Bogdan Czubasiewicz

„Dwadzieścia osiem róż” jest powieścią o szaleńczej miłości, samotności i dramacie ludzkiego cierpienia. Z początku wydawała mi się przeciętnym romansidłem nakrapianym PRL-owskimi obrazami. Z kolejnymi kartkami przekonałam się, że w tej historii jest coś głębszego, coś, co poruszyło moje serce. Główny bohater, Stefan Czapniewski to człowiek podróży, przygód, pisarz, a przede wszystkim marynista. Pewnego dnia zakochuje się w szalenie pięknej i młodszej o 20 lat mężatce – Elżbiecie. Ich miłość zdaje się rozkwitać do granic szaleństwa. Młoda kobieta stara się usidlić zakochanego w niej mężczyznę. Postanawia wnieść sprawę o rozwód, do czego namawia również dotychczas żonatego Stefana. Gdy wszystko wydaje się być usłane różami, nagle na drodze tych dwojga pojawia się choroba Stefana. Lata zaniedbania owocują nieuleczalną chorobą nerek. Mimo świadomości nadchodzących czarnych chmur nad życiem pisarza, para postanawia pobrać się. Piękne i beztroskie życie wydaje się być jedynie marzeniem, kiedy Ela odsuwa się od swojego nowo poślubionego męża, zostawiając go samego na pastwę rozwijającej się choroby. Stefan targany jest skrajnymi emocjami, cierpi podwójnie: z powodu utraty zdrowia i wskutek samotności....