Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(…) pomiędzy Nim a mną zaistnieje prawdziwa miłość, a miłość ku Jezusowi niesie z sobą pokorę. Tutaj więc, przed Nim, otworze mą duszę, Jemu ukaże wszystkie moje biedy i zmartwienia, a On mi da cierpliwość konieczną do znoszenia ustawicznych przeciwności, jakie napotykam w moim życiu. On mi pomoże spełnić misję spokoju w mojej aż niezbyt udręczonej rodzinie. Nauczy mnie kochać bliźniego, przebaczać mu i być wyrozumiałym dla jego błędów. A także, gdy będę płakał, gdy ktoś mnie obrazi lub poczuję się opuszczony, pociechą mi będzie, że upodabniam się do dobrego Jezusa, który bardziej ode mnie jest obrażany i opuszczony, a mimo to nie przestaje kochać (s. 86-87).

Czujna dobroć, cierpliwa i pobłażliwa, lepiej i szybciej działa aniżeli surowość i rózga.

Muszę trzymać się prosto, ale bez arogancji; głowę nosić wysoko, ale oczy mieć spuszczone...

Nauka jest okiem, ale tylko lewym; jeśli brak prawego, cóż znaczy jedno oko, sama tylko nauka?

Odpocznę sobie w niebie. A teraz jest czas na utrudzenie .

Trzeba umieć tak cierpieć, by nie dać poznać po sobie, że się cierpi.