Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najpierw musi się wszystko zawalić, żeby człowiek mógł zobaczyć, co jest słuszne, a co nie.

Gdy jesteśmy samotni wszystko się wywraca. Gdy jesteśmy osamotnieni, czarne staje się białe.

Nie mogę znaleźć innego porównania między czytaniem i jedzeniem słodyczy jak nienasycenie. Od tego, co się czyta, nie można się przecież uwolnić.

Tarapaty i zamieszania nadchodzą i mijają jak wagony pociągu towarowego. To moje doświadczenie. Trzeba się nauczyć nimi nie przejmować, mniej więcej tak jak ktoś, kto mieszka blisko kolei. Wszystkie napływające zmartwienia przecież mijają. Po jakimś czasie w ogóle się ich nie pamięta.

Myślała, że żeby pisać, potrzebna jest pewność siebie. Ale myliła się. Potrzebna jest anonimowość.

(…) dobrzy pisarze niestrudzenie powtarzają nam, że przypadek jest potężniejszy od dobrej woli i że świat jest pełen dołów. Więc niezwykle pocieszające jest czytanie dobrych książek. Są lepsze od rzeczywistości, o wiele lepsze, ponieważ są skoncentrowane i ukierunkowane. Potrzebujemy stałości i kierunku. Człowiek jest z pewnością istotą myślącą, ale trudno nadać sens życiu, które ma równie wiele kongruencji i kontynuacji co afisze reklamowe, które prześlizgują się obok na ruchomych schodach na stacji metra.

Pisać to przemieniać. Przypomina to sztukę, jaką uprawiali dawniej alchemicy: brud zmienić w złoto. Nieciekawe powtórzenia życia wytrącały osad jak brudną pianę wokół tego, co czyste i niezniszczalne. Niewiele pisałem w ostatnich latach. W końcu spaliłem ponure dowody, że moje życie tak długo było błotem.