Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przepaść między tym, co mówimy, a tym, co czujemy, jest tak wielka i ciemna, że czasem myślę, iż wpadnę w nią i będę już wiecznie spadała.

Prawda jest silna. W przeciwieństwie do kłamstwa z czasem staje się coraz silniejsza i ma moc łączenia rozmaitych uczuć i idei w taki sposób, w jaki kłamstwo nigdy nie potrafi.

Może to wcale nie zdemoralizowanie czy chciwość czyni nas tchórzliwymi. Może nie słabość, cierpienie czy nawet strach- lecz miłość.

Ludzie tutaj zachowują się, jakby wspaniałe rzeczy zostały już utracone, ale się mylą. Wciąż mają jeszcze tak wiele do stracenia.

Czuję, jak cała nadzieja i optymizm wyciekają ze mnie niczym krew z żył.

Czasami myślę że nasze umysły mają układ odpornościowy, taki jak nasze ciała, ale trzeba dać mu czas, żeby zadziałał.

Kiedy otwierasz się przed kimś i zaczynasz czuć do niego to, co czujesz, co wtedy robisz? Usiłujesz to zignorować, może nawet o tym zapomnieć, ale nie możesz już tego unicestwić ani cofnąć.

Wydaje mi się porażką języka, że to doświadczenie zawiera się w zwyczajnym zdaniu zbudowanym ze zwykłych słów. Zawiera się w jednym słowie.

Czy łamię zasady? Oczywiście, miażdżę je wszystkie, jak leci. Czy wtrącam się w cudze sprawy? Pewnie, że tak. Czy kłamię? Jawnie i bezczelnie. Wbijam łokcie w żebra czasu. Łżę jak kryminalistka i to wydaje mi się zarówno okropne, jak i wspaniałe.