Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nikt nie jest szczęśliwy, bo szczęśliwym się zaledwie bywa, tak samo jak nieszczęśliwym, ale ani jedno, ani drugie nie trwa wiecznie.

Dopóki trwa życie, dopóty jest nadzieja.

Nie mogłam jeść, i to nie z obawy przed utyciem, ale dlatego że dusił mnie ten chory, smutny świat. Wypełniał mnie i nie pozostawiał miejsca na jedzenie.

Potrafię określić gdzie to wszystko się zaczęło. Nie kiedy, bo tego typu rzeczy nie zaczynają się nagle, w jednej chwili. Są raczej jak woda piętrząca się za tamą, przeczuwasz je, ale nie potrafisz im zapobiec. Wreszcie tama pęka

Zaledwie cienka linia odgradza przyjemność od bólu i nie trzeba być szalonym, by to przyznać.

Miłość to czasownik.

Czemu oczekiwała ode mnie prawdy, skoro kłamstwa były łatwiejsze do przyjęcia?

Bo zbyt wcześnie się nauczyłam, że wszystko jest niestałe, niestabilne i fałszywe, a jedynym sposobem, żeby poczuć tę cholerną pewność, jest wytworzenie jej sobie samemu...

Szaleństwo jest jak zgubienie drogi. Przy sprzyjającym splocie okoliczności zewnętrznych i wewnętrznych może się przytrafić każdemu.

Wpadłam w jakąś czarną dziurę, wewnętrzny mrok, którego istnienia nie byłam wcześniej świadoma. Czemu przytrafiały mi się takie rzeczy?

Choroba psychiczna to strasznie samolubna rzecz.

Stałam się wyjątkowa, miałam prawdziwe problemy.

Sedno tkwi w tym, że zło istnieje. Nawet, jeśli jest tylko nieobecnością, brakiem - na przykład brakiem miłości

Obsesja na własnym punkcie różni się jednak od arogancji - obsesyjne myślenie o swojej własnej beznadziejności jest prawdziwą torturą, ale nie będę się usprawiedliwiać cierpieniem

Trochę mnie niepokoiło, że ilekroć wydawało mi się, iż zaczynam kogoś poznawać, nagle znikał.

Są dni, które zapadają w pamięć na zawsze, choćby nie wiem jak mocno chciało się je zapomnieć.

Anoreksja to lęk, poczucie winy, obsesja i pęd do perfekcji. To poszukiwanie straconego dzieciństwa i niewinności.

Potrafię określić, gdzie się to wszystko zaczęło. Nie kiedy, bo tego typu rzeczy nie zaczynają się nagle, w jednej chwili. Są raczej jak woda piętrząca się za tamą, przeczuwasz je, ale nie potrafisz im zapobiec. Wreszcie tama pęka.

Byłam twarda i nie do pokonania. Ale cos we mnie pękło, załamywalam się - ciało i umysł ogłosiły kapitulacje. Mam nadzieję, że w głąb swej wewnętrznej czarnej dziury schodzi się tylko raz w życiu albo że chociaż nabywa się na to odporności, jak po pierwszej ospie.

Miłość to największa rzecz, większa niż śmierć.

Potrafię określić, gdzie to wszystko się zaczęło. Nie kiedy, bo tego typu rzeczy nie zaczynają się nagle, w jednej chwili. Są raczej jak woda piętrząca się za tamą, przeczuwasz je, ale nie potrafisz im zapobiec. Wreszcie tama pęka.