Daniel Naborowski

Polski poeta barokowy, dyplomata i tłumacz, wyznawca kalwinizmu.

Daniel Naborowski godził w swojej poezji wartości sprzeczne: renesansową pochwałę rozsądku i życia statecznego z przekonaniem o marności świata i nieuchronnym przemijaniu wszelkich zjawisk. Jego twórczość to świadectwo harmonii sprzeczności, obecnych zarówno w życiu ludzkim, jak i w całym dziele stworzenia.

Studiował w Wittenberdze (1590-1593),Bazylei (studia medyczne ukończył w 1595),Orleanie (prawo),Strasburgu (kontynuacja studiów prawniczych od 1596) i Padwie (w 1602),gdzie pobierał prywatne nauki mechaniki u Galileusza[1]. W czasie studiów w Strasburgu nauczał języków obcych Janusza Radziwiłła, a w 1602 został jego sekretarzem. U jego boku wziął udział w rokoszu Zebrzydowskiego. W 1610 podróżował po Europie (zwiedził Niemcy, Szwajcarię, Anglię, Francję, Włochy),brał udział w misjach dyplomatycznych księcia. Rolę sekretarza pełnił do śmierci księcia Janusza w 1620. W tym samym roku Naborowski ożenił się. W 1633 został mianowany marszałkiem hetmana polnego litewskiego Krzysztofa Radziwiłła. Będąc kalwinem umacniał czynnie wyznawaną przez siebie religię na Litwie. W 1637 uzyskał posadę sędziego grodzkiego w Wilnie.

Podczas studiów w Bazylei ogłosił dwie rozprawy napisane w języku łacińskim: De temperamentis (1593) i De venenis (1594). Pierwszym znanym wierszem poety jest wpisany 4 maja 1593 do pamiętnika Daniela Cramera łaciński utwór.
Daniel Naborowski był także tłumaczem: Triumfu miłości Petrarki, Triumfu wiary du Bartasa, Descriptio gentium Sarbiewskiego i Pieśni Lobwassera.