O ile pierwsze "Zapiski..." były wyborem gromadzącym co ciekawsze felietony opublikowane w przeciągu ponad dekady, o tyle tom drugi obejmuje teksty z lat 1991-1993, czyli z dość wąskiego zakresu. I nagle się okazuje, że te błyskotliwe, najciekawsze przemyślenia, wcale nie wychodziły spod ręki Eco tuzinami. Owszem, trafiały się, ale były dość rzadkimi perełkami. Widać to po drugim tomie, który oferuje garść interesujących spostrzeżeń, ale na ogół rozczarowuje tematyką błahą, nierzadko przebrzmiałą, dotyczącą dawno minionej epoki, w dodatku koncentrującą się - co swoją drogą jak najbardziej zrozumiałe - na zjawiskach lokalnych, włoskich, obchodzących dzisiejszego polskiego czytelnika tyle, co wolumeny eksportu birmańskiego ryżu w szóstej i siódmej dekadzie XX wieku.

Czytać więc można, ale lepiej nie nastawiać się na ucztę.

O ile pierwsze "Zapiski..." były wyborem gromadzącym co ciekawsze felietony opublikowane w przeciągu ponad dekady, o tyle tom drugi obejmuje teksty z lat 1991-1993, czyli z dość wąskiego zakresu. I nagle się okazuje, że te błyskotliwe, najciekawsze przemyślenia, wcale nie wychodziły spod ręki Eco tuzinami. Owszem, trafiały się, ale były dość rzadkimi perełkami. Widać to po...

Dobre felietony, ale świat zbyt mocno przyspieszył przez te 30 lat by były w 100% aktualne...

Dobre felietony, ale świat zbyt mocno przyspieszył przez te 30 lat by były w 100% aktualne...

Mogłabym skopiować opinię z części pierwszej cyklu, że są to zabawne felietony aczkolwiek niektóre treści trochę się "przeterminowały".

Mogłabym skopiować opinię z części pierwszej cyklu, że są to zabawne felietony aczkolwiek niektóre treści trochę się "przeterminowały".

Umberto jak to Umberto - zapatrzony w siebie nudziarz, myślący że jest wyrocznią.

P.S. Wydaje mi się, że w tym tomie, jak w żadnym innym, widać, że Eco bardzo próbuje ukryć swój mizoginizm.

Umberto jak to Umberto - zapatrzony w siebie nudziarz, myślący że jest wyrocznią.

P.S. Wydaje mi się, że w tym tomie, jak w żadnym innym, widać, że Eco bardzo próbuje ukryć swój mizoginizm.

Drugie zapiski na pudełku od zapałek były nieporównywalnie lepsze od pierwszych. Do poczytania przy okazji czytania czegoś jeszcze ponieważ forma felietonów potrafi zmęczyć. Jak można zresztą nie docenić takich fragmentów: "Książka to ubezpieczenie na życie, maleńka antycypacja nieśmiertelności. Raczej wsteczna (niestety!),niż spoglądająca w przyszłość. Ale nie można mieć wszystkiego, i to od razu.". No to teraz czas na trzecie zapiski i zobaczymy czy wyjątek potwierdza regułę.

Drugie zapiski na pudełku od zapałek były nieporównywalnie lepsze od pierwszych. Do poczytania przy okazji czytania czegoś jeszcze ponieważ forma felietonów potrafi zmęczyć. Jak można zresztą nie docenić takich fragmentów: "Książka to ubezpieczenie na życie, maleńka antycypacja nieśmiertelności. Raczej wsteczna (niestety!),niż spoglądająca w przyszłość. Ale nie można mieć...

Nie ma złych książek Umberto Eco!

Nie ma złych książek Umberto Eco!

Zbiór krótkich felietonów Umberto Ecco, które swego czasu ukazywały się w tygodniku L'Espresso. Błyskotliwe, pełne konkretów i spostrzeżeń pozwalających spojrzeć na świat z innej perspektywy. Szkoda, że niektóre się zestarzały, zbyt mocno były osadzone w rzeczywistości. Większość jednak pozostaje niezmiennie aktualna, zachwycający zbiór.

Zbiór krótkich felietonów Umberto Ecco, które swego czasu ukazywały się w tygodniku L'Espresso. Błyskotliwe, pełne konkretów i spostrzeżeń pozwalających spojrzeć na świat z innej perspektywy. Szkoda, że niektóre się zestarzały, zbyt mocno były osadzone w rzeczywistości. Większość jednak pozostaje niezmiennie aktualna, zachwycający zbiór.

"Drugie zapiski na pudełku od zapałek" to felietony Umberto Eco pisane we wczesnych latach dziewięćdziesiątych dla L'Espresso. Są to bardzo krótkie utwory podejmujące najróżniejszą tematykę, od ekologii po abstrakcyjne rozważania nad interpretacją lub odbiorem książek.

Jest to niezwykły zbiór myśli, pozwalający na zapoznanie się z sytuacją Włoch w tamtym okresie, a także zezwalający na poznanie opinii, problemów wielkiego autora jakim jest Eco. Czytanie tych felietonów teraz, właściwie trzydzieści lat od momentu, gdy zaczęły wychodzić jest ciekawym sposobem na rozszerzenie perspektywy, spojrzenia na nadal aktualne problemy, ciekawe rozważania interesujące niezależnie od czasu, gotowe do podjęcia w zupełnie dowolnej chwili życia czy trwania świata.

Sięgnęłam po tę książkę przypadkiem, przeglądając książki w bibliotece. Nie za bardzo wiedziałam na co się piszę, do tej pory jedynie słyszałam o tym pisarzu i oglądałam film na podstawie "Imienia róży". Nie jest to zbyt duży poziom zaznajomienia z jego twórczością, ale uznałam, że nadszedł czas, gdy wypadałoby, bym powoli zaczęła poznawać jego dzieła. Ten zbiór felietonów wydaje się być jednym z idealnych wyborów do poznania Umberto Eco. Książka jest dość cienka, dzięki czemu szybko się ją czyta, a jej charakter pozwala zrozumieć popularność jej autora i zachęcić do sięgnięcia po jego kolejne utwory. Ja jestem bardzo zmotywowana do zagłębienia się w twórczość Eco po tej lekturze, a jednocześnie dostrzegam już, że trzeba być ostrożnym przy jego literaturze - łatwo się nią przytłoczyć, lekko zmęczyć.

Felietony mają tę zaletę, że są niebywale krótkie. Nawet gdy tematyka któregoś mniej mi odpowiadała, zaraz się kończył, dzięki czemu trudno było wpaść w znużenie lub irytację wywołaną sprzecznymi poglądami. Jednak widzę, że Eco ma tendencję do pogłębiania dość abstrakcyjnych lub trudnych analiz, przez co dostrzegam jak ostrożnym trzeba być wybierając jego kolejne książki.

Jednak ten trud nie jest na tyle ogromny, by zniechęcać się do lektury. Szczególnie w wypadku "Drugich zapisków...". Jak już wspominałam, felietony są króciutkie, a ich tematyka naprawdę niesamowicie różna. Ze względu na to, część utworów wywoływała na mojej twarzy ogromny uśmiech, inne zmuszały do myślenia i analizowania przeczytanej treści, a jeszcze inne były zwykłym zapisem myśli, kolorową formą zabawy wiedzą.

Wspaniale widać sposób pisania autora. Jest bardzo intelektualny, pełen odniesień do różnych tekstów kultury. Cudownie czyta się to, co wyszło spod pióra Eco - jego lekkość w pisaniu treści skomplikowanych lub abstrakcyjnych jest rzadkością, a tak potrzebną w literaturze. Nie wiem, czy zdarzyło mi się kiedykolwiek wcześniej przeczytać coś takiego jak te felietony. Ich niepowtarzalny charakter jest dla mnie czymś niezwykłym, czymś co napawa mnie zdumieniem, satysfakcją i zachwytem. Ta proza prawie przypomina naturę - piękny las czy zagajnik skrywający ogrom zwierząt i roślin, z czego część nie została jeszcze nawet odkryta. Czytając Eco czułam się, jakbym odkryła nowy smak, nową jakość tego, co dotychczas znałam.

Dlatego też, zdecydowanie będę sięgać po kolejne książki tego autora - skoro ledwo ponad stustronicowy zbiór wywołał we mnie tyle emocji, co przyniesie powieść lub dłuższa analiza czegokolwiek?

Felietony stanowiły także przyjemne źródło wiedzy na temat Włoch. Bardzo jestem zadowolona z tego, że udało mi się tak poznać nową kulturę, z zupełnie innej strony niż zazwyczaj. Sposób patrzenia Eco jest jedyny w swoim rodzaju, więc zasięgnięcie po zapis jego rozważań stanowi wspaniałą możliwość dostrzeżenia świata na nowo. Takie zdystansowanie się do siebie jest dobre, na pewno przynosi wiele korzyści, szczególnie, gdy za "kontrę" uznaje się kogoś tak inteligentnego, pełnego wiedzy jak autor "Drugich zapisków...". Nie zmienia to jednak faktu, że z częścią utworów nie zgadzałam się w ogóle - to uniesienie, które spowodował u mnie dysonans poglądowy, również był wiele wart; pozwolił mi zdefiniować moje wartości, dokładnie zobaczyć i opisać to, w co wierzę.

Zdecydowanie warto sięgnąć po ten zbiór felietonów - jest on krótki, co jest samo w sobie zaletą, ale też pozwala w iście intelektualny sposób zmierzyć się z rzeczywistością, poglądami i nami samymi. Mimo upływu czasu jest tak samo aktualny - trafne spostrzeżenia dotyczące ludzi rzadko kiedy kończą swój termin ważności.

Jeśli podobała Ci się ta recenzja, zapraszam na mojego bloga: https://zgrajaksiazek.blogspot.com/

"Drugie zapiski na pudełku od zapałek" to felietony Umberto Eco pisane we wczesnych latach dziewięćdziesiątych dla L'Espresso. Są to bardzo krótkie utwory podejmujące najróżniejszą tematykę, od ekologii po abstrakcyjne rozważania nad interpretacją lub odbiorem książek.

Jest to niezwykły zbiór myśli, pozwalający na zapoznanie się z sytuacją Włoch w tamtym okresie, a także...

Takie rozważania. Ambitne, przyznaję, ale dla mnie nie były porywające. Warto sięgnąć w ramach poszerzania horyzontów, ale trzeba się nastawić na dość żmudne czytanie.

Takie rozważania. Ambitne, przyznaję, ale dla mnie nie były porywające. Warto sięgnąć w ramach poszerzania horyzontów, ale trzeba się nastawić na dość żmudne czytanie.

Zdarzyło się pewnego wieczoru w Babilonii to mój faworyt z tego zbioru.

Zdarzyło się pewnego wieczoru w Babilonii to mój faworyt z tego zbioru.