Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dlaczego czasem tak mocno kochamy tych, którzy nas nie kochają?

Nie ma człowieka, wasza świątobliwość, który wiedziałby wszystko. Człowiek nie udźwignąłby takiego stanu świadomości. Oszalałby i umarł, wasza świątobliwość. Jeden Bóg może wiedzieć wszystko, jeżeli chce.

W poezji nie wolno być rymopisem, jak rzeźbiarzowi nie wolno być kamieniarzem, a malarzowi rzemieślnikiem. Cokolwiek zdobył owym trudem, była to mowa jego duszy. Że gorzka? Bo owoc starości.

Napisze w wierszu, że wszelki gniew zmoże, kto zbrojny miłością. Ale nie umie kochać ludzi i, zdaje się, wcale nie jest przekonany, że kochania są warci. Nie będzie nawet wiedział, czy kocha swoją sztukę.

Kocha miasto, sztukę i samotność pozwalającą myśleć i podziwiać. Tak będzie dorastać. Pozornie oschły, w rzeczywistości łaknący uczuć.

Bo czymże jest poezja? Nikt nie wie.

Lubił noce, gwiaździste noce, także te nad Bolonią. Każda gwiazda błyszcząca jaśniej nad innymi była jego gwiazdą.

Jeśli chcemy to wiedzieć, jaki był i kim był Michelangelo, patrzmy na twarze, które wyrzeźbił i namalował. W światach twarzy, opisując żywot i sztukę, opisał również siebie.

- Wiesz - powiedział Michał Anioł do Bugiardiniego - wiesz, chyba pójdę do łóżka i już nie wstanę. Zachoruję ze śmiechu.