Dzieci sztyletu

Kryminał okultystyczny dziejący się w środowisku krakowskich mieszczan. Tajne stowarzyszenia, artefakty, stare księgi, rytuały itd., itp. Są tu wszystkie elementy, które powinna mieć powieść z wątkiem okultystycznym. „Dzieci sztyletu” są napisane konkretnie, bez przydługich opisów, które zaburzają dynamikę opowieści. Całość czyta się lekko i przyjemnie. Co prawda dialogi są trochę drętwe, a momentami wręcz sztuczne, ale nie uważam tego za wielką wadę. Właściwie główni bohaterowie wydają się przez to bardziej kulturalni. Poza tym jest to kryminał i sama intryga oraz opisy ciekawostek historycznych, okultystycznych oraz procedur laboratoryjnych wynagradzają nie za głęboką warstwę obyczajową. Jedna rzecz wyróżnia „Dzieci sztyletu” spomiędzy kryminałów/thrillerów z motywem okultystycznym. Nie jest to książka przesadnie mroczna. Dzięki temu jest ona przystępniejsza dla szerszego kręgu czytelników, a przede wszystkim udało się autorowi uniknąć popadnięcia w sztuczność a być może nawet w śmieszność. Polecam.

Kryminał okultystyczny dziejący się w środowisku krakowskich mieszczan. Tajne stowarzyszenia, artefakty, stare księgi, rytuały itd., itp. Są tu wszystkie elementy, które powinna mieć powieść z wątkiem okultystycznym. „Dzieci sztyletu” są napisane konkretnie, bez przydługich opisów, które zaburzają dynamikę opowieści. Całość czyta się lekko i przyjemnie. Co prawda dialogi są...

Pomysł na książkę ciekawy, ale wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Od początku lektury czuć, że to debiut. Język jest bardzo ubogi, dialogi drętwe i tworzone na siłę, nie ma w nich rytmu rozmowy. Bohaterowie nakreśleni po łebkach. Autor prowadzi nas za rękę przez całą fabułę, nie pozwala samodzielnie odkrywać świata i intrygi, A prowadzi do B, a B do C. Ale największym grzechem "Dzieci sztyletu" są oczywiste oczywistości, np.: "Usiedli i zamówili expresso. W tym samym czasie do pubu wszedł zwalisty mężczyzna ubrany na czarno.[...]Mężczyzna w czerni usiadł przy sąsiednim stoliku, tuż za plecami profesora". Oczywistym jest, że ten mężczyzna zrobi coś złego i pojawi się na kolejnych kartach książki. Takich "wprowadzeń" wątków i postaci jest mnóstwo, osobiście bardzo mnie to raziło.
Mimo wszystko książkę polecam, jest to przyzwoity kryminał. Mam nadzieję, że z czasem warsztat autora się poprawi i będzie bardziej dojrzały.

Pomysł na książkę ciekawy, ale wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Od początku lektury czuć, że to debiut. Język jest bardzo ubogi, dialogi drętwe i tworzone na siłę, nie ma w nich rytmu rozmowy. Bohaterowie nakreśleni po łebkach. Autor prowadzi nas za rękę przez całą fabułę, nie pozwala samodzielnie odkrywać świata i intrygi, A prowadzi do B, a B do C. Ale największym...

Jest niewielu polskich autorów, którzy zainteresowali mnie swoją książką na tyle żeby ją skończyć. To jest jedna rzecz. Druga, to fakt iż książka wciągnęła mnie od deski do deski.
Zaczyna się od jednej zbrodni i dzieje się aż tyle, że głowa mała. I wcale nie jest tego za dużo, Chociaż czytając to można myśleć inaczej. Przyznaję się, bez bicia, że też tak myślałam, ale kiedy skończyłam Dzieci Sztyletu doceniłam to. I niby to przeciągnie zdarzeń w nieskończoność jest trudne do zniesienia, ale z drugiej strony jest budowanie tego kryminalnego napięcia. W tej książce znajdziesz prawie wszystko : strach, zdziwienie, trochę humoru, sarkazmu, kłamstwa, wyznania, opowieści, romanse, flirty, złamane serca, załamania nerwowe, dreszczyk podniecenia. Przeczytaj, a może znajdziesz coś jeszcze, czego nie wymieniłam.
Dzieci Sztyletu sprawiły, że łatwiej jest mi zaakceptować ten gatunek literacki, bo tak szczerze, to normalnie bym po to nie sięgnęła.
A jak to się stało że trafiła w moje ręce?
Z nudów. Kiedy jechałam samochodem, bardzo mi się nudziło. W pewnym momencie tata podał mi książkę do potrzymania, bo "nie miał co z nią zrobić" i tak zaczęłam czytać genialną książkę POLSKIEGO autora!
Czasem przypadki dają dużo radości, prawda?
Widać, że autor włożył w tą książkę całe swoje serce i pewnie nie byłby w stanie policzyć ile czasu spędził na szukaniu odpowiednich informacji, pisaniu i trzymaniu wszystkiego w spójności i logice.
W świecie literatury jest naprawdę co podziwiać, świat potrzebuje takich książek, które Nas przekonują, takich które mogą zmienić nasze zdanie o gatunku, którego nie lubimy. I jeśli nie lubisz książek pisanych przez polskich autorów, jeśli nie lubisz kryminałów, albo masz jeszcze inny powód nielubienia takich książek. to przynajmniej spróbuj. Przeczytaj rozdział albo dwa. Jeśli Ci się spodoba, to nie musisz dziękować. Od tego tu jestem!

Jest niewielu polskich autorów, którzy zainteresowali mnie swoją książką na tyle żeby ją skończyć. To jest jedna rzecz. Druga, to fakt iż książka wciągnęła mnie od deski do deski.
Zaczyna się od jednej zbrodni i dzieje się aż tyle, że głowa mała. I wcale nie jest tego za dużo, Chociaż czytając to można myśleć inaczej. Przyznaję się, bez bicia, że też tak myślałam, ale kiedy...

Zdecydowanie to jedna z moich ulubionych książek. Motywy okultystyczne i satanistyczne świetnie są wplątane w fabułę książki. Brawo dla polskiego pisarza za stworzenie znakomitych bohaterów i wydarzeń. Czytałam ją niejednokrotnie. Język jest bogaty. Pojawiają się także wątki historyczne przedstawiające Kraków kila pokoleń wstecz.

Zdecydowanie to jedna z moich ulubionych książek. Motywy okultystyczne i satanistyczne świetnie są wplątane w fabułę książki. Brawo dla polskiego pisarza za stworzenie znakomitych bohaterów i wydarzeń. Czytałam ją niejednokrotnie. Język jest bogaty. Pojawiają się także wątki historyczne przedstawiające Kraków kila pokoleń wstecz.

Ostro przekombinowane, przeintelektualizowane. Postacie czarno-białe, infantylne. W stylu zarozumiałej warszawki. Dialogi kompletnie nieprzekonujące, jako że mam kontakt ze środowiskami klasztorów, antykwariuszy, konserwatorów sztuki, poszukiwaczy.... Żenujące. Utknęłam w połowie na kilka miesięcy i oddałam w dobre ręce. Może komuś bardziej przypadnie do gustu

Ostro przekombinowane, przeintelektualizowane. Postacie czarno-białe, infantylne. W stylu zarozumiałej warszawki. Dialogi kompletnie nieprzekonujące, jako że mam kontakt ze środowiskami klasztorów, antykwariuszy, konserwatorów sztuki, poszukiwaczy.... Żenujące. Utknęłam w połowie na kilka miesięcy i oddałam w dobre ręce. Może komuś bardziej przypadnie do gustu

Mam mieszane uczucia.
Sataniści,rytuały,szukanie winnych.
Nerwy mi zszargała ta książka,ale co tam.

Mam mieszane uczucia.
Sataniści,rytuały,szukanie winnych.
Nerwy mi zszargała ta książka,ale co tam.

Książka wciągająca i ciekawa, jednak dialogi nieco bez polotu.

Książka wciągająca i ciekawa, jednak dialogi nieco bez polotu.

8 ze wzgledu na chwilami ciagnacy sie dialog ogolnie ksiazka potrafiaca utrzymac w napieciu

8 ze wzgledu na chwilami ciagnacy sie dialog ogolnie ksiazka potrafiaca utrzymac w napieciu

Była to pierwsza książka, podczas czytania zmuszałem się do przewracania stron.. Nijacy bohaterowie, których nie sposób polubić, słabe dialogi, fabuła spinana baardzo na siłę.

Była to pierwsza książka, podczas czytania zmuszałem się do przewracania stron.. Nijacy bohaterowie, których nie sposób polubić, słabe dialogi, fabuła spinana baardzo na siłę.

Książka przczytana szybko i z zapałem :) Polecę ją innym ale raczej do niej nie wrócę.

Książka przczytana szybko i z zapałem :) Polecę ją innym ale raczej do niej nie wrócę.