Z początkowych rozdziałów można się spodziewać lektury o działaniu naszego mózgu w granicach chemicznego szczęścia. Czy autorce udało się oddać prawdziwy wyraz naurobiologii? Moim zdaniem nie. Udawanie stylu naukowego podczas czytania jest po prostu niesmaczne. Co więcej przez około 80% czasu spędzonego na czytaniu, odniosłem wrażenie, że autorka nie rozumie o czym w ogóle pisze. Przede wszystkim ze względu na nieustające powtórzenia, które znajdowały się dosłownie w każdym rozdziale. Niezwykle podobny sens kilku rozdziałów powiązany był z chaotycznym rozłożeniem tematów, co według mnie, było zwykłym zapychaczem, który zamiast usprawnić lekturę, wprowadzał w zamieszanie. Teksty były albo napisane dla przysłowiowego idioty, albo dla wielkiego filozofa — taki dysonans między czarne albo białe potęguje oszołomienie i zniechęca do kontynuacji.

Jeśli miałbym to komuś polecić książkę, na pewno nie ludziom z chorobami psychicznymi, lub studentom neurobiologii, czy psychologii. Laikom zdecydowanie odradzam czytania, chyba że komuś zależy na zniechęceniu o biologii mózgu. Będąc szczerym zawartość jest na tyle wymieszana, że zwyczajnie nie potrafię określić nadawcy.

Zdecydowałem się na zakup przez naukowy charakter treści, jednak po przeczytaniu jestem raczej zawiedziony. Większość można byłoby streścić do pięciu stron... Część przed ostatnia lepiej wykorzystała własny potencjał i jako jedyna jedyna warta przeczytania. Jednak to zdecydowanie za mało w stosunku do całej reszty.

Z początkowych rozdziałów można się spodziewać lektury o działaniu naszego mózgu w granicach chemicznego szczęścia. Czy autorce udało się oddać prawdziwy wyraz naurobiologii? Moim zdaniem nie. Udawanie stylu naukowego podczas czytania jest po prostu niesmaczne. Co więcej przez około 80% czasu spędzonego na czytaniu, odniosłem wrażenie, że autorka nie rozumie o czym w ogóle...