„Lolelaj” odbieram jako powieść zamkniętej sfery, zatracenia i permanentnego poszukiwania szczęścia, które zjawia się tylko na chwilę. To barwna utopia i zmitologizowana fantazja o trzypiętrowym klubie. Nie jeden heteroseksualista może być zazdrosny o trzy poziomy szczęścia i gejowskiej utopii, w której „wszyscy są braćmi w radosnym kazirodztwie”.

Bartosz Żurawiecki opisuje skrajny Lolelaj, który staje się niemal magicznym miejscem, z czasem tylko teraźniejszym. Jest tu i teraz. Lolelaj jawi się jako wielki wór pełen prezentów z niekończącym się dnem. I choć czasami się rwie, to jednak pozszywany i zacerowany miesza miłości z romansami, szczęścia z nieszczęściami, gejów z heterykami, wzloty z upadkami, seks z pieszczotami, rozmowy z pieśniami, tańcami i całą resztą, która jeszcze zostaje.

Lolelaj to priorytet, cel nad cele i sens istnienia, kreowany przez Żurawieckiego na bańkę mydlaną czy też pętlę czasową. W oczach Mateusza, głównego bohatera klub jest wycinkiem przestrzeni z innego świata, miejscem zapomnienia. Staje się religią, świątynią i bezbożnym kościołem.

O fabule nie można wiele powiedzieć, bo prawie jej nie ma, ona zaczyna i kończy się w klubie. Nie wychodzi poza mury z wyjątkiem kilku scen. Mateusz dryfuje po Lolelaj, zaprzęga wciąż nowych chłopców i puszcza wodze fantazji. Żyje marzeniami i ciągłą tęsknotą do barowego stolika. Tu historie zmieniają się jak alkohol, wątki społeczne kręcą się kołem i ulatują dając miejsce następnym.

Historie przerywane wizytami w darkroomie, nie wybiegają poza obsesje cielesne i seksualne. Pustka, zero i Lolelaj.

Czy warto sięgnąć po utopie nieszczęśliwych bohaterów? To zależy od nastroju, zaangażowania i wolnego weekendu. Powieść skierowana raczej do homoseksualistów, ale i heteryka połechce...

Grzegorz Śmiałek