Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mój bóg rozwiał się tam na niebie nad krematoriami. Lazur atakowany krzykiem rozpaczy nie pękł, nie przepaliły się warstwy atmosfery pod stopami wszechmogącego i wszechobojętnego widza. Teraz już przestałam oczekiwać sprawiedliwości z miejsca, z którego można się tylko spodziewać deszczu, śniegu albo słońca.

Stopami dotykam naskórka wielkiej ameby, która odznacza się piekielną żarłocznością. Biegniesz i przystajesz, a pod tobą krąży Ziemia - planeta stwardniałych, pogrzebanych ludzi. Pogrzebanych nadziei. Pokoleń.

Upór, z jakim człowiek interesuje się kimś jednym spomiędzy milionów, jest irracjonalny, z równym powodzeniem można byłoby myśleć o migocącej gwieździe, jedynej wśród mgławic i odległych konstelacji, pragnąc rozmowy z tą gwiazdą, spodziewać się z jej strony zrozumienia, zainteresowania.