Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Doświadczenie mnie nauczyło, że to, co mnie się wydaje jasne, prawie nigdy nie jest jasne dla reszty moich bliźnich. Jestem już tak zrażony, że obecnie tysiąc razy zastanawiam się i waham, zanim się zdecyduję na wyłożenie, usprawiedliwienie czy wyjaśnienie jakiejkolwiek mej czynności, co prawie zawsze kończy się na zamknięciu w sobie i milczeniu.

A więc jeszcze raz popełniłem głupstwo przez ten mój niemądry zwyczaj pisania listów spontanicznie i wysyłania ich natychmiast. Ważne listy należy przetrzymać co najmniej przez dzień, póki się nie przemyśli wszystkich możliwych skutków.

Ciekawe, że żyć to znaczy budować przyszłe wspomnienia.

Ogarnęło mnie nagłe przerażenie, gdy doszedłem do tych krańcowych wniosków, a wszystko to przez ten mój przeklęty zwyczaj analizowania faktów i słów.

Zawsze darzyłem ludzi antypatią, a nawet uczuciem obrzydzenia. Szczególnie odpychał mnie tłum ludzki. Nigdy na przykład nie lubiłem plaż, zawodów piłkarskich, wyścigów konnych, wszelkiego rodzaju tłumnych manifestacji. Poszczególnych ludzi, zwłaszcza kobiety, lubiłem.

Widzę, że problem się komplikuje, ale nie widzę sposobu uproszczenia go. Zresztą, jeśli ktoś chce w tym miejscu przerwać czytanie mojego opowiadania, może to zrobić licząc na moją całkowitą aprobatę.

Odczuwam również pewną satysfakcję, widząc własną miernotę i przekonując się, że nie jestem lepszy od otaczających mnie nieczystych potworów.

Podczas gdy jedna moja połowa prowadzi mnie do czynów wzniosłych i pięknych, druga odsłania fałsz, hipokryzję i kłamliwą szlachetność; podczas gdy jedna każe mi znieważać człowieka, ta druga lituje się nad nim i oskarża mnie samego o to, co chciałem wytknąć innym; podczas gdy jedna pokazuje mi piękno świata, druga odsłania jego brzydotę i śmieszność wszelkiego poczucia szczęścia.

Powiedzenie „wszystko w przeszłości było lepsze” nie dowodzi, że dawniej zdarzało się mniej rzeczy złych, raczej wskazuje na to, że ludzie, na szczęście o nich zapominają (…) Ja, na przykład, zwykle pamiętam raczej zdarzenia złe, więc mógłbym z powodzeniem twierdzić, że „wszystko w przeszłości było gorsze”, gdyby nie to, że teraźniejszość wydaje mi się równie straszna jak przeszłość.

- Pan się skarży, a przecież krytycy zawsze wysoko oceniali pana twórczość.
Byłem dotknięty.
- Tym gorzej dla mnie. Nie rozumie pani? Właśnie to mnie zawsze napawało goryczą, bo jest wskaźnikiem, że idę niewłaściwą drogą.

W czasach, kiedy miałem wielu przyjaciół, bardzo często wyśmiewano moją manię obierania sobie dróg najbardziej zawiłych. Ja zaś pytam: d l a c z e g o r z e c z y w i s t o ś ć m i a ł a b y b y ć p r o s t a? Doświadczenie mnie nauczyło, że prawie nigdy taka nie jest.