Kapuściński, jak zwykle, nie zawodzi. Bardzo podobał mi się zwłaszcza wywiad o Afryce, chociaż siłą rzeczy pojawiały się tam kwestie, które były już w książkach Kapuścińskiego, jak trudna sytuacja ludzi, którzy przeprowadzali się z afrykańskich wsi, wykończonych biurokracją, do miast, problemów ze sztucznym wytyczeniem granic państw afrykańskich, nieuwzględniającym podziałów etnicznych, czy problemów z dostępem do opieki medycznej (np. jedna strzykawka na cały szpital, gotowana w garnku razem z jajkami). Ale na pewno mała powtórka nie zaszkodzi. No i podobało mi się, że polemizując z Huntingtonem, Kapuściński podkreślił, że zderzenie cywilizacji nie musi oznaczać konfliktu, a może oznaczać też wymianę. Fragmenty życiorysu Kapuścińskiego, opisane przez autorów, też były ciekawe, chociaż nie jestem pewna, czy należało tak drobiazgowo roztrząsać kwestię ewentualnego podpisania lojalki, ale rozumiem, że dla ludzi, którzy pamiętają z PRL-u więcej, niż ja, może to być ważne.

Kapuściński, jak zwykle, nie zawodzi. Bardzo podobał mi się zwłaszcza wywiad o Afryce, chociaż siłą rzeczy pojawiały się tam kwestie, które były już w książkach Kapuścińskiego, jak trudna sytuacja ludzi, którzy przeprowadzali się z afrykańskich wsi, wykończonych biurokracją, do miast, problemów ze sztucznym wytyczeniem granic państw afrykańskich, nieuwzględniającym...