Tak więc ostatnio opowiedziała mi historię pewnego rentiera, który nie do końca wie, co robić z wolnym czasem. Kasy ma jak lodu, jednak chce zmienić coś w swoim monotonnym i jednostajnym życiu. Problem polega na tym, że zawsze znajdzie jakiś argument, aby nie robić nic. Więc zamiast spakować się i ruszyć w podróż życia czy udać się do Las Vegas i przepuścić połowę majątku w kasynie, to wciąż co kilka dni pakuje manatki i jedzie na siłownię. A przecież mógłby zwiedzać świat i zapuścić się w las własnego serca.

„W lasach ludzkiego serca” to powieść, która udaje zbiór opowiadań. Chociaż równie dobrze mógłbym napisać, że to zbiór opowiadań udający powieść. Dlaczego? Bohaterów mamy wielu, ich historie się przeplatają, jednak każdy rozdział na dobrą sprawę stanowi samodzielny kawałek i można go rozpatrywać w oderwaniu od innych fragmentów. Tak jest nawet łatwiej i możliwe, że to było celem autorki, gdyż jest zbyt mało elementów charakterystycznych, aby mocno zżyć się z postaciami i im kibicować. Naturalnie więc zwracamy uwagę na „tu i teraz”, jednocześnie zapominając o kontekście zarysowanym kilka rozdziałów wcześniej. A jak dobrze wiemy, przeszłość ma znaczenie.

Stopniowo poznajemy Katję i Rene, Emily i Leigh, Normana, Faye, Helen, Sarę oraz Katt. Bohaterów rzecz jasna jest więcej, jednak wszystkie wydarzenia orbitują wokół nich. Obserwujemy, jak wyrwani z codziennych zadań i obowiązków próbują odpocząć na łonie natury i wyjść zwycięsko z batalii z własnymi myślami. Dopiero podczas kontaktu z przyrodą są w stanie pozwolić myślom na swobodne krążenie. A właśnie w miejscu, gdzie nie ma żadnych bodźców, nie ma też gdzie uciec od pewnych bolesnych podsumowań.

W efekcie bohaterowie konfrontują się ze sobą, z własną fizycznością i najbliższymi. I właśnie ta seksualność jest u Antje Ravik Strubel niezwykle istotna. Z wielką subtelnością i wyczuciem opisuje fascynację ciałem i rodzące się uczucie pomiędzy poszczególnymi postaciami. Melancholijny i spokojny język świetnie z tym koresponduje. Tym samym otrzymujemy smutną i przejmującą opowieść o miłości, stracie i pożądaniu. Zapewne w tym miejscu należałoby wspomnieć, że w tej powieści otrzymujemy szeroką plejadę queerowych postaci, ale w kontekście uczuć, o których pisze Strubel, to nie ma znaczenia, gdyż „W lasach ludzkiego serca” to przede wszystkim książka uniwersalna, dotykająca każdego z nas.

Mamy więc bohaterów zagubionych w rutynie, szukających czegoś nowego, a także ze zdziwieniem przyjmujących, że wciąż coś na nich czeka. Strubel świetnie redefiniuje schematy, dając coś nowego. Kreuje ludzi oszukujących samych siebie, wstydzących się własnych uczuć, szukających czegoś nieuchwytnego. Tworzy również zapadające w pamięć mikropejzaże, które mają łagodzić cios, ale jedynie potęgują ból.

„W lasach ludzkiego serca” to kolejna książka Wydawnictwa Pauza, która nagradza nielicznych. Trzeba cierpliwości i wrażliwości, aby zaakceptować świat wykreowany przez Strubel, gdyż jest on pozornie spokojny i pełen skomplikowanych uczuć. Część z was zapewne się odbije, ale jeżeli schowacie swoje purytańskie i pruderyjne wychowanie na czas lektury, to na pewno nie będziecie zawiedzeni.

Michał Wnuk