Trochę czytałem literatury powiązanej tematycznie z "Suchymi łzami" i książkę Nechamy Tec uważam za jedną z lepszych i nie tylko dlatego, że jestem jakoś związany z Lublinem i znam dobrze realia dzielnicy, w obrębie której przebywała i ukrywała się autorka wraz z rodziną.
Coś mnie szczególnie ujęło?
Chyba do minimum ograniczona aura martyrologii i raczej suchy realizm tamtych czasów, gdzie każdy - również Polacy - w zasadzie musiał być egoistą, bo wielkie humanitarne odruchy w takiej epoce, to rzecz bardzo chwalebna, ale trudna do praktycznej realizacji przez normalnego człowieka, który myśleć o życiu swoim i swoich najbliższych.
No chyba, że jest się świętym... ale nie każdy może posiadać taki dar.

Trochę czytałem literatury powiązanej tematycznie z "Suchymi łzami" i książkę Nechamy Tec uważam za jedną z lepszych i nie tylko dlatego, że jestem jakoś związany z Lublinem i znam dobrze realia dzielnicy, w obrębie której przebywała i ukrywała się autorka wraz z rodziną.
Coś mnie szczególnie ujęło?
Chyba do minimum ograniczona aura martyrologii i raczej suchy realizm...

Wspomnienia profesor Nechamy Tec, która jako kilkunastoletnia dziewczynka wraz z rodziną przetrwała Holocaust w okupowanej Polsce. Jej relacja, szczera, rzeczowa, unika ckliwości i infantylizmu. Bohaterka, wówczas 11-13-letnia (z tego okresu jej życia przede wszystkim pochodzą wspomnienia) jest baczną obserwatorką i żywo odmalowuje złożone ludzkie charaktery. Szczególnie zwraca uwagę niejednoznaczna relacja pomiędzy żydowską rodziną Bawników a polską rodziną Homarów, która ich ukrywa za pieniądze. Dla polskiego czytelnika bolesnym tematem jest z pewnością wątek polskiego antysemityzmu. Książka jest krótka, skondensowana, skupiona na dzianiu się, pozbawiona literackich ozdobników. Trudno mi zrozumieć, dlaczego ma tak mało czytelników – może dlatego, że mimo swej pozornej prostoty nie jest czarno-biała?

Wspomnienia profesor Nechamy Tec, która jako kilkunastoletnia dziewczynka wraz z rodziną przetrwała Holocaust w okupowanej Polsce. Jej relacja, szczera, rzeczowa, unika ckliwości i infantylizmu. Bohaterka, wówczas 11-13-letnia (z tego okresu jej życia przede wszystkim pochodzą wspomnienia) jest baczną obserwatorką i żywo odmalowuje złożone ludzkie charaktery. Szczególnie...

"Suche łzy" to przepełniona emocjami historia rodziny żydowskiej widziana oczami dziecka. Nechama, bo o niej tu mowa, wraz z rodzicami i siostrą mieszka w Lublinie w momencie wybuchu drugiej wojny światowej. Masowa eksterminacja ludności żydowskiej przez Niemców zmusiła jej rodzinę do ukrywania się i ciągłej zmiany miejsca zamieszkania. Spryt, ogromna chęć życia i spotykanie na swojej drodze przychylnych ludzi pozwoliło Nechamie i jej rodzinie przetrwać okrutny czas wojny. Co zatrważające, przed wojną w Lublinie żyło około czterdziestu tysięcy Żydów a po jej zakończeniu powróciło jedynie sto pięćdziesiąt. Już ta statystyka ukazuje jak ogromne szczęście spotkało rodzinę głównej bohaterki. Książka ta to zapis wspomnień Nechamy. A że widziana oczami dziecka, to zamiast zbędnego patosu, widzimy chronologicznie uporządkowany ciąg zdarzeń z nutą strachu, kryjącą się w głowie małej dziewczynki. Kolejny ciekawy tytuł opisujący okrutne lata Holocaustu.

Mój instagram: my.books.shelf

"Suche łzy" to przepełniona emocjami historia rodziny żydowskiej widziana oczami dziecka. Nechama, bo o niej tu mowa, wraz z rodzicami i siostrą mieszka w Lublinie w momencie wybuchu drugiej wojny światowej. Masowa eksterminacja ludności żydowskiej przez Niemców zmusiła jej rodzinę do ukrywania się i ciągłej zmiany miejsca zamieszkania. Spryt, ogromna chęć życia i...

Ta książka boli. Czyta się ją z bólem, bo nie takiej historii o okupacji uczą nas w szkole.
Jest to relacja małej żydowskiej dziewczynki, która wraz ze swoją rodziną ukrywa się przez całą okupację przed hitlerowcami i polskimi szmalcownikami. Dzięki sprytowi swojego ojca początkowo żyją w miarę bezpiecznie w Lublinie, potem muszą uciekać i szukać schronienia w Warszawie. Duże miasto jest jednak pełne donosicieli, więc bezpieczniej będzie ukryć się gdzieś na prowincji pod Kielcami. Ale tam nikt z sąsiadów nie może się zorientować, że w polskim domu ukrywają się Żydki.
Tragiczny i porażający swoją naturalnością obraz wojny, holokaustu i polskiego antysemityzmu głęboko zakorzenionego zwłaszcza na prowincji. Ta rodzina miała szczęście, bo przeżyła. Cóż z tego, skoro po wyzwoleniu, żeby to wszystko można było opowiedzieć trzeba było wciąż płakać. Płakać gorzkimi, suchymi łzami.

https://panksiazka.blogspot.com/

Ta książka boli. Czyta się ją z bólem, bo nie takiej historii o okupacji uczą nas w szkole.
Jest to relacja małej żydowskiej dziewczynki, która wraz ze swoją rodziną ukrywa się przez całą okupację przed hitlerowcami i polskimi szmalcownikami. Dzięki sprytowi swojego ojca początkowo żyją w miarę bezpiecznie w Lublinie, potem muszą uciekać i szukać schronienia w Warszawie....

Wzruszająca opowieść o Holocauście. Rzeczywistość wojenna widziana oczyma kilkunastoletniej żydowskiej dziewczynki. Dla odmiany akcja nie toczy się w Warszawie, ale w Lublinie i Kielcach. Poznajemy losy Żydów ze wschodu Polski. Dramatyczne wydarzenia, czyhające niebezpieczeństwa, wiele wyrzeczeń, wzruszeń i łez, które są już tylko suche...

Wzruszająca opowieść o Holocauście. Rzeczywistość wojenna widziana oczyma kilkunastoletniej żydowskiej dziewczynki. Dla odmiany akcja nie toczy się w Warszawie, ale w Lublinie i Kielcach. Poznajemy losy Żydów ze wschodu Polski. Dramatyczne wydarzenia, czyhające niebezpieczeństwa, wiele wyrzeczeń, wzruszeń i łez, które są już tylko suche...

Prosta historia, płynie spokojnym równym rytmem. Oszczędne opowiadanie o napięciu i strachu do którego nie można się przyzwyczaić ale trzeba go schować, udawać że go nie ma przez kilka lat, bez chwili przewy. O miłości co daje siłę i mądrości co pozwala trzymać w ryzach ten strach i nie dać mu się oślepić.

Prosta historia, płynie spokojnym równym rytmem. Oszczędne opowiadanie o napięciu i strachu do którego nie można się przyzwyczaić ale trzeba go schować, udawać że go nie ma przez kilka lat, bez chwili przewy. O miłości co daje siłę i mądrości co pozwala trzymać w ryzach ten strach i nie dać mu się oślepić.

Moje łzy nie były suche, kiedy czytałam te wspomnienia. Do dziś widzę tę piwnicę, w której siedziała cała rodzina Nechamy. Do dziś przeraża mnie prawda o motywach ukrywania Żydów przez niektórych Polaków...

Moje łzy nie były suche, kiedy czytałam te wspomnienia. Do dziś widzę tę piwnicę, w której siedziała cała rodzina Nechamy. Do dziś przeraża mnie prawda o motywach ukrywania Żydów przez niektórych Polaków...