Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Je­steś naj­lep­szym, co mnie w życiu spo­tka­ło – wy­szep­ta­łam, gdy pa­trzył na mnie z uśmie­chem.

– Do­brze wiemy, że gdyby nie moje rzęsy, to nie miał­bym szans – od­parł.

- Ale ty wtedy przy­sy­pia­łeś, oglą­da­jąc jakiś ża­ło­sny film - za­uwa­ży­łam, mru­żąc oczy.

- Za­wsze cię słu­cham. - Wzru­szył ra­mio­na­mi.
- Ja­kich­kol­wiek głu­pot cza­sa­mi nie pier­do­lisz, to uwierz, że słu­cham.

Tań­czy­łem z jakąś dziew­czy­ną i jej chło­pak się przy­pier­do­lił.

Unio­słam brwi w szoku, za­sta­na­wia­jąc się, jak ten ta­niec mu­siał wy­glą­dać.

– I o to po­szło, tak? – za­py­ta­łam, a on po­krę­cił głową.

– Nie. – Za­śmiał się. – Na­zwał mnie pizdą i kazał mi spier­da­lać tam, skąd przy­sze­dłem.

– Czyli o to po­szło, tak?

– Nie.

– To o co, do cho­le­ry?

– Gdy już wra­ca­łem tam, skąd przy­sze­dłem, to się po­tkną­łem i za­je­ba­łem w kant blatu ba­ro­we­go.

Nie miało dla mnie zna­cze­nia, czy cho­dzi­łem z nią na ja­kieś nudne gale, czy nu­dzi­li­śmy się w domu, gra­jąc w naj­po­pu­lar­niej­sze plan­szów­ki, czy ga­da­li­śmy o jakiś głu­po­tach. Po pro­stu czu­łem, że je­stem na od­po­wied­nim miej­scu, gdy je­stem z nią. Nie mia­łem żad­ne­go sce­na­riu­sza na życie. Nie wie­dzia­łem, co chcę robić za pięć, dzie­sięć albo trzy­dzie­ści lat, ale mia­łem pew­ność, że chcę, aby Ken­dall stała wtedy przy moim boku.

Była osobą, przy któ­rej nie mając kom­plet­nie nic, czuł­bym się, jak­bym miał wszyst­ko. Każdy nasz mo­ment, gor­szy albo lep­szy, spra­wił, że teraz znaj­do­wa­li­śmy się w tym miej­scu. By­li­śmy za­rę­cze­ni. Kenny oka­za­ła się je­dy­ną osobą, dla któ­rej po­tra­fi­łem zmie­nić tak wiele w życiu, ale za­ra­zem nie czu­łem się do tego zmu­szo­ny. Nigdy ni­cze­go nie wy­ma­ga­ła, a je­dy­nie pro­si­ła. I za­wsze mi ufała, tak samo jak ja jej.

Na­praw­dę Ni­co­las też miał udział w ro­bie­niu tego? – za­py­ta­ła z nie­do­wie­rza­niem Sum­mer, gdy chwi­lę póź­niej sie­dzie­li­śmy na ka­na­pach, je­dząc obiad.

– Mhm… Je­steś ze mnie dumna? – Uśmiech­nął się sze­ro­ko, obej­mu­jąc ją.

– Szcze­rze? Tak. My­śla­łam, że zro­bie­nie kawy z eks­pre­su to szczyt two­ich umie­jęt­no­ści ku­li­nar­nych.

Wszy­scy gło­śno się za­śmia­li, w tym Ken­dall, tak jakby co naj­mniej prze­wyż­sza­ła go ta­len­tem ku­li­nar­nym.

– Pod­łą­czył blen­der do prądu i umył po­mi­do­ry – dodał Harry z roz­ba­wie­niem. – Ross zro­bił resz­tę.

Sta­ną­łem bli­żej, aby zo­ba­czyć, że jest to ry­su­nek, który przed­sta­wiał śpią­cą Ken­dall, co w grun­cie rze­czy było cał­kiem za­je­bi­ste. Ja dla Sum­mer co naj­wy­żej na­pi­sa­łem „KC” si­ka­mi na śnie­gu. Nie do­ce­ni­ła tego.

- Rybkę? - Pa­trzył na mnie uważ­nie, gdy po­now­nie ru­szy­łem do skle­pu. - Nie chcę rybki.

- Czemu nie? Po­myśl, jak takim ryb­kom musi być smut­no. Nikt ich nie chce, bo wszy­scy wolą pie­ski. Nie by­ło­by ci smut­no, gdy­byś był rybką? Trze­ba my­śleć o wszyst­kich zwie­rząt­kach. Każde zwie­rzę za­słu­gu­je na mi­łość, a nie tylko psy.

Chło­piec zro­bił więk­sze oczy, po czym ener­gicz­nie po­ki­wał głową.

- Chcę rybkę! Ku­pisz mi?

Wiesz co? – za­czę­ła, pa­trząc na mnie. – Ostat­nio po­szli­śmy na spa­cer i nagle widzę, a on klęka na jedno ko­la­no. No to ja już pod­eks­cy­to­wa­na, pa­trzę na niego ze łzami w oczach. Na­praw­dę, tak cho­ler­nie się ucie­szy­łam. A wiesz, co on na to?

– Co? – Za­śmia­łem się, spo­dzie­wa­jąc się, że ta hi­sto­ria bę­dzie miała za­baw­ne za­koń­cze­nie.

– „Po­je­ba­ło cię? But mi się, kurwa, roz­wią­zał”.

- Więc dokąd mnie za­bie­rasz? - za­py­ta­ła dziew­czy­na, gdy za­kła­da­łem jej kask.

- Na ko­la­cję z naj­lep­szy­mi ludź­mi w całym Lon­dy­nie.

- Nor­mal­nie by­ła­bym pod­eks­cy­to­wa­na, ale zna­jąc cie­bie, to bę­dzie pizza w to­wa­rzy­stwie Snic­ker­sa.

Czyli w przy­szło­ści chcesz mieć ze mną dzie­ci, tak? – Przy­su­nę­łam twarz bli­żej jego twa­rzy, a na­stęp­nie po­wo­li go po­ca­ło­wa­łam.

– Mhm. – Ob­ró­cił się na bok i po­no­wił po­ca­łu­nek. – A ty?

– Cóż, masz cho­ler­nie dłu­gie rzęsy, więc to cał­kiem nie­złe geny.

Gdy moja opie­kun­ka po­wie­dzia­ła, że moja mama pew­nie tra­fi­ła do nieba, po­sze­dłem do taty, aby się upew­nić. Za­py­ta­łem: „Gdzie jest teraz mama?”, a w od­po­wie­dzi do­sta­łem adres cmen­ta­rza. Życie.

- Z Ni­co­la­sem? - Dziew­czy­na unio­sła brew.

- Taa… On jest jak dziec­ko i do­stał pier­dol­ca na punk­cie tego, że ma kogoś na tym samym po­zio­mie men­tal­nym.

Wy­sze­dłem przez bu­dy­nek, po czym wsia­dłem na mo­to­cykl i ru­szy­łem w stro­nę cen­trum Lon­dy­nu. Sum­mer była prze­ciw­na za­ku­po­wi mo­to­cy­kla, ale zro­bi­li­śmy gło­so­wa­nie, a że Snic­kers mnie cho­ler­nie ko­chał, to wy­gra­li­śmy prze­wa­gą jed­ne­go głosu. Ona stwier­dzi­ła, że je­stem nie­nor­mal­ny i dzie­cin­ny, a pies nawet nie ro­zu­mie, czemu pod­nio­słem jego łapę. Po pro­stu nie umia­ła po­go­dzić się z po­raż­ką.

Eee… Tak, jasne, jasne – od­po­wie­dział, cią­gle oszo­ło­mio­ny. – Ale masz za­je­bi­stą ma­skot­kę – stwier­dził, wyj­mu­jąc misia z jego ręki. – O Boże, ta piłka się od­cze­pia!