Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo lubię reportaże, a jeszcze bardziej reportaże o naszych sąsiadach zza wschodniej granicy. Dlatego wiele obiecywałam sobie po książce Anny Wojtachy „Zabijemy albo pokochamy. Opowieści z Rosji”, która opisuje kilka wizyt reporterki w kraju Putina.
Niestety, mimo że książkę czyta się z zapartym tchem, bardzo szybko, a fabuła wciąga, nie dowiedziałam się z niej nic więcej, ponad to, co już o Rosji i Rosjanach wiedziałam. Powiem więcej, dowiedziałam się za to bardzo dużo o samej autorce, bo wciąż o sobie pisze… I nie są to komentarze w rozumieniu stricte reporterskim, a jedynie ciągłe wtręty o sobie, jakby to ona chciała być na pierwszym planie, jakby chciała przepędzić swoich bohaterów za siebie. Bardzo to uwiera w tej książce, która ma ambicje pokazać „człowieka w sytuacji ekstremalnej”.

Podtytuł książki głoszący „Opowieści z Rosji” jest bardzo cwanym i przemyślanym zabiegiem, gdyż jeśli spojrzymy na książkę jako na tytułowe opowieści, nie będziemy szukać wzorców reportażu podobnych do Kapuścińskiego czy speca w temacie Rosji – Jacka Hugo-Badera, to znajdziemy u Wojtachy ciekawą fabułę i wartką akcję. Bo tak można czytać tę książkę – jako pamiętnik bohaterki, która podróżuje po Rosji, przeżywa trudną miłość i szorstkie przyjaźnie. „Zabijemy albo pokochamy” interpretowana w ten sposób wiele zyskuje na atrakcyjności, staje się ciekawą historią kobiety opowiedzianą lekkim słowem i luźną frazą. Tak, zdecydowanie w taki sposób warto ocenić książkę reporterki.

Bardzo lubię reportaże, a jeszcze bardziej reportaże o naszych sąsiadach zza wschodniej granicy. Dlatego wiele obiecywałam sobie po książce Anny Wojtachy „Zabijemy albo pokochamy. Opowieści z Rosji”, która opisuje kilka wizyt reporterki w kraju Putina.
Niestety, mimo że książkę czyta się z zapartym tchem, bardzo szybko, a fabuła wciąga, nie dowiedziałam się z niej nic...

Gdy Jodi odkrywa, że jej mąż ma romans, najpierw, przyjmując swoją sprawdzoną taktykę, udaje, że nic się nie dzieje. Lecz kiedy zrozumie, że nie ma już odwrotu, szuka wyjścia w morderstwie męża. Jak pisałam, nie samo zakończenie jest najciekawsze, ale właśnie budowa postaci i wspólne przemierzanie z nią drogi do morderstwa. Jodi jest psychologiem, który sam potrzebuje wsparcia, ponieważ nie radzi sobie z niespodziewanym sytuacjami, musi mieć wszystko zaplanowane, a każde odstępstwo od normy wpędza ją w paranoję i nerwicę. Swoje życie planuje w zgodzie z harmonogramem Todda. A cała książka opowiada o tym, jak to się stało, że dorosła, w miarę zrównoważona i odpowiedzialna kobieta, porywa się na tak ostateczny i okrutny gest. Ponad wszystko nie można powiedzieć, że Todd jest złym człowiekiem. Mimo że zdradził żonę, bardzo ją szanuje, stara się pozałatwiać wszelkie sprawy ugodowo, ale sam okazuje się człowiekiem niezdecydowanym i niepewnym swoich decyzji. Ich małżeństwo było szczęśliwe, jednak po 20 latach czegoś w nim brakowało i Todd, jak to zwykle bywa wśród zamożnych biznesmenów, pocieszenia szukał w ramionach (i nie tylko…) dużo młodszej kobiety.

Książka W cieniu to bardzo przyjemna lektura, która wciąga i cały czas jesteśmy ciekawi, co będzie dalej, mimo że zakończenie jest przewidywane od samego początku. Jodi, Todd, jego kochanka i przyjaciele są autentyczni, a budowa fabuły z podziałem na perspektywę Jodi i Todda bardzo dynamiczna. Pewną żywiołowość powieści nadaje również użyty przez narratora czas teraźniejszy, który, niestety, coraz rzadziej używany jest przez twórców thillerów.

Gdy Jodi odkrywa, że jej mąż ma romans, najpierw, przyjmując swoją sprawdzoną taktykę, udaje, że nic się nie dzieje. Lecz kiedy zrozumie, że nie ma już odwrotu, szuka wyjścia w morderstwie męża. Jak pisałam, nie samo zakończenie jest najciekawsze, ale właśnie budowa postaci i wspólne przemierzanie z nią drogi do morderstwa. Jodi jest psychologiem, który sam potrzebuje...

W Empiku można znaleźć cztery książki wchodzące w skład edycji specjalnej wydawnictwa znak: „Tutaj”, „Czarna piosenka”, „Chwila” oraz „Koniec i początek”. Wydana jako pierwsza „Czarna piosenka” jest jedyną, która zawiera przedmowę (pióra Joanny Szczęsnej), po jej zakupie możemy również pobrać mp 3 z nagraniem wierszy w wykonaniu Magdaleny Cieleckiej-wystarczy wejść na stronę Empiku i wpisać kod z paragonu.

Książki posiadają delikatnie tłoczoną, miłą w dotyku obwolutę, ale bez niej również prezentują się nieźle. Każdy tom ma inny kolorystyczny „motyw przewodni”: kolor czcionki jest taki, jak obwoluty-niebieski, fioletowy, bordowy i ciemnożółty (jasnopomarańczowy?:)). Ten zabieg sprawia, że każda z książek jest spójną estetycznie całością, dodatkowo razem również wyglądają genialnie. Każdy z tomów edycji specjalnej poezji Wisławy Szymborskiej posiada niewątpliwy atut w postaci maszynopisów i rękopisów autorki, zawierających liczne skreślenia i uzupełnienia. To jedne z tych książek, które niosą z sobą wspaniałą treść, ale też przyjemnie się je ogląda i dotyka. Godne uwagi!

W Empiku można znaleźć cztery książki wchodzące w skład edycji specjalnej wydawnictwa znak: „Tutaj”, „Czarna piosenka”, „Chwila” oraz „Koniec i początek”. Wydana jako pierwsza „Czarna piosenka” jest jedyną, która zawiera przedmowę (pióra Joanny Szczęsnej), po jej zakupie możemy również pobrać mp 3 z nagraniem wierszy w wykonaniu Magdaleny Cieleckiej-wystarczy wejść na...