Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie będzie przebaczone temu, kto nie okaże skruchy, nie ma skruchy w tym, w którym nie ma człowieka.

Nie da się przewidzieć wszystkiego.

Kłamstwo ma krótkie nóżki, panie Bogdanie, nie wie pan o tym? Popierdala sobie na nich gładko, ale tylko do czasu, aż się o nie potknie, co zdarza się na ogół dość szybko, właśnie dlatego, że są takie krótkie.

Tajemnica jest wtedy tajemnicą, kiedy wie o niej tylko jedna osoba.

Potęga mediów. Dzięki temu przeciętny zjadacz chleba stawał się ekspertem z dziedziny kryminalistyki.

Strzeżonego Pan Glock strzeże.

Książki nie robią wyrzutów, że ktoś jest ważniejszy od nich.

Nie będę udawał, że pada deszcz, jak ktoś pluje mi prosto w twarz. Chamstwu należy się przeciwstawiać chamstwem, a nie kulturą osobistą. Cham kultury nie pojmuje.

Kolejny raz zmieniłem zdanie. Dzisiejszego wieczoru byłem niezwykle chwiejny emocjonalnie, jak kobieta przed miesiączką.

Po­dziw in­nych jest jak nar­ko­tyk, po­tra­fi uza­leż­nić i spa­lić (...).

Nie wiadomo na ile nas stać, dopóki nas nie sprawdzą.

-życie jest czasem kurwą.-Berdak westchnął.

Nie wiedzieli, czy pracuje, czy szpera w sieci, czy może gra w sapera.

Ludzie mówią, że boją się śmierci, ale tak naprawdę boją się tego, co jest przed nią: bólu, bezradności, żalu za tym, co zostawiają po tej stronie... A śmierć to wszystko przerywa.

Czasem trudno pogodzić się z tym, że nie jest się najważniejszym dla kogoś, kto jest kimś takim dla ciebie. Że ktoś jest ważniejszy.

Gdyby ludzie charakterem przypominali psy, ten świat byłby o wiele lepszy.

Słowa wylatywały z moich ust prędkością dostępną tylko Hance Bielickiej, ale nerwy robią swoje.

Wyobrażasz sobie rycerza w białej zbroi, na białym rumaku, z naręczem białych róż, ale tak naprawdę zbroja i koń są pożyczone, a rycerz jest zwykłym kmiotkiem. Nawet róż już nie ma bo koń je zeżarł.

Podobno jeszcze na studiach dostał z liścia od profesora Hołysta.

Człowiek to najpotężniejszy żywioł.

Rozpoznał mnie.W oczach miał czystą nienawiść, gdyby wzrok mógł zabijać, nie żyłbym już ja i moi wstępni do trzeciego pokolenia wstecz. Mimo że już nie żyli.

Szwagier. Zakała rodu. Jak mawia czasem Misiek: uschnięta gałąź w drzewie genealogicznym swojej rodziny, ewentualnie spadł z tego drzewa prosto na swój zakuty łeb.

Milczeć jest wygodniej, bo niektórych rzeczy nie da się zapomnieć, ale da się o nich milczeć.

No, ale takie czasem jest życie, co nie? Raz górka, raz dołek i w sumie wszystko się wyrównuje, choć bywa, że jedni całe życie mają raj, a inni ciągle pod górę. I ona to chyba była z tych drugich.

Podobno z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciach, ale o ile z resztą jej członków ani Bożena, ani Misiek nie mają większego problemu, o tyle ze Szwagrem owszem. Bo ze Szwagrem nikt nigdy nie wyszedł dobrze, nawet na zdjęciu. Szwagier po prostu taki jest. To ewenement na skalę... Hm, nie ma chyba nawet takiej skali, do której Szwagra można by odnieść.

-Nigdy nie mówiłam, że nie jest fajny. Jedno drugiemu nie przeszkadza. Można być fajnym i pedofilem. Trzeba mu oddać, że był delikatny.
- Proszę cię, Aha, bo się zaraz porzygam. Jak możesz tak mówić?
- Nie zrozumiesz tego - powiedziała gorzko - Nigdy...

- Mówię do kota, to już chyba naprawdę źle.
- Nie. Naprawdę źle jest wtedy, kiedy kot odpowiada.

- Co to zna­czy nie­praw­do­po­dob­ne? Gdyby dzie­sięć lat temu ktoś za­py­tał cię, czy atak na dra­pa­cze chmur za po­mo­cą sa­mo­lo­tów pa­sa­żer­skich jest praw­do­po­dob­ny, co byś od­po­wie­dział? Albo że w jed­nym tra­gicz­nym wy­pad­ku zgi­nie więk­szość naj­waż­niej­szych w pań­stwie osób? Praw­do­po­dob­ne jest wszyst­ko, tylko że więk­szo­ści czło­wiek nie jest sobie w sta­nie wy­obra­zić.

Cza­sem prawo po pro­stu za­wo­dzi, bo lu­dziom, któ­rzy je two­rzy­li, pewne rze­czy nie mie­ści­ły się w gło­wie, albo ta­kich nie prze­ży­li.

Lu­dzie rzad­ko zdają sobie spra­wę, że kon­se­kwen­cje ich uczyn­ków nigdy nie do­tkną wy­łącz­nie ich. Są jak roz­cho­dzą­ce się po wo­dzie kręgi po wrzu­co­nym do niej ka­mie­niu, które do­cie­ra­ją da­le­ko i ko­ły­szą wszyst­kim, co się na niej unosi. I zanim tafla na po­wrót się uspo­koi i znie­ru­cho­mie­je, mija dużo czasu.

Tylko w przy­pad­ku kon­se­kwen­cji jest istot­na róż­ni­ca.

Tu już nic nigdy się nie wy­gła­dzi i nie uspo­koi.