Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cier­pisz przez dy­lemat jeża. Chcesz być blis­ko mnie, ale im bar­dziej się zbliżasz, tym głębiej wbi­jamy w siebie nawza­jem kol­ce. Jeśli po­dej­dziesz jeszcze bliżej, mo­je kol­ce prze­biją ci płuca i ser­ce. Jeżeli się od­su­niesz lub zniknę, krwo­tok z ran cię za­bije. Mu­sisz iść tam, dokąd ja zmierzam.

Wy­daje mi się, że ludzie są czymś... upadłym, roz­padłym, spar­szy­wiałym, co kiedyś było całe, potężne i piękne... I po pros­tu to coś... próbu­je się zno­wu scalić.

Czy Bóg przyk­ry­wa mną włas­ne is­tnienie, wstydząc się? Ja bym się wstydził. Ale nie wiem, czy bym się ukrywał.

Ser­ce to sługa. Służy ci miłosierdziem.

Ta krótka chwila, ulepiona z kilku rzuconych w przelocie słów, stała się kamyczkiem, który poruszył lawinę. Bo czasem tak już się dzieje, że jakaś maleńka, pojedyncza myśl, choćby przez nieuwagę szturchnięta łokciem, potrafi potem narobić niezłego bałaganu w głowie.

Pożąda­nie go jest niegod­ne. Ale miłość to o wiele głębsza spra­wa od na­miętności. Od miłości nie sposób wymówić się jej niegodnością.

Wielką posiada moc ten, kto ma dom i rodzinę.

- Który to był bóg?
- Ponboczek. Ten właściwy. Ten, który cierpiał. Za ludzi.
Franek nie wyobrażał sobie czegoś podobnego. Stare bogi były upasione, leniwe, o umysłach wciąż zatopionych w innym świecie i nieprzystępne, obojętne na los kogokolwiek poza karmicielami. A ten cierpiał? I to za ludzi?
Niezbyt mądra istota, pomyślał, ale nie chciał robić księdzu przykrości, więc odszedł w milczeniu.

Na grzbietach cho­rych, umierających zwierząt po­ciągo­wych niez­nośnie zde­for­mo­wane, przeklęte is­tnienia han­dlo­wały zep­su­tym mięsem, ciem­ny­mi wy­wara­mi, przeg­niłymi skóra­mi. Smród uno­sił się nad ni­mi ni­by fla­ga trium­fu, tak sil­ny, że pra­wie go widziałem, niemal spos­trze­gałem fa­lowa­nie wiel­kiej for­poczty. (…) Anioły o zwiędłych, na­gich skrzydłach wpi­jały się pal­ca­mi w szczy­ty ścian, tak jak­by osadzo­no na nich niewidzial­ny, niep­rzek­raczal­ny strop. Naj­wy­raźniej pragnęły się wy­dos­tać al­bo może po pros­tu pof­ru­wać wśród chmur, nie zważając na swo­je ka­lec­two, uniemożli­wiające wzniesienie się po­nad ten koszmar.

Jesteś przesiąknięta słusznym gniewem, ale musisz poskromić go zimnym rozumowaniem i dozą empatii dla tego, czego nie znasz i nie rozumiesz.

Wasze dzieci będą z głodu zjadać kartki moich książek.

To, Co Obudzone opowiadało śniączkom różne rzeczy. Słowami i obrazami, których uczyło się od ludzi. A ludzie kochali przecież opowieści. Cała złożoność świata, wszystkie tajemnice, które rozwiązywane są tysiącleciami... można z nimi żyć tylko dzięki opowieściom, prostemu pragnieniu ubrania doznań w słowa.
Opowieści o krainach umarłych. O odległych galaktykach.
O bogach.

Nig­dy nie po­myl te­go os­tenta­cyj­nie pogrążone­go w żałobie nieba z przez­nacze­niem. Od­bi­te w wodzie wciąż jest błękit­ne, zauważyłeś? Nie po­myśl, że Księżyc zastępu­je nocą Słońce tyl­ko dla­tego, że blask Słońca od­bi­ja się od je­go po­wie­rzchni. Nie uwierz chmu­rom, skry­tym w mro­ku noc­ne­go nieba, że nie ma gwiazd. Nie daj zmy­lić się gwiaz­dom od­bi­tym w kałużach łez i krwi, że to jest niebo.

Magda siedziała na werandzie swojego domu, z grubymi tomami słowiańskich bestiariuszy. Jak to Tomasz skomentował, "nie wierzy w bajki, a ujebie sobie nimi cały łeb".

Marsjanie przejedli Marsa - kontynuował trupokupiec. - Ziemianie przejedli Ziemię.

- To chyba najbardziej spierdolona rzecz, jaką usłyszałem w tym roku, a jest dopiero luty.
- Policja ma specjalny budżet na premie za wyróżniające się chamstwo?
- Gdyby miała, lepiej bym zarabiał.

- Biały proszek. Ten, którym oprószyłeś ciało. Śmierdział jak zgniłe jaja, co to było?
- Pył hostii.

Znajdziesz swój upragniony sens. Nie zastąpisz Boga, ale wyobraź sobie, że openminder to anioł. Damy wam skrzydła, byście wznieśli się ponad nędzę tego świata. Może dostrzeżesz "boga" w uratowanej twarzy.

Brat mojej mamy był zatraceńcem. Miałem kilka lat, gdy wyparował. Ojciec mawia, że wujek był dla świata tym, czym dla gorącej herbaty jest kostka cukru. Osładzał go, lecz w końcu został przez niego pożarty.

Daria śniła. Sen był świadomy. Miała pewność, że to krakowski front trzeciej wojny światowej. Znajdowała się w mechu, siedziała w niedopasowanym, uwierającym pod pachami cyberskafandrze. Dziwnie się czuła z męskimi, potężnie zbudowanymi rękami, oblepionymi sensorami. Dzięki przekaźnikom sterowała olbrzymimi ramionami, odganiając wielkim karabinem helikopter pion-poziom-skos.
Rozległ się łomot i chrzęst, nad ziemię wzleciały snopy iskier. Poczuła nieznośny ucisk w biodrze. Czołg trafił jej maskina - starodawnego mecha bojowego - w tytanową miednicę, wyrywając w niej dziurę na wylot. Wzrok Darii powędrował do wskaźników na głównym panelu pulpitu. Zapłonęły czerwienią. Nie miała już amunicji.

Czasem słychać było głosy feministek i feministów proseksualnych, podkreślające pozytywne walory oglądania filmów porno - jako niekrzywdzącego nikogo spełnienia fantazji, nauki ciała i dawania przyjemności, uwolnienia tematu seksu ze sfery tabu - ale media państwowe nie korzystały z tej narracji. Proseksualizm był antycenzuralny, a system zachodni polegał na cenzurze wszystkiego, również seksualności.

Wiedźmin działał zbyt zamaszyście, nie mając jeszcze wyczucia. Drobniejsza maszyna uchylała się przed jego atakami, wyładowując wściekłość na spotykanych ludziach i mechach. Głowa jednego z naukowców została zmiażdżona pięścią południcy. Nikodem zamarł, obserwując ciało spływające po ścianie, pozostawiające za sobą szeroką, czerwoną smugę na rozjarzonej bieli.

Nigdy nie zrozumiem, po co wierzyć w cokolwiek innego niż smoki i czarownice.

Wędrowały puste diabły przez krainy pełne uciech. Piły, jadły puste diabły wprost z rumianych ludzkich pociech.

Pałac Kultury otacza chmara płonących pieniędzy. Co chwilę wybucha jakiś samochód, coraz więcej czerni w pełnym popiołu powietrzu. Na ulicę niedaleko nas wybiega człowiek w płonącej kurtce. (...) Jest w tej scenie jakieś niewysłowione piękno.

Gdybym to wciągnęła, byłoby speedballem, ale nie wciągnę, bo mi znowu pójdzie krew z nosa. Niezdecydowana zamieram z ręką nad talerzykiem. Heroina po trafieniu do żołądka zostanie zmetabolizowana, i co z tego wyjdzie, middleball? To chwilę zajmie, zanim się rozkręci, a ja potrzebuję już.