A znacie tą jaśniejszą stronę czerni? Taką samą jak przysłowiowa druga strona medalu? Jeśli nie, to powiem Wam, że czerń może nam spłatać psikusa, nie jest taka sama dla każdego, dlatego też każdy z nas zna inną "drugą" stronę czerni czerni, grafitowej czerni, czerni ze snów, czerni z cmentarza, czerni na ubraniu, czerni czarnej jak ptaki ciernistych krzewów. Brzmi absurdalnie? Każdemu z nas wydaje się, że czerń do nas pasuje. A skądże! Czarna niczym smoła czerń widniejąca na ramionach galernika prowadzi nas za nos! Ot co! Jeśli uważacie inaczej to odpowiedzcie mi na pytanie czemu puszyste dziewczęta myślą, że w czarnych legginsach ich niedoskonałości po prostu „disappear” i ich nie ma, czemu osoby słuchające ciężkich brzmień przyjęły topos czarności w ich szafach, i czemu tak wiele czarnych kotów jest uwielbianych? Ha! Pomyślcie nad tym, co jeszcze czarna barwa może z Wami wyprawiać, powodując czarne myśli w poniedziałkowy ranek..

A znacie tą jaśniejszą stronę czerni? Taką samą jak przysłowiowa druga strona medalu? Jeśli nie, to powiem Wam, że czerń może nam spłatać psikusa, nie jest taka sama dla każdego, dlatego też każdy z nas zna inną "drugą" stronę czerni czerni, grafitowej czerni, czerni ze snów, czerni z cmentarza, czerni na ubraniu, czerni czarnej jak ptaki ciernistych krzewów. Brzmi...

Mój ulubiony kolor czerni to ten, który owija wokół mnie swoje lepkie macki nocą, gdy mam zamknięte oczy; czerń, której niby nie widzę, a wiem, że jest. Czerń głęboka jak studnia, głucha niczym echo, które nie chce nieść się po lesie, piękna w swojej prostocie. Czerń, którą zobaczyć można tylko oczami wyobraźni. Czerń, która nie symbolizuje ani zła, ani mroku, ani nawet ciemności. Czerń lekka jak piórko, delikatna jak marzenie senne, niezwyciężona i niezastąpiona. Ta czerń nawiedza mnie, gdy śnię wtulona w poduszkę lub gdy leżę z zamkniętymi oczyma, zastanawiając się nad sensem świata. Nie boję się jej. Wiem, że ta czerń mnie chroni. Czuję, że mogę się w niej rozpływać, znikać, a chwilę potem znów wrócić. Ta czerń ma najpiękniejszy kolor ze wszystkich rodzajów czerni. Piękniejszego nie widziałam jeszcze nigdy…

Mój ulubiony kolor czerni to ten, który owija wokół mnie swoje lepkie macki nocą, gdy mam zamknięte oczy; czerń, której niby nie widzę, a wiem, że jest. Czerń głęboka jak studnia, głucha niczym echo, które nie chce nieść się po lesie, piękna w swojej prostocie. Czerń, którą zobaczyć można tylko oczami wyobraźni. Czerń, która nie symbolizuje ani zła, ani mroku, ani nawet...

Mam niesamowitą słabość do jednego odcienia czerni - koloru długopisu, jakim piszę wiele rzeczy. Jeżeli nie mam pod ręką takiego tuszu, to nawet nie podniosę tego przyrządu do ręki. To, co notuję, MUSI BYĆ WYRAŹNE. Niebieski zlewa się, ale czarny pozostaje na miejscu. Czy coś to oznacza? Talent? Chęć bycia pisarzem? Ja raczej myślę, że to kolejna fanaberia, dla wielu głupia. I już;-)

Mam niesamowitą słabość do jednego odcienia czerni - koloru długopisu, jakim piszę wiele rzeczy. Jeżeli nie mam pod ręką takiego tuszu, to nawet nie podniosę tego przyrządu do ręki. To, co notuję, MUSI BYĆ WYRAŹNE. Niebieski zlewa się, ale czarny pozostaje na miejscu. Czy coś to oznacza? Talent? Chęć bycia pisarzem? Ja raczej myślę, że to kolejna fanaberia, dla wielu...

Któregoś dnia spojrzałyśmy sobie z Otchłanią w ślepia. Ja popatrzyłam na nią, ona na mnie.

Potem już musiałam ją pocałować, czasoprzestrzeń skrzywiła się, wpychając mnie w ramiona istoty kapryśnej i dzikiej.

Teraz wiem, że wieczorne niebo, rozcięte ukośnikami pomarańczowego światła latarń, jest brunatne, nie czarne.
A w ocienionym źródle woda przypomina gęsty olej.
Że mroczki przed oczami, wywołane nagłą słabością, są skondensowaną zielenią, a najczarniejszy kot błyszczy granatową sierścią.

Fałsz okazuje się miękkim rysunkiem węglowym. Pyłek węgla podstępnie osiada na wszystkim obok rysunku, czerń przyboru jest wyblakła.
Prawdy nie spierzesz, wdrukowała się.
Jedno i drugie brudzi.

Jak niewiele trzeba, by płaszcz własny stał się ponurym drabem z kosą w dłoni, w ciasnej uliczce.
Spoglądam na stolik nocny, bukiet kwiatów kły szczerzy.
Filcowa ciemność wpełza na kołdrę i podgląda.
Jasna cholera.

Byle do świtu, byle przetrwać do świtu.
A kiedy się budzę, kpię z nerwowym uśmieszkiem:
To tylko achromat, nawet nie kolor.
Idealna czerń nie istnieje.
Zegnajcie śmieszne cienie, dzieciństwa Gargamele, płoszące każdą sensowną myśl. Adieu.

Anemiczny poranek, siąpi kapuśniaczek. Atramentowo.

Czy to zimę, czystą kartkę, zadrukowano, czy może na czarnym futrze głupiego królika tańczą białe ludzkie gnidy? Jak też styczniowy ziąb uzłośliwia na ludzi, strach patrzeć. Na kamienice zaciekami oblazłe jak liszajem.
Brudny śnieg na obrzeżach ulic śmieje mi się w oczy.
Źrenice, powiada, źrenice też masz czarne…

Któregoś dnia spojrzałyśmy sobie z Otchłanią w ślepia. Ja popatrzyłam na nią, ona na mnie.

Potem już musiałam ją pocałować, czasoprzestrzeń skrzywiła się, wpychając mnie w ramiona istoty kapryśnej i dzikiej.

Teraz wiem, że wieczorne niebo, rozcięte ukośnikami pomarańczowego światła latarń, jest brunatne, nie czarne.
A w ocienionym źródle woda przypomina gęsty olej.
Że...

pytanie o mój ulubiony odcień czerni zasługuje na odpowiedź oczywistą, przychodzącą na myśl od razu...

ulubiona czerń - to odcień świeżego tuszu drukarskiego, czarno zadrukowanych liter na jaśniejących bielą stronicach. czerni książkowej nie sposób przeoczyć - kontrast drobnych liter, zajmujących całą dostępną im przestrzeń, z wszechobecną jasnością kolejnych kartek, zmusza do skupienia, zwrócenia na nią uwagi. kolor układa się w kolejne słowa, wygląda szlachetnie, subtelnie i potężnie, pyszni się swą mocą, mocą, zmuszającą cię do poskładania kolejnych znaków w historie, do dodawania, do zastanowienia się nad tym, co się za nimi kryje.

w analizie kolorystycznej czarny nierozerwalnie kojarzy się z powagą, niekiedy z intelektualizmem (nie czepiajmy się tego aż tak mocno), zwykle dodaje lat, w zamian - wyszczupla. mała czarna nie na darmo jest synonimem ponadczasowej elegancji. tym większym zainteresowaniem powinniśmy darzyć małą czarną treści - książkę. w tym wydaniu czerń zyskuje na lekkości – jeżeli czytając, nie jesteśmy w stanie pohamować śmiechu - lub też uwidacznia się cała klasa tego koloru – w przypadku dzieł, które na stałe weszły do kanonu.

co najlepsze, czerń książkowa nie przyćmiewa wszystkiego wokół, nie jest mrokiem, a paradoksalnie - oświeceniem, królewską barwą, którą nie gardzili najwybitniejsi pisarze i poeci.

pytanie o mój ulubiony odcień czerni zasługuje na odpowiedź oczywistą, przychodzącą na myśl od razu...

ulubiona czerń - to odcień świeżego tuszu drukarskiego, czarno zadrukowanych liter na jaśniejących bielą stronicach. czerni książkowej nie sposób przeoczyć - kontrast drobnych liter, zajmujących całą dostępną im przestrzeń, z wszechobecną jasnością kolejnych kartek,...

Idę ulicą. Widzę przystojnego mężczyznę o czarnych włosach i czarnych oczach, w czarnym dobrze skrojonych garniturze. Mija mnie szybko. Oglądam się za nim. Elegancja. Prostota. Klasyka sama w sobie. Niezwykła tajemniczość przyciąga mnie jak magnez, jak ćmę do światła. To nie zawadiaka z łobuzerskim uśmiechem, a prawdziwy mężczyzna. Czarny wdzięk.

Idę ulicą. Widzę przystojnego mężczyznę o czarnych włosach i czarnych oczach, w czarnym dobrze skrojonych garniturze. Mija mnie szybko. Oglądam się za nim. Elegancja. Prostota. Klasyka sama w sobie. Niezwykła tajemniczość przyciąga mnie jak magnez, jak ćmę do światła. To nie zawadiaka z łobuzerskim uśmiechem, a prawdziwy mężczyzna. Czarny wdzięk.

Czerń, jak ona pięknie brzmi :) Harmonogram odcieni czerni wg. moich upodobań:
1) mała czarna KAWA, której ziarna o zapachu wanili wrzucam do ekspresu, by poczuć intensywny jej smak na dzień dobry..
2) zakładam małą czarną SUKIENKĘ muśnietą zapachem ulubionych perfum, udekorowaną stukotem czarnych szpilek i bielizny..
3) degustuję czarną NALEWKĘ własnej roboty, której wytworny smak z odcieniem owoców cierpkiej aroni, malin, dzikiego bzu i procentów rozluźnia moje ciało i umysł..
4) siedzę na tarasie, bujam się lekko na huśtawce, a dźwięki czarnej MUZYKI Barry'ego White'a unoszą mnie w przyjemną otchłań ciepłego wieczoru..
5) wreszcie otwieram czarną KSIĘGĘ, gdzie natłok słów przygniata mnie do snu..

KAWA + SUKIENKA + NALEWKA + MUZYKA + KSIĘGA = moje ulubione odcienie dostojnej czerni :)

Czerń, jak ona pięknie brzmi :) Harmonogram odcieni czerni wg. moich upodobań:
1) mała czarna KAWA, której ziarna o zapachu wanili wrzucam do ekspresu, by poczuć intensywny jej smak na dzień dobry..
2) zakładam małą czarną SUKIENKĘ muśnietą zapachem ulubionych perfum, udekorowaną stukotem czarnych szpilek i bielizny..
3) degustuję czarną NALEWKĘ własnej roboty, której...

Jest taka czerń, wobec której czuje się bezbronna. Spotykam ją na swojej drodze niemal każdego dnia. Skrada się za moimi plecami i wyczekuje odpowiedniego momentu, by mnie dopaść. By zaabsorbować mnie sobą. Stopniowo ogarnia całe moje ciało. Jej metaliczny połysk i miękkość zniewala nawet moich najbardziej opornych znajomych. A gdy już mnie chwyci, zatrzyma na chwilę przy sobie, myśli tylko o tym, by uciec. Potem nasza zabawa zaczyna się od nowa. Takie już moje życie z najmilszym odcieniem czerni na świecie- moją ukochaną kotką Ismeną. ;)

Jest taka czerń, wobec której czuje się bezbronna. Spotykam ją na swojej drodze niemal każdego dnia. Skrada się za moimi plecami i wyczekuje odpowiedniego momentu, by mnie dopaść. By zaabsorbować mnie sobą. Stopniowo ogarnia całe moje ciało. Jej metaliczny połysk i miękkość zniewala nawet moich najbardziej opornych znajomych. A gdy już mnie chwyci, zatrzyma na chwilę przy...

Moim ukochanym od dzieciństwa odcieniem czerni jest...hebanowa czerń. Skąd taki właśnie kolor? Z baśni braci Grimm o Królewnie Śnieżce czytanej mi co wieczór do snu przez mamę. Była to moja ulubiona historia i ulubiona księżniczka, którą zawsze chciałam być. Wydawała mi się zjawiskowo piękna z cerą jak alabaster, niebieskimi oczami i włosami czarnymi jak heban.
Wydaje mi się, że takie bajki czytane maluchom do snu wywierają ogromny wpływ na ich życie, kreują wyobraźnię i uczą świata. Owa baśń wywarła na mnie tak duże wrażenie, że dziś sama przypominam trochę Śnieżkę - mam niebieskie oczy, jasną cerę i ciemne, niemal czarne włosy. Sama je pofarbowałam, gdyż naturalnie jestem blondynką. I jak tu nie wierzyć w moc baśni z dzieciństwa? A może to ja jestem współczesną Królewną Śnieżką? Tylko w którym zamku mieszka mój wspaniały książę?:-)

Moim ukochanym od dzieciństwa odcieniem czerni jest...hebanowa czerń. Skąd taki właśnie kolor? Z baśni braci Grimm o Królewnie Śnieżce czytanej mi co wieczór do snu przez mamę. Była to moja ulubiona historia i ulubiona księżniczka, którą zawsze chciałam być. Wydawała mi się zjawiskowo piękna z cerą jak alabaster, niebieskimi oczami i włosami czarnymi jak heban.
Wydaje mi...

Najbardziej lubię hebanowy odcień czerni. Lubię wkładać koszulkę w tym kolorze, gdy mnie skrzywdzisz, sprawisz, że się popłacze, powiesz, że nie będziemy razem. W czerni wtedy schowam się, zniknie cały świat, będę tylko ja i nikt inny. Nie będzie ciebie i dobrze bo dałabym ci w twarz za to co zrobiłeś. Jak mogłeś to boli! Nawet nie wiesz jak. Myślałam, że jesteś inny, a ty jak wszyscy faceci potrafisz tylko ranić i nic więcej. Gdy tak myślę to cieszę się, że jest czerń, która ratuje mnie, otula mnie, sprawia, że czuje się bezpieczna i szczęśliwa.

Najbardziej lubię hebanowy odcień czerni. Lubię wkładać koszulkę w tym kolorze, gdy mnie skrzywdzisz, sprawisz, że się popłacze, powiesz, że nie będziemy razem. W czerni wtedy schowam się, zniknie cały świat, będę tylko ja i nikt inny. Nie będzie ciebie i dobrze bo dałabym ci w twarz za to co zrobiłeś. Jak mogłeś to boli! Nawet nie wiesz jak. Myślałam, że jesteś inny, a ty...