„Abecadło Pierdziołki” to już piąta część tego intrygującego cyklu. Nie odbiega konwencją od tych wcześniejszych, choć tym razem rymowanki ułożono w pewnym porządku, jednak wcale nie alfabetycznym. Jak to u Pierdziołki bywa, niegrzeczności i frywolnych skojarzeń nie brakuje. Właśnie na tym polega cały urok tych książek, że pozwalają nabrać luzu w tym tak mocno stresującym świecie. Sztywność myślenia i układanie swoich poglądów w narzucony odgórnie szablon to zmora kreatywności i rozwoju. Nie dla sztywniaków jest zatem to książka, a dla osobników nie tyle wyluzowanych, co charakteryzujących się dużym poczuciem humoru i inteligencją. Jeśli bowiem te dwie cechy idą w parze, nie istnieje nic, o czym nie można by było poczytać i z czego nie dałoby się pośmiać. Śmiech natomiast jest najlepszym lekarstwem na wszystko, również na zanik bliskości, który staje się ostatnio coraz bardziej zauważalny w polskich rodzinach. Usiądźmy więc wygodnie wraz z dziećmi i powyliczajmy tak, jak to robiliśmy trzydzieści lat temu – nieważne, co sobie ktoś pomyśli.

Tworzenie tematów tabu to bardzo brzydka sprawa, która ma o wiele bardziej negatywny wpływ na dziecięcą psychikę, niż może nam się wydawać. Kupa to motyw, który przecież dotyczy każdego, ale powiedzmy sobie szczerze: któż z nas publicznie o niej rozmawia? Z gazami jest jeszcze gorzej – każdy udaje, że tego nie robi, a jeżeli nawet nie udaje, to gdyby przyszło nam o tym z kimś rozmawiać, spalilibyśmy się ze wstydu. A dzieci? Nie dość, że potrafią się z własnych pierdnięć śmiać w towarzystwie kolegów, to zdarza im się również aranżować swoiste zawody na najzabawniejszego bąka. Przełammy się więc dla nich i spróbujmy się razem z nimi powygłupiać. Nie tylko nie zrobimy nikomu w ten sposób krzywdy, ale pogłębimy łączącą nas z potomstwem więź. Nasz poukładany świat nijak się bowiem ma do tego niekontrolowanego dziecięcego rozbrykania.

Obawiam się mimo wszystko, że żadne ostemplowanie nie byłoby w stanie powstrzymać dzieci przed czytaniem. Wręcz przeciwnie, w pierwszej kolejności po kryjomu czytałyby to, co zostało przez nas zakazane, i co gorsza, śmiałyby się same, zupełnie za naszymi plecami, a przecież nie o to tu chodzi. Poczujmy się zaproszeni do ich świata, spróbujmy myśleć jak one i przestać poddawać się konwenansom. Pan Pierdziołka to jest bowiem ktoś, kto może stanowić doskonałe spoiwo relacji zapracowanych rodziców z siedzącymi do późna w szkole dziećmi. Nie krytykujmy zatem pochopnie, tylko mądrze korzystajmy.

Izabela Straszewska

* Cytaty z książki.