Wielokrotnie podkreślałem, że lubię czytać książki polskich autorów. Często bowiem w zachwycie nad zagraniczną literaturą nie dostrzegamy tej rodzimej, na którą bez wątpienia powinniśmy zwrócić uwagę. Kiedy zaś przeczytaliśmy książkę niezwykłą, książkę, która poruszyła nas do głębi, która nas zachwyciła, nasza czytelnicza satysfakcja wzrasta jeszcze bardziej.

Dokładnie takie uczucia towarzyszyły mi podczas lektury najnowszej powieści Nataszy Sochy pod tytułem „Dom marionetek”. Ukazała się ona nakładem Wydawnictwa Literackiego. Do tej pory nie miałem styczności z twórczością tej autorki, toteż nie wiedziałem czego mam się spodziewać. Tymczasem przeczytałem niezwykle głęboką i poruszającą powieść. Powieść, która mnie wzruszyła, która wywołała u mnie dreszcze.

Natasza Socha absolutnie mnie zachwyciła. Napisała niesamowicie refleksyjną książkę. Opowiedziana historia jest niejednoznaczna i – w moim przekonaniu – na długo zostanie w pamięci czytelników. Na uwagę zasługuje także język i styl autorki. Nie znajdziemy w książce wulgaryzmów, niepotrzebnej erotyki czy taniej sensacji. Okazuje się, że i bez tego można opowiedzieć trzymającą w napięciu historię. Naprawdę jestem pod niesamowitym wrażeniem tego tytułu i bez wahania przyznaję „Domowi marionetek” dziesięć gwiazdek. Ta powieść zostanie ze mną jeszcze długo.

O czym więc jest najnowsza książka Nataszy Sochy? Fabuła powieści rozpoczyna się, gdy poznajemy Joannę. Dziewczyna przeżywa trudne chwile, ponieważ rzucił ją chłopak.  Koniec związku był dla niej bardzo trudny. Musiała przewartościować swoje dotychczasowe życie. Prawdę powiedziawszy, zupełnie nie radziła sobie z porzuceniem. Postanowiła zmienić otoczenie, wyprowadzić się z dotychczasowego mieszkania – jednym słowem uciec. Uciec od bolesnych wspomnień i życia, które dotychczas wiodła. Całkiem niespodziewanie nadarzyła się ku temu znakomita okazja. Joanna znalazła w Internecie ogłoszenie o tym, że ktoś poszukuje niani do opieki nad dzieckiem. Biorąc pod uwagę fakt, że docelowe miejsce pracy było oddalone o kilkaset kilometrów od jej dotychczasowego domu, nie wahała się ani chwili.

Na miejscu okazało się, że podejmie pracę w okazałej willi. W obowiązki wprowadził ją pan domu Leon. Wytłumaczył, że Joanna będzie opiekować się córką żony. Amelia bardzo polubiła się z nową opiekunką. Dziewczyny szybko znalazły wspólny język.
Jednak wkrótce okazało się, że w domu mieszka więcej kobiet. Oprócz żony Leona Joanna poznaje także jego starszą siostrę i matkę. Nie jest to jednak zwyczajna rodzina. Wszyscy mieszkają w osobnych pokojach. Mają osobne godziny spożywania posiłków. Nad wszystkim zaś pieczołowicie czuwa Leon.

Dlaczego Joanna czuje, że coś w tym domu jest nie tak? Dlaczego kobiety starają się jej coś powiedzieć? Dlaczego posługują się półsłówkami, niedomówieniami i insynuacjami? Czy Leon rzeczywiście jest troskliwym mężem, synem i bratem? Czy to możliwe, aby pod maską wykształconego i pewnego siebie mężczyzny krył się ktoś inny?

Nie chcę zdradzać zbyt wiele, aby nie odbierać wam przyjemności z lektury. Wystarczy powiedzieć, że swoją powieścią Natasza Socha poruszyła wiele ważnych problemów. Czy można zmusić kogoś do miłości? Czy miłość rodzicielska zawsze jest bezwarunkowa? Czy dzieciństwo rzeczywiście rzutuje na całe nasze życie? Czy to możliwe, że ciągle jesteśmy zakładnikami mieszkających w nas dzieci? Wreszcie, czy wina może pozostać bez kary? Czy zemsta smakuje lepiej niż przebaczenie? Czy można się uwolnić od własnej przeszłości?

„Dom marionetek” przeczytałem niemal jednych tchem, będąc ogromnie ciekawym zakończenia. Urzekła mnie ta powieść i pozostaję pod jej ogromnym wrażeniem. Jest w niej coś takiego, że nie mogłem przestać czytać.

Czy to oznacza, że nie ma w książce żadnych słabych elementów? Oczywiście możemy je wskazać. Przede wszystkim sama Joanna jawi się w pewnym momencie jako osoba dość mało domyślna. Jednak tak naprawdę zgrzytem było dla mnie zakończenie. Biorąc pod uwagę całą kreację postaci Leona, nie sądzę, aby zdobył się na taką rozmowę z Joanną w finale. Wydaje mi się to nieprawdopodobne i jakoś niepasujące do całej fabuły. Jednak nie odejmuję za to żadnych gwiazdek. Dlaczego? Otóż zupełnie zatraciłem się w lekturze. Byłem tam – byłem w tym domu, chodziłem po tych pokojach, przeżywałem razem z bohaterami ich emocje. Ta powieść naprawdę mnie urzekła. Gorąco wszystkim polecam.

Wojciech Sobański