Dom buduje się na wzajemnym zaufaniu. Jest one konieczne, aby ta wspólnota ludzi mogła rozwijać się i wzrastać, aby powstawały i umacniały się wzajemne więzi. Zaufanie rodzi otwartość i prowadzi do odpowiedzialności, którą każdy osobiście podejmuje. Nie można się zrażać niepowodzeniami i trudnymi sytuacjami. Z pewnością, jak doświadczenie nas uczy, będzie się wspólnie przechodzić niejeden kryzys, co jest nieuniknione i wręcz konieczne. Kryzys może stać się kolejnym bodźcem, aby nie zatrzymać się w miejscu; może on być w sumie doświadczeniem, które otwiera nowe horyzonty. Konflikty między ludźmi istnieją i nadal będą, a unikanie ich zwykle staje się pułapką prowadzącą do następnych sytuacji konfliktowych. Tak, każda ludzka wspólnota musi wejść w misterium paschalne, musi zgodzić się na umieranie i śmierć, tak w wymiarze osobistym jak i wspólnotowym, aby na nowo narodzić się. Jeśli człowiek świadomie nie skonfrontuje się z własnym wewnętrznym bólem i cierpieniem, nie będzie w stanie wejść w głębokie relacje z innymi.