"Niebo w kolorze popiołu" to fabularna opowieść o życiu bł. Julii Rodzińskiej - dominikanki, która sama zostając sierotą całe swoje życie poświęciła potrzebującym i opuszczonym - najpierw, jako kierowniczka wileńskiego zakładu dla dziewczynek, później w baraku nr 30 wśród umierających na tyfus. Książka podzielona jest na kilka czasów, których akcja rozgrywa się naprzemiennie, co potęguje dramatyzm opowiadanej historii. Mamy więc dzieciństwo siostry Julii, a właściwie Stasi w Nawojowej u progu XX wieku. Jej czas dorastania i powołania na przełomie lat 10. i 20. oraz najtragiczniejsze wydarzenia na Wileńszczyznie czasów II wojny światowej.
Autorka s. Benedykta Karolina Baumann zabiera nas w najokrutniejsza czas dla Wilna... Palenie majątków i zabijanie polskich obywateli, okrutne aresztowania, tortury i przesłuchania na Łukiszkach, wywózki w nieznane, zdrady i kolaboracje z Litwinami, wojskami radzieckimi i nazistami, a także próby bohaterskiej walki w konspiracji, za którą większość płaci najwyższą cenę. W tym wszystkim najważniejsza jest jednak postać siostry, Matki Sierot, która stara się podtrzymać wszystkich na duchu, pokazać, że tylko miłość płynąca od Najwyższego jest w stanie wszystkiemu zaradzić. Nie jest to jednak sprawa prosta, a sama siostra miewa czasem wątpliwości - nigdy jednak się nie poddaje, a dzięki temu staje się oparciem dla każdego. Nie sposób przekazać najtragiczniejszych wydarzeń, które dotknęły siostrę Julię. Aresztowanie, tortury, a w końcu wywózka do obozu w Stutthof (dzisiejsze Sztutowo)... Siostra Julia do końca pełniła swoją misję. Zarażona tyfusem umiera kilka miesięcy przed wyzwoleniem obozu i zostaje włączona do 108 męczenników II wojny światowej.
Prowadzona przez autorkę narracja wciąga, powoduje, że czytelnik całym sobą wczuwa się w sytuację bohaterów i tragiczny klimat wydarzeń. Chociaż historia jest nam tak dobrze znana, to wciąż zaskakuje nas w swoim okrucieństwie. Książkę polecam wszystkim, którzy czytają prozę obozową, biografie lub historie o ludziach, którzy zawierzyli całe swoje życie Jedynemu.

"Niebo w kolorze popiołu" to fabularna opowieść o życiu bł. Julii Rodzińskiej - dominikanki, która sama zostając sierotą całe swoje życie poświęciła potrzebującym i opuszczonym - najpierw, jako kierowniczka wileńskiego zakładu dla dziewczynek, później w baraku nr 30 wśród umierających na tyfus. Książka podzielona jest na kilka czasów, których akcja rozgrywa się...

"- Chodzi tylko o to, że są sprawy ważniejsze niż nasze ziemskie życie.
- Jakie?
- Bóg. Prawda. Miłość.
Pamiętaj: jesteś stworzona do wielkich rzeczy. Masz na tej ziemi ważne zadanie do spełnienia. Pan Jezus pomoże ci je odkryć".

Ten krótki dialog bł. siostry Julii Rodzińskiej z Basią, jej wychowanką, jest dla mnie głównym przesłaniem "Nieba w kolorze popiołu" s. Benedykty Karoliny Baumann OP. Wskazuje na wartości, jakim całe życie służyła i jakie wpajała swoim podopiecznym ta skromna dominikanka, "matka sierot", która "zakład" w Wilnie przekształciła w tętniącą życiem namiastkę prawdziwego domu. Wychowanie poranionych, osieroconych dzieci było dla niej Ewangelią codzienności.

Dzieci tych zresztą nawet w czasie wojny, tak długo jak mogła, nie opuściła, zapewniając im chleb i poczucie bezpieczeństwa. Za swoje zaangażowanie w tajne nauczanie i konspirację została zesłana do obozu koncentracyjnego Stutthof, gdzie dała poruszające świadectwo wolności ducha i miłości bliźniego.

Muszę jednak podkreślić, że siostra Julia nie została przez wykreowana na postać posągową, żyjącą w wymiarze mistycznym. Wprost przeciwnie, była ona wręcz zanurzona w ziemskich realiach, całą swoją wrażliwością służąc tym, którzy byli w gorszym od niej położeniu. Byli głodni, spragnieni czy w więzieniu...

Dlatego opowieść o heroicznym miłosierdziu siostry Julii w wiarygodny sposób splotła autorka z wątkami innych, zarówno fikcyjnych, jak i prawdziwych postaci. Plastycznie opisała też tło obyczajowe i historyczne, zręcznie wykorzystując kompozycję opartą na retrospekcji.

Abstrahując jednak od niewątpliwych atutów artystycznych powieści muszę przyznać, że lektura jej była dla mnie jak rekolekcje. Dotykające serca, prowokujące do stanięcia w prawdzie przed samą sobą i swoim powołaniem, do przejrzenia się w ciepłym, ale i wymagającym spojrzeniu siostry Julii...
W końcu ja też jestem matką, nauczycielką, wychowawczynią...

Czy swoją uczę, że są wartości ważniejsze od życia?
Czy zawsze widzę tych bardziej "głodnych" od siebie?
Czy swoją postawą i pracą daję świadectwo miłości?

Z całego serca polecam tę poruszającą powieść!

"- Chodzi tylko o to, że są sprawy ważniejsze niż nasze ziemskie życie.
- Jakie?
- Bóg. Prawda. Miłość.
Pamiętaj: jesteś stworzona do wielkich rzeczy. Masz na tej ziemi ważne zadanie do spełnienia. Pan Jezus pomoże ci je odkryć".

Ten krótki dialog bł. siostry Julii Rodzińskiej z Basią, jej wychowanką, jest dla mnie głównym przesłaniem "Nieba w kolorze popiołu" s....

Katolicki Korczak w spódnicy, tak w posłowiu, autorka książki określiła siostrę Julię Rodzińską. Ta niezwykła siostra zakonna, miała bardzo trudny start życiowych, w odstępie dwóch lat straciła mamę i tatę, oddzielona od braci, razem z siostrą trafiła pod opiekę dominikanek. Po latach spędzonych pod skrzydłami opiekunek w habitach sama zapragnęła powiększyć ich grono i wstąpić w szeregi zgromadzenia sióstr dominikanek. Po złożeniu ślubów zakonnych i uzyskaniu odpowiedniego wykształcenia została skierowana do pracy jako nauczycielka i wychowawczyni w prowadzonych przez zgromadzenie domów dla sierot. W końcu objęła funkcję kierowniczki zakładu, bardzo angażowała się w swoją pracę, była organizatorką letnich półkolonii dla dzieci ulicy, jej wysiłki były doceniane i nagradzane, chętnie pisano o niej w gazetach. Siostra Julia aż 22 lata spędziła w Wilnie, tam też zastała ją wojna, pozbawiona swojej funkcji, podjęła w sierocińcu pracę jako woźna i sprzątaczka, nie chciała zostawiać swoich drogich wychowanek. Ponadto prowadziła tajna komplety, dbała o księży emerytów pozbawionych środków do życia, nie była też obojętna wobec partyzantów proszących o pomoc. Niestety w 1943 roku dominikanka została aresztowana przez Gestapo, nikogo nie wydając, przetrwała brutalnego śledztwo w więzieniu na Łukiszkach. Następnie wywieziona do obozu w Prawieniszkach, jej ostatnim życiowym przystankiem był obóz koncentracyjny Sttuthof, gdzie siostra Julia zmarła. Trzeba jednak podkreślić, że swoje życie oddała w ofierze, gdyż dobrowolnie zdecydowała się pójść do baraku zakażonych tyfusem i nie mogąc nieść im pomocy medycznej, niosła nadzieję i dobre słowo. Po wojnie została ogłoszona błogosławioną , jako jedna z 108 męczenników II wojny światowej.
Poruszająca lektura przybliżająca niezwykłą postać, siostry zakonnej, która w każdych warunkach potrafiła nieść innym Ewangelię, nie musiała nic mówić, gdyż to jej życie i czyny były pięknym świadectwem, które nie potrzebowało zbędnych słów.

Katolicki Korczak w spódnicy, tak w posłowiu, autorka książki określiła siostrę Julię Rodzińską. Ta niezwykła siostra zakonna, miała bardzo trudny start życiowych, w odstępie dwóch lat straciła mamę i tatę, oddzielona od braci, razem z siostrą trafiła pod opiekę dominikanek. Po latach spędzonych pod skrzydłami opiekunek w habitach sama zapragnęła powiększyć ich grono i...

Dobry warsztat. Ładne opisy. Ciekawa treść. Autorka posiada talent. Gratuluję.

Dobry warsztat. Ładne opisy. Ciekawa treść. Autorka posiada talent. Gratuluję.