Drugi tom trylogii złodziejskiej jest extra, niczym nie odbiega od pierwszej części. Dynamiczna akcja, barwny język jakim posługuje się blatna brać to atuty tej części.

Drugi tom trylogii złodziejskiej jest extra, niczym nie odbiega od pierwszej części. Dynamiczna akcja, barwny język jakim posługuje się blatna brać to atuty tej części.

Jak zwykle poruszające historie konkretnych ludzi. Myślę, że nie chodzi tu autorowi o pokazanie życia przestępców, w sposób wyidealizowany, jak ktoś próbuje wykazać poniżej, ale o porównanie dwóch światów tego przestępczego i pogardzanego przez prawych, ale z zasadami i nieprzekraczalnymi wartościami oraz tego lepszego i uczciwego, a bardzo często pozbawionego jakichkolwiek hamulców i wartości. I na ukazaniu tej różnicy skupia się autor, którą to już wtedy widział wyraźnie i chciał na nią zwrócić uwagę czytelnika. W takim właśnie świetle historie te nie podlegają potępieniu lecz ich fabuła po prostu wciąga i porusza.
Obecnie, ten złodziejski, honorowy świat przeminął, może stąd właśnie bierze się ta fascynacja jego prostą logiką, za to niestety drugi świat ma się dobrze i towarzyszy nam do dzisiaj. W nim to pewne sprawy załatwiane są w białych rękawiczkach, w sposób bezwzględny wykorzystuje się słabych/biednych i w pracy i w życiu, a liczy się tylko to by mieć jak najwięcej.

Jak zwykle poruszające historie konkretnych ludzi. Myślę, że nie chodzi tu autorowi o pokazanie życia przestępców, w sposób wyidealizowany, jak ktoś próbuje wykazać poniżej, ale o porównanie dwóch światów tego przestępczego i pogardzanego przez prawych, ale z zasadami i nieprzekraczalnymi wartościami oraz tego lepszego i uczciwego, a bardzo często pozbawionego...

Druga część,, Trylogii złodziejskiej'' Sergiusza Piaseckiego wydaje mi się, że nieco słabsza od Jabłuszka, może dlatego, że mniej jest w niej mojego ulubionego bohatera Olka Barana. Pojawiają się co prawda nowe ciekawe osoby jak Ażur, ale Olek to Olek! Nadal pozostajemy w kręgu świata przestępczego, blatnych, doliniarzy, szopenfeldziarzy, potokarzy.Poznajemy metody działania kasiarzy i oszustów , w tej części dochodzi także do dintojry nad złodziejem łamiącym kodeks honorowy . Przeczytałam z przyjemnością.

Druga część,, Trylogii złodziejskiej'' Sergiusza Piaseckiego wydaje mi się, że nieco słabsza od Jabłuszka, może dlatego, że mniej jest w niej mojego ulubionego bohatera Olka Barana. Pojawiają się co prawda nowe ciekawe osoby jak Ażur, ale Olek to Olek! Nadal pozostajemy w kręgu świata przestępczego, blatnych, doliniarzy, szopenfeldziarzy, potokarzy.Poznajemy metody...

Drugi tom znakomitej trylogii. Czyta się lekko, choć książka uczy wielu zapomnianych już słów ze światka przestępczego Mińska Litewskiego. Cała trylogia powinna być zekranizowana.

Drugi tom znakomitej trylogii. Czyta się lekko, choć książka uczy wielu zapomnianych już słów ze światka przestępczego Mińska Litewskiego. Cała trylogia powinna być zekranizowana.

Drugi tom znakomitej trylogii. Czyta się lekko, choć książka uczy wielu zapomnianych już słów ze światka przestępczego Mińska Litewskiego. Cała trylogia powinna być zekranizowana.

Drugi tom znakomitej trylogii. Czyta się lekko, choć książka uczy wielu zapomnianych już słów ze światka przestępczego Mińska Litewskiego. Cała trylogia powinna być zekranizowana.

"Trylogia Złodziejska" i druga jej część. No i cóż? No i świetna książka. Tak samo dobra moim zdaniem jak część pierwsza. Starzy bohaterowie, a także nowi.
Piasecki jak dla mnie to geniusz pisarstwa, a wcale zawodowym pisarzem nie był. Wrodzony talent. Czyta się to lekko, taką miał formę, ale dzięki temu bardzo dobrze się odbiera treści, które w znacznej mierze należą do poważnych. Nie wiem czy się jasno wyraziłem, ale pisarzem nie jestem i tylko tak to umiem ubrać w słowa.
Miejsce i czas: Mińsk, A. D. 1919.
Co się powtarza u tego autora to takie mocno wyidealizowane życie przestępców (tu złodzieje). Ci z wyższej półki to pisząc żartem chodzące wręcz cnoty. Sprawiedliwi, uczciwi, mający swoje zasady i się ich konsekwentnie trzymający. W każdym razie tak to Piasecki opisuje, że tylko wyjść z domu i wyjechać w przysłowiowe Bieszczady (tutaj wstąpić do szajki hahaha).
Książka jest nasiąknięta polskością. Podkreślam, "POLSKOŚCIĄ", nie czymś polskojęzycznym.
P. S. Redaktorzyny z ul. Czerskiej wiedzą o co mi chodzi.
Polecam. Mistrzowska lektura!

"Trylogia Złodziejska" i druga jej część. No i cóż? No i świetna książka. Tak samo dobra moim zdaniem jak część pierwsza. Starzy bohaterowie, a także nowi.
Piasecki jak dla mnie to geniusz pisarstwa, a wcale zawodowym pisarzem nie był. Wrodzony talent. Czyta się to lekko, taką miał formę, ale dzięki temu bardzo dobrze się odbiera treści, które w znacznej mierze należą do...

Książka sprawniej napisana, ciekawsza niż w przypadku pierwszej części cyklu, ale wciąż brzmi trochę jak produkcyjniak a rebours, tyle że gloryfikujący świat, a raczej półświatek, blatnych, żyganów :),a więc mówiąc po ludzku złodziei, kieszonkowców i "farmazonów"- oszustów. Całość jest dziwaczna, bo opisuje losy ludzi pewnych siebie, sprytnych i doświadczonych, ale trudno oprzeć się wrażeniu że prezentowane historie oraz sposób ich opisywania są nieco naiwne.

Książka sprawniej napisana, ciekawsza niż w przypadku pierwszej części cyklu, ale wciąż brzmi trochę jak produkcyjniak a rebours, tyle że gloryfikujący świat, a raczej półświatek, blatnych, żyganów :),a więc mówiąc po ludzku złodziei, kieszonkowców i "farmazonów"- oszustów. Całość jest dziwaczna, bo opisuje losy ludzi pewnych siebie, sprytnych i doświadczonych, ale...

Ogień! Pierwsza część była ok, ale bez fajerwerków, ale tu...no jest coś więcej. Bardziej osobista się wydaje...czy cuś...:)

Ogień! Pierwsza część była ok, ale bez fajerwerków, ale tu...no jest coś więcej. Bardziej osobista się wydaje...czy cuś...:)

Ciąg dalszy rozpoczętych w "Jabłuszku" losów Olka Barana i Jasia "Panicza". Dochodzi kilka nowych postaci (najciekawszy chyba Ażur),ale całość trzyma poziom.

Wiadomo, "Kochanek..." to nie jest, ale powieść nie traci na wrażeniach z lektury.

Ciąg dalszy rozpoczętych w "Jabłuszku" losów Olka Barana i Jasia "Panicza". Dochodzi kilka nowych postaci (najciekawszy chyba Ażur),ale całość trzyma poziom.

Wiadomo, "Kochanek..." to nie jest, ale powieść nie traci na wrażeniach z lektury.

"Światem frajerów złodzieje gardzą. Przekonali się, że świat ten jest fałszywy, tchórzliwy, kłamliwy. Frajer jest uczciwy z konieczności, lecz jeśli może tę "konieczność" ominąć, zrobi takie draństwo, jakiego żaden złodziej się nie dopuści." Taka jest właśnie ta książka i trylogia. Warto zdecydowanie dać się ponieść klimatowi tamtego Mińska.

"Światem frajerów złodzieje gardzą. Przekonali się, że świat ten jest fałszywy, tchórzliwy, kłamliwy. Frajer jest uczciwy z konieczności, lecz jeśli może tę "konieczność" ominąć, zrobi takie draństwo, jakiego żaden złodziej się nie dopuści." Taka jest właśnie ta książka i trylogia. Warto zdecydowanie dać się ponieść klimatowi tamtego Mińska.