popatrzyła się na jego usta i nie potrafiła skupić uwagi na sednie ich rozmowy, która w moim odczuciu powinna być ważna. Chodziło o ich wspólne życie, o wychowanie dziecka, o wybaczenie sobie przeszłości. Więc dla mnie zabrakło tej głębi.

Uważam, że całą historię można było napisać krócej. Amarę wykreować na bardziej dojrzałą i stabilną osobę, bo naprawdę to jej wzdychanie do Jaksa na każdym kroku i rozpraszanie jej myśli, przez jego usta po kilku rozdziałach, było już trochę męczące. Dodać trochę więcej głębi do wydarzeń i mogła wyjść całkiem fajna historia.

Osobiście nie zapałałam wielką sympatią do bohaterów. Czegoś mi między nimi zabrakło, abym mogła nazwać ich swoimi ulubionymi.

Jedna z głównych myśli jakie nasuwają mi się, po przeczytaniu tej książki to: przerost formy nad treścią.

Nie do końca odpowiada mi styl pisania autorki. Niejednokrotnie miałam wrażenie, że popada ona w słowotok. Chociaż w sumie nie wiem czy to styl pisania autorki, czy po prostu taka kreacja głównej bohaterki. Nie mniej jednak, czytając opisy myśli Amary, dotyczących...

Nie wiem co sądzić o tej książce. Historia jest bardzo dobra i nieco zagmatwana, ale główna bohaterka momentami irytuje..i to bardzo. Raz jest niewinna jak kwiatuszek a za chwilę prowokująca ..nie wiem, jakoś nie mogę się przekonać.
Nie podobał mi się również styl pisania i fakt, że opisy były zdecydowanie za długie.

Nie wiem co sądzić o tej książce. Historia jest bardzo dobra i nieco zagmatwana, ale główna bohaterka momentami irytuje..i to bardzo. Raz jest niewinna jak kwiatuszek a za chwilę prowokująca ..nie wiem, jakoś nie mogę się przekonać.
Nie podobał mi się również styl pisania i fakt, że opisy były zdecydowanie za długie.

Piękna historia o miłości, dużo wzruszeń i emocji

Piękna historia o miłości, dużo wzruszeń i emocji

Historia dość nieprawdopodobna, ale książka ciekawa i łatwo się czyta. Jako przerywnik cięższych pozycji w sam raz.

Historia dość nieprawdopodobna, ale książka ciekawa i łatwo się czyta. Jako przerywnik cięższych pozycji w sam raz.

Przepiękna książka, pełna silnych emocji i wzruszeń.

Przepiękna książka, pełna silnych emocji i wzruszeń.

Nieakceptowana i odrzucona przez rodzinę Amara wraca do rodzinnego domu. Otoczona chłodem matki i niechęcią siostry zwraca się do Jaksa, mężczyzny, w którym jest od dawna zakochana. On zdystansowany i pełen cynizmu właściciel tatuażu nie chce otworzyć przed nią swojego serca. Oboje dźwigają ciężar własnych tajemnic nie wiedząc jak bardzo są ze sobą powiązani.
Choć momentami surrealistyczna i niepotrzebnie pogmatwana książka jest dobra. Jeśli odrzuci się momentami męczące i niepotrzebne opisy i dywagacje zostanie całkiem zgrabna powieść o samotności, odrzuceniu i braku wsparcia. O poszukiwaniu miłości i szczęścia, o umiejętności godzenia się z przeszłością i budowania na jej zgliszczach nowej nadziei.
Okładka to dodatkowy atut.
Mnie, jak na pierwsze zetknięcie z tą autorką, książka się podobała.

Nieakceptowana i odrzucona przez rodzinę Amara wraca do rodzinnego domu. Otoczona chłodem matki i niechęcią siostry zwraca się do Jaksa, mężczyzny, w którym jest od dawna zakochana. On zdystansowany i pełen cynizmu właściciel tatuażu nie chce otworzyć przed nią swojego serca. Oboje dźwigają ciężar własnych tajemnic nie wiedząc jak bardzo są ze sobą powiązani.
Choć...

Czasami, czytając książki skierowane do młodego odbiorcy, mam wrażenie, że choć do kategorii młodego odbiorcy już od jakiegoś czasu nie należę, to jednak historia dobrze wpasowuje się w moje czytelnicze preferencje. Bywa, że nawet kiedy historia skierowana jest do młodego odbiorcy i starszy może z niej wyciągnąć niejedno.
Niekiedy natomiast historia nie da się przełożyć na starszego czytelnika. A przynajmniej nie da się przełożyć na mnie. Miałam tak z Gwiazdami nadziei. Sama historia choć do najbardziej odkrywczych nie należy, wcale nie jest jakaś szczególnie zła. Niespełniona, potem spełniona miłość, życie w poczuciu winy, tragedii, próby ułożenia sobie dnia codziennego, poszukiwanie nie tylko partnera, ale i siebie samego w życiu, związku i relacjach. Całkiem ciekawy zestaw problemów.
Tyle, że Gwiazdy nadziei jak dla mnie przynajmniej, postanowiły dodatkowo udramatycznić historię przeogromnym smutkiem głównej bohaterki, jej wyrzutami, jej nastawieniem na jednego jedynego, wymarzonego, wyśnionego. Co samo w sobie też nie musiałoby być takie złe, jednak powielane co stronę słowa, odczucia, emocje sprawiły, że oczy mimowolnie przebiegały po kartkach w poszukiwaniu czegoś innego, jakiejś zmiany, czegoś nieprzewidywalnego. I chyba nie znalazły.
Nie ukrywam, że wiele kosztowało mnie skończenie tej książki. Kilka razy miałam nawet plan porzucenia, ale jako, że nie lubię tego robić, wytrwałam na posterunku.
I tak po chwili czasu od lektury, kilku refleksjach myślę sobie, że być może problem nie tkwi w bohaterach, a w czytelniku, który jak na swój wiek oczekuje czegoś więcej, a nawet jeśli chodzi o młodych bohaterów, to też oczekuje czegoś więcej. Większej dojrzałości, dorosłości, odpowiedzialności. Refleksji. Większej niż powtarzanie w kółko tego samego.
Wydaje się, że Gwiazdy nadziei nie są dla mnie, choć podejrzewam, że młodszy, mniej krytyczny czytelnik będzie zadowolony.

Czasami, czytając książki skierowane do młodego odbiorcy, mam wrażenie, że choć do kategorii młodego odbiorcy już od jakiegoś czasu nie należę, to jednak historia dobrze wpasowuje się w moje czytelnicze preferencje. Bywa, że nawet kiedy historia skierowana jest do młodego odbiorcy i starszy może z niej wyciągnąć niejedno.
Niekiedy natomiast historia nie da się przełożyć na...