Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zwykła śmierć nie robiła na nim wrażenia. Dawno obłaskawił jej widmo. Na dnie wypełnionych deszczówką okopów widywał gorsze rzeczy. Mimo to skala bestialstwa wprawiła go w osłupienie. Co innego okrutna i zdehumanizowana wojna, a co innego sadystyczny mord. Ponownie spojrzał na oliwkową skórę, smukłe kształty i plątaninę ran. Przysiągłby, że dostrzega pajęczynę bólu oplątującą ciało.

Kiedy Bóg karci, kiedy obarcza nas ciężarami i nieszczęściami, czyni to z miłości.

Tam, w odległej ciemności tańczyły czarnoskóre demony obleczone w szaty jadu - duchy gniewu kryjące się w burzowych chmurach.

Pośród widm, w błysku piorunów na wpół oszalała z przerażenia oraz bólu Lavinia spółkowała z bogami.

Rzeczywistość na jedno uderzenie serca zwolniła.

Ludzie morz zwykli mawiać, że wyjący długo wiatr doprowadza do obłędu.