Denar dla szczurołapa

Nuda , nuda , nuda ....

Nuda , nuda , nuda ....

Książka jest ciekawa ale napisana inaczej stylistycznie niż na ogół czytam, autor używa dużo wyrazów, których nie stosuje się potocznie. Liczyłem na coś w stylu współczesnej wersji Indiany Jonesa w połączeniu z kryminałem napisanej lekkim językiem...
Jest to zupełnie coś innego ale szanuje kunszt autora i sięgnę po kontynuację by dokończyć historię głównych bohaterów.

www.bookshirt.cupsell.pl

Książka jest ciekawa ale napisana inaczej stylistycznie niż na ogół czytam, autor używa dużo wyrazów, których nie stosuje się potocznie. Liczyłem na coś w stylu współczesnej wersji Indiany Jonesa w połączeniu z kryminałem napisanej lekkim językiem...
Jest to zupełnie coś innego ale szanuje kunszt autora i sięgnę po kontynuację by dokończyć historię głównych...

Moim zdaniem książka bardzo niedoceniana ale powiedzmy szczerze, nie jest to pozycja dla fanów lekkiego pióra i niewymagającej prozy. Dużo tu naukowych pojęć, specjalistycznej wiedzy, ośrodków akademickich i naukowców czy badaczy.
Lubię jednak gdy książka zmusza mnie do poszerzania swojej wiedzy a taka niewątpliwie jest ta książka. Słowa uznania dla autora za bardzo pomysłowe wykorzystanie bajki/legendy o szczurołapie jako fabuły czegoś większego i bardziej demonicznego.

Moim zdaniem książka bardzo niedoceniana ale powiedzmy szczerze, nie jest to pozycja dla fanów lekkiego pióra i niewymagającej prozy. Dużo tu naukowych pojęć, specjalistycznej wiedzy, ośrodków akademickich i naukowców czy badaczy.
Lubię jednak gdy książka zmusza mnie do poszerzania swojej wiedzy a taka niewątpliwie jest ta książka. Słowa uznania dla autora za bardzo...

Sięgnęłam po tą książkę z nadzieją na coś porywającego. Poddałam się po 3 dniach i przebrnięciu przez 100 stron. Może pan Michalak jest dobrym historykiem itd, ale pisarzem kiepskim. Postaci są papierowe, akcji brak, język sztuczny... Nuda.

Sięgnęłam po tą książkę z nadzieją na coś porywającego. Poddałam się po 3 dniach i przebrnięciu przez 100 stron. Może pan Michalak jest dobrym historykiem itd, ale pisarzem kiepskim. Postaci są papierowe, akcji brak, język sztuczny... Nuda.

Naprawdę liczyłam na coś lepszego. Owszem, pomysł z wykorzystaniem legendy o Fleciście z Hameln bardzo mnie zainteresował, a przedstawienie środowisk akademickich zapowiadało ciekawy klimat. Do tej strony książki nie mogę się przyczepić, autor świetnie wykorzystuje swoją wiedzę z zakresu religioznawstwa, archeologii itp. dziedzin.
Jednak wydaje się on lepszym naukowcem niż powieściopisarzem. Do ok. 200 strony praktycznie nic się nie dzieje, bohaterowie prowadzą tylko naukowe dyskusje w różnych miejscach i to dość patetycznym, wzniosłym stylem, trochę nienaturalnie to wypada. Mam wrażenie, że autor nie potrafi tworzyć angażujących postaci. Gabor Horthy przypomina sztampowego awanturnika-naukowca pokroju młodego Indiany Jonesa, kobiety w książce pojawiają się tylko po to, żeby wskoczyć głównemu bohaterowi do łóżka, a reszta postaci zmienia się tak szybko, że nie mamy czasu dobrze ich poznać i powiedzieć o nich nic ponad to, że też są naukowcami i lubią imprezy. Niby jest to jakieś, ale bardzo kliszowe.
Po wysłuchaniu tyłu dobrych opinii chcialam dać temu cyklowi jeszcze jedną szansę. Może paradoksalnie, gdyby była to książka popularnonaukowa czytałoby się lepiej. Autor jest świetnym naukowcem i te wątki naprawdę dają radę, to cała reszta kuleje.
Jeszcze jedna, drobna rzecz. Nie wiem, czy jestem przewrażliwiona, czy to może narracja z perspektywy głównego bohatera powoduje takie wrażenie, ale czy tylko mnie się wydaje, czy autor opisując kultury Wschodu skręca czasami w stronę niezbyt smacznego orientalizmu, czegoś pomiędzy idealizacją egzotyki a lekkim poczuciem białej, postkolonialnej wyższości. Nieczesto, ale sie zdarza. A może to tylko moja nadinterpretacja.

Naprawdę liczyłam na coś lepszego. Owszem, pomysł z wykorzystaniem legendy o Fleciście z Hameln bardzo mnie zainteresował, a przedstawienie środowisk akademickich zapowiadało ciekawy klimat. Do tej strony książki nie mogę się przyczepić, autor świetnie wykorzystuje swoją wiedzę z zakresu religioznawstwa, archeologii itp. dziedzin.
Jednak wydaje się on lepszym naukowcem niż...

Po Denar dla szczurołapa sięgnęłam, ponieważ w co drugiej opinii na temat tej książki wyczytałam, że fabularnie jest ona zbliżona do powieści Dana Browna. A że bardzo lubię tajemnice w jakie zagłębia się autor, postanowiłam dać szansę innemu, nieznanemu przeze mnie pisarzowi, mimo iż opis historii nie do końca mnie zainteresował.
Gabor Horthy bohater powieści, podczas swoich badań, trafia na notatki XIX - wiecznego teologa Augusta Erdmanna, który skupiał się nad zgłębieniem legendy o szczurołapie z Hameln. Choć z boku może wydawać się, że to jedynie stara legenda, po głębszej analizie przeprowadzonej przez Gabora okazuje się, że prawda okazuje się całkiem inna. Czy morderstwo młodej stypendystki z Holandii ma coś wspólnego ze śledztwem Gabora?
Po przeczytaniu książki wiem skąd wzięły się porównania do powieści Browna. Pan Michalak potrafi w podobny sposób zainteresować zagadką i tak poprowadzić fabułę, by do końca trzymać czytelnika w napięciu. Mnie to niestety nie dotyczyło, przede wszystkim ze względu, na temat jaki został poruszony. O Fleciście z Hameln słyszałam w dzieciństwie, ale nie była to moja ulubiona opowiastka. Chyba dlatego, że boję się szczurów ;). Do dnia dzisiejszego się w tym zakresie nic nie zmieniło. Legenda nie wzbudza we mnie aż tak wielkiego zainteresowania, jak ma to miejsce przy lekturach takich jak Kod da Vinci czy Anioły i demony, na czym Denar trochę ucierpiał. Bo choć historia sama w sobie była ciekawie napisana, to temat nie był aż tak zajmujący, bym czytała książkę z wypiekami na twarzy. Ode mnie 4/10.

Po Denar dla szczurołapa sięgnęłam, ponieważ w co drugiej opinii na temat tej książki wyczytałam, że fabularnie jest ona zbliżona do powieści Dana Browna. A że bardzo lubię tajemnice w jakie zagłębia się autor, postanowiłam dać szansę innemu, nieznanemu przeze mnie pisarzowi, mimo iż opis historii nie do końca mnie zainteresował.
Gabor Horthy bohater powieści, podczas...

Znowu to sobie zrobiłam! Po raz kolejny, nie uczę się na błędach, no trudno, muszę nauczyć się z tym żyć. Miało być pięknie, a wyszło jak zwykle ;-)
Zaintrygował mnie motyw Szczurołapa z Hameln – bardzo ciekawa historia, a właściwie legenda, w której grupa dzieci została wyprowadzona z miasta Hameln przy dźwiękach fleta przez szczurołapa, który za wykonanie usługi nie otrzymał od mieszkańców obiecanej zapłaty. Do dziś podanie to jest analizowane i interpretowane przez tęgie umysły i wielu próbuje rozwikłać tajemnice tego wydarzenia/legendy z XIII wieku. Sami przyznajcie, że wykorzystanie tego motywu to zacny pomysł. Tylko wykonanie już niezbyt.
Pierwsza myśl – książka ciągnie się, jak flaki z olejem. I nic się nie dzieje. Moment, w którym moje zainteresowanie drgnęło, to strona 230 (tak, zapisałam sobie, tak – chyba nie jestem normalna) z 432. A tak męczyłam ją, męczyłam i męczyłam tylko ze względu na wątek Szczurołapa. I tak szła, strona, za stroną.
Główny bohater jest naukowcem, znawcą demonologii, który zaczyna doznawać dziwnych wizji w swoim życiu (za sprawą, jak od razu się domyślamy, raczej ciemnych sił) i trafia na opracowania związane z legendą z Hameln. I tak do tej 230 strony jeździ sobie w celach naukowych, to tu, to tam, to Niemcy, to Izrael, taka biblioteka, siaki uniwerek, a w tak zwanym międzyczasie – a to słabo mu się zrobi, a to coś usłyszy, poczuje smród siarki i takie bla bla bla. Główny bohater, Gabor (o narodowości węgierskiej)– mimo wielu informacji na jego temat, nie wzbudził we mnie żadnych uczuć (z resztą, jak każdy bohater pojawiający się w powieści),a zdrobnienie (Gaborku) mocno rozśmieszało 😊 Postać w zamyśle jakaś miała być – poznajemy jego wygląd, życie, przemyślenia, widać, że autor starał się ją zbudować, ale coś tu nie pykło – Gaborek jest nijaki, jak szary klapek przy czerwonych szpilkach. Autor ma też problem z tworzeniem postaci kobiecych, które mam wrażenie pojawiają się jedynie po to, żeby wskoczyć bohaterowi do łóżka, a potem kulturalnie zostawić go w spokoju.
Książka pełna jest rozmaitych wątków, dyskusji i to niezwykle wzniosłych. Rozmowy bohaterów są mocno naukowe, język niezwykle pompatyczny. Dużo jest różnorakich szczegółów, trzeba nieźle główkować żeby próbować połączyć te kropeczki (a i tak nie wszystkie się połączą 😉),człowiek się tylko wkurza, a czytanie się dłuży.
Autor jest naukowcem i widać to w książce („monety z mordką Hadriana” mnie urzekły). Intryga, działania, opis życia naukowca są wiarygodne, nie ma tu jakiś większych głupotek. .
Jedna rzecz mnie bardzo, ale to bardzo rozczarowała. Brakuje komentarza historycznego na końcu książki. Dziwi mnie to, wydaje mi się, że naukowiec, który inspirował się, wykorzystywał teorie, opinie, prace naukowców wręcz powinien nawet w paru zdaniach zaznaczyć, co z tego ma umocowanie historyczne lub naukowe, a co jest jego fantazją/inwencją twórczą. I ja wiem, że mamy Wujka Googla, ale wierzcie mi, nawet on nie zawsze daje radę 😉 Zwłaszcza, jeśli mowa jest o wnioskach z pojedynczych artykułów, informacjach pojawiających się w zagranicznych artykułach, pracach ciężko dostępnych dla przeciętnego Kowalskiego. Fajnie byłoby na koniec przeczytać, że to i to to prawda, że ten człowiek nie istniał, tamten istniał, to zostało zmyślone, a to nie. Jest to ukłon w stronę czytelnika, który oprócz fabuły, może wynieść z lektury także wiedzę.
Podsumowując – no Dan Brown to nie jest, Gabor to nie Robert Langdon. Brak wartkiej akcji, tysiące historii i szczegółów, powieść wlecze się strona po stronie. Wiem, że są kolejne dwa tomy z kontynuacją przygód Gabora i jedna część mnie krzyczy: nieeeeeee!!!!!!!! Druga, ta lepsza część szepcze nieśmiało: „może będzie lepiej”? Bardziej interesują mnie jednak naukowe wątki, jakie zostały w nich wykorzystane niż przygody bohatera, więc może za rok, za dwa, za dziesięć się skuszę.

Znowu to sobie zrobiłam! Po raz kolejny, nie uczę się na błędach, no trudno, muszę nauczyć się z tym żyć. Miało być pięknie, a wyszło jak zwykle ;-)
Zaintrygował mnie motyw Szczurołapa z Hameln – bardzo ciekawa historia, a właściwie legenda, w której grupa dzieci została wyprowadzona z miasta Hameln przy dźwiękach fleta przez szczurołapa, który za wykonanie usługi nie...

W każdej historii, legendzie jest ziarenko prawdy.

Główny bohater to węgierski profesor studiujący orientalistykę, który z uporem maniaka podąża za śladami legendy. Fabuła spójna z garścią historycznych faktów zaś klimat pełen tajemniczości z nutą strachu.

W każdej historii, legendzie jest ziarenko prawdy.

Główny bohater to węgierski profesor studiujący orientalistykę, który z uporem maniaka podąża za śladami legendy. Fabuła spójna z garścią historycznych faktów zaś klimat pełen tajemniczości z nutą strachu.

Świetna fabuła, widać, że spory trud został włożony w przygotowanie "Denara dla Szczurołapa". Bardzo dobry pomysł z wplątaniem legendy, przyznam się szczerze, że czasami sam czułem dreszcze przechodzące po plecach czytając, co z resztą poszło mi bardzo sprawnie i przyjemnie.
Troszkę długo się rozkręcała, niestety za szybko za to skończyła się po tym jak się na dobre rozkręciła, troszkę krótkie zakończenie.

Świetna fabuła, widać, że spory trud został włożony w przygotowanie "Denara dla Szczurołapa". Bardzo dobry pomysł z wplątaniem legendy, przyznam się szczerze, że czasami sam czułem dreszcze przechodzące po plecach czytając, co z resztą poszło mi bardzo sprawnie i przyjemnie.
Troszkę długo się rozkręcała, niestety za szybko za to skończyła się po tym jak się na dobre...

No niby spoko ale... Za duzo niepotrzebnych watkow, te dialogi z kobietami, o jenki. Czytalo sie milo i dosc szybko, koncowka bardzo mi sie spodobala.

No niby spoko ale... Za duzo niepotrzebnych watkow, te dialogi z kobietami, o jenki. Czytalo sie milo i dosc szybko, koncowka bardzo mi sie spodobala.