Po prawie dziesięciu latach zachciało mi się wrócić do tej serii i nie zawiodłam się. Ubolewam tylko nad tym, że nie ma ebooka albo audiobooka - nie cierpię czytać papieru, więc o ile ostatnia część trylogii nie doczeka się jednej z tych form, będę zmuszona powiedzieć pas.

Czyta się to wspaniale, z perspektywy kobiety delikatnej, ale zarazem silnej. Może czasem kruchej fizycznie, ale zawsze zaskakująco mocnej psychicznie. Często czytam o bohaterkach, że jest w nich pewien dualizm, ale nie widzę tego potem w ich zachowaniu, albo widzę w bardzo brzydkim stereotypowym wizerunku, wykreowanym tylko pod to, żeby ta silno-słaba bohaterka zaistniała. Tu jest inaczej, Józefina to postać złożona i ponieważ jest to powieść historyczna, ufam, że autorka wykonała sporą pracę, żeby odgadnąć jaka była, co myślała, co czuła.

Wahałam się między 8 a 7, ale jednak zostaję przy 7, bo ta część, a raczej jej końcówka nie wzbudzała już mojej ekscytacji. Wiem, że inaczej czyta się reportaż, fikcję, a inaczej powieść historyczną, tutaj pewne rzeczy muszą się zadziać, a inne nie mogą - mimo wszystko oceniam wartość literacką i rozrywkową danej pozycji, jak zawsze.

Sporo polityki, układów, realiów Francji z czasów około roku 1800, ale podane w przystępny sposób, czytelnik nie ma możliwości się zagubić. Co mnie trochę irytowało to przeciąganie w nieskończoność niektórych scen i wątków, ale to tendencja którą obserwuję od lat - rozwlekanie każdej książki, tak jakby opasłość tomu świadczyła o jakości. Mimo wszystko to bardzo udana książka. Wciąga od samego początku, narracja snuta jest delikatnie i romantycznie, wkraczamy do świata Józefiny, bardzo głęboko, przeżywamy wszystkie rozterki razem z nią, zgadzamy się, że nie mogła postąpić inaczej. Niezwykle ciekawy bieg przez historię z perspektywy kobiety całkowicie przez nią pominiętej, pozostającej w cieniu.

Mimo iż książka nie jest romansem sensu stricte to ma taki vibe, czyta się ją trochę jak "pościelówę". Arystokracja, bale, przyjęcia, domki na wsi, maniery, listy, statki, wystrzały. Podane ładnie i bez względnego okrucieństwa.

Po prawie dziesięciu latach zachciało mi się wrócić do tej serii i nie zawiodłam się. Ubolewam tylko nad tym, że nie ma ebooka albo audiobooka - nie cierpię czytać papieru, więc o ile ostatnia część trylogii nie doczeka się jednej z tych form, będę zmuszona powiedzieć pas.

Czyta się to wspaniale, z perspektywy kobiety delikatnej, ale zarazem silnej. Może czasem kruchej...

Książka (zresztą pozostałe części trylogii również) kupiona na jednej z przecen w supermarkecie, za grosze. A to jedna z lepszych jakie przeczytałam w 2017 roku. Właściwie to powinna być recenzja wszystkich trzech części, równie dobrych i równie ciekawych.
Historia oparta na faktach, o życiu pierwszej żony Napoleona. O harcie ducha, determinacji i pokorze wielkiej miłości Napoleona, a jednak kobiety drugiego planu. Powieść, obyczajowa, historyczna, thriller i romans - nie można się nudzić. Przy okazji poznajemy kilka faktów z historii Francji i życia samego Napoleona. Mnie wciągnęła, polecam.

Książka (zresztą pozostałe części trylogii również) kupiona na jednej z przecen w supermarkecie, za grosze. A to jedna z lepszych jakie przeczytałam w 2017 roku. Właściwie to powinna być recenzja wszystkich trzech części, równie dobrych i równie ciekawych.
Historia oparta na faktach, o życiu pierwszej żony Napoleona. O harcie ducha, determinacji i pokorze wielkiej miłości...

Postać Józefiny w ujęciu pani Gulland jest zupełnie inna od wszystkiego, co napisano na temat tej barwnej kobiety. Czy prawdziwa, to inna kwestia, ale z pewnością dająca wiele do myślenia.
Józefina, jaką mamy możliwość poznać poprzez jej "pamiętniki", to nie nimfomanka i utracjuszka, jaką znamy z innych opracowań, ale kobieta zaradna, która wszelkimi możliwymi sposobami próbuje utrzymać na powierzchni samą siebie i swoją liczną rodzinę (wszak na utrzymaniu ma nie tylko dwójkę swoich dzieci, ale bratanicę swojego pierwszego męża, a także grono dalszych krewniaków). To kobieta, która jest dumna z tego, że udało jej się przeżyć krwawy okres Terroru, która usilnie pracuje nad tym, aby z Listy (dokumentu, na którym widniały nazwiska arystokratów zaocznie skazanych na śmierć i konfiskatę majątków) usunąć jak najwięcej osób; kobieta, która rozdaje jałmużnę na prawo i lewo, choć sama tonie w długach; to wreszcie kochająca matka i oddana żona (choć małżeństwo z Napoleonem zawarła bardziej z rozsądku, niż miłości).
Ogromny plus dla autorki, że rzuciła nowe światło na tematykę, w której, jak mi się zdawało powiedziano już wszystko, i która od dzisiaj już nie jest dla mnie aż tak oczywista, jak sądziłam, a co za tym idzie zmusza mnie do rewizji moich dotychczasowych opinii i zostawia miejsce na wątpliwości. Nie ukrywam, że bardzo mi się to podoba.
Zdecydowaną zaletą książki jest wierne oddanie realiów epoki, takich chociażby jak skład wody histerycznej, sposoby czyszczenia brokatowych tapet, czy szczegóły dotyczących ówczesnej wiedzy medycznej. Od razu widać, że autorka poświęciła wiele godzin na studiowanie źródeł historycznych, za co otrzymuje ode mnie dodatkową gwiazdkę.
Polecam.

Postać Józefiny w ujęciu pani Gulland jest zupełnie inna od wszystkiego, co napisano na temat tej barwnej kobiety. Czy prawdziwa, to inna kwestia, ale z pewnością dająca wiele do myślenia.
Józefina, jaką mamy możliwość poznać poprzez jej "pamiętniki", to nie nimfomanka i utracjuszka, jaką znamy z innych opracowań, ale kobieta zaradna, która wszelkimi możliwymi sposobami...

Niesamowita historia o miłości, zdradzie, emocjach a w tle prawdziwa historia Francji i Europy.

Niesamowita historia o miłości, zdradzie, emocjach a w tle prawdziwa historia Francji i Europy.

II tom trylogii o Józefinie Bonaparte za mną i z przyjemnością muszę stwierdzić, że równie udany jak pierwszy.
Druga część to okres małżeństwa z Napoleonem, trudne i najbardziej kontrowersyjne lata z życia Józefiny na tle skomplikowanych wydarzeń historycznych przełomu XVIII i XIX wieku ówczesnej Francji.
To obraz kobiety niesamowicie silnej, zaradnej, odważnej, dumnej, pełnej oddania i miłości. Polecam.

II tom trylogii o Józefinie Bonaparte za mną i z przyjemnością muszę stwierdzić, że równie udany jak pierwszy.
Druga część to okres małżeństwa z Napoleonem, trudne i najbardziej kontrowersyjne lata z życia Józefiny na tle skomplikowanych wydarzeń historycznych przełomu XVIII i XIX wieku ówczesnej Francji.
To obraz kobiety niesamowicie silnej, zaradnej, odważnej, dumnej,...

Bardzo się cieszyłam, że pierwszy tom o życiu Józefiny Bonaparte przełamał w końcu złą serię książek w ostatnim okresie. Przyznam szczerze, że do drugiego miałam spore oczekiwania i nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam, bo tak nie było, ale… No drugi tom jest troszkę słabszy. Odrobinkę, dosłownie ociupinkę mnie nudził.
Akcja drugiego tomu rozpoczyna się tuż po ślubie Józefiny i Napoleona. Kobieta wydaje się szczęśliwa, ale jednocześnie bardzo samotna w swoim małżeństwie. Poznaje zdecydowanie lepiej Napoleona, który okazuje się człowiekiem o skomplikowanej osobowości. Najbardziej męczą ją jego ciągłe zmiany nastroju, ale ewidentnie widać, że kocha Józefinę. Kobieta wydaje się być zagubiona we własnym małżeństwie. Męczą ją jego listy i uwielbienia, a przede wszystkim to wpadanie ze skrajności w skrajność. Mimo, że nie od początku Józefina go pokochała to, gdy tylko w listach od niego pojawia się wzmianka o śmierci czuje się mocno zaniepokojona. Gdy Napoleon wyruszył na wyzwolenie Włoch postanowił zignorować niebezpieczeństwo, jakie czyha na jego żonę po drodze i sprowadza ją do Mediolanu. Mimo ogromnego uczucia, jakim ją darzy to czuje się mocno rozczarowany tym, że mimo usilnych i namiętnych prób jego żona dalej nie jest w ciąży z ich potomkiem.
Dodatkowym problemem w życiu małżonków jest brak akceptacji Józefiny przez rodzinę Bonapartych. Ani jego mama, ani rodzeństwo nie są w stanie zaakceptować faktu, że kobieta jest starsza od niego o sześć lat. Bez skrępowania nazywają ją, w jej obecności „tą starą kobietą” i utrudniają jej dobre kontakty z mężem. Śledzą ją, wypatrują zdrady nie tylko małżeńskiej, ale również poglądów, które podziela Napoleon, a ona, jako żona ma ten sam obowiązek. Córka Józefiny również nie od początku zapałała sympatią do swojego ojczyma, ale robiła matce zdecydowanie mniej problemów niż jej przybrani wujkowie i ciocie.
Kolejny raz dostajemy od autorki dokładny opis życia nie tylko we Francji, ale również we Włoszech, gdzie przez chwilę dzieje się akcja. Mamy podane dokładne zasady, zwyczaje, obyczaje czy też tradycje oraz kwestie polityczne. Całość jest podana w bardzo przystępny sposób dla laika historycznego, więc nie odczuwa się efektu „nic nie rozumiem, ale, o co chodzi”.
Jedynym minusem jest fakt, że trochę bardziej się nudziłam niż przy poprzednim tomie. Nie wiem, dlaczego, bo czytało mi się szybko ze względu na narrację pierwszoosobową. Co prawda był to bardzo burzliwy okres w życiu Józefiny, bo próbowała ze wszystkich sił wiązać koniec z końcem, spłacić zaciągnięte długi, a przede wszystkim pokochać swojego męża. Jednak brakło tego czegoś. Brakło iskry między mną, a książką, ale dalej uważam, że jest to kawał dobrej literatury.

„Jeśli zdołałam się w życiu czegoś nauczyć, to tego, że przydzielony nam czas jest cenny i szybko przemija.” ~ Sandra Gulland, Józefina i Napoleon, Wrocław 2011, s.114.

Bardzo się cieszyłam, że pierwszy tom o życiu Józefiny Bonaparte przełamał w końcu złą serię książek w ostatnim okresie. Przyznam szczerze, że do drugiego miałam spore oczekiwania i nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam, bo tak nie było, ale… No drugi tom jest troszkę słabszy. Odrobinkę, dosłownie ociupinkę mnie nudził.
Akcja drugiego tomu rozpoczyna się tuż po ślubie...

Rewelacyjna powieść. Nie ustępuje w niczym pierwszej części. Myślę, że gdyby w ten sposób przedstawiać inne wydarzenia historyczne na pewno wzrosłoby grono pasjonatów tą dziedziną nauki.

Rewelacyjna powieść. Nie ustępuje w niczym pierwszej części. Myślę, że gdyby w ten sposób przedstawiać inne wydarzenia historyczne na pewno wzrosłoby grono pasjonatów tą dziedziną nauki.

Świetna!!!

Józefina (już nie Róża) wspiera Napoleona, użera się z jego rodziną, wychowuje swoje dzieci...

POLECAM!!! POLECAM!!! POLECAM!!!

Świetna!!!

Józefina (już nie Róża) wspiera Napoleona, użera się z jego rodziną, wychowuje swoje dzieci...

POLECAM!!! POLECAM!!! POLECAM!!!

Kontynuacja trzyma ten sam poziom co I tom

Kontynuacja trzyma ten sam poziom co I tom

Świetna, nie zawiodłam się ani trochę.

Świetna, nie zawiodłam się ani trochę.