Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Assad, nie wtrącaj się i nie psuj awantury!

Trzeba robić swoje, póki czas.

Rose jest jak piasek na grzbiecie wielbłąda.Czasami drapie w dupę, a czasami nie. Chodzi tylko o to, jak jest się gruboskórnym.

Kuriozalny? Co to znaczy? Coś związanego z kurami czy co?

Bałagan nie był przecież tylko zjawiskiem zewnętrznym. Wewnątrz czuł się wyjątkowo dobrze zorganizowany.

Na tym świecie nic nie jest proste. Nawet wiosna nie trwa w nieskończoność, a największy ból sprawia ponowne jej doświadczenie.

Ale może próbowałeś utrzymać się na wielbłądzie, który nie chce, byś siedział na jego grzbiecie? Nagle leżysz z gębą w piasku i nie masz pojęcia, co się stało.

W ludzkim życiu czas liczy się najbardziej wtedy, gdy już go nie ma.

Ona jest do­wo­dem na to, że za wy­so­kim czo­łem może się kryć niski ilo­raz (...).

Kilku z nich poruszyło się na krzesłach. Mógł to być sygnał, że wreszcie do nich dotarło. Z drugiej strony mogli po prostu mieć hemoroidy. Z funkcjonariuszami państwowymi nigdy nie wiadomo.

Najgorszych wrogów znajdziesz między przyjaciółmi.

- To dobrze - oświadczyła spokojnie i pomimo dojmującego bólu, który musiała odczuwać, jej twarz rozjaśnił diaboliczny uśmiech. - Wie pan co? - spytała nie czekając na odpowiedź. - Jeśli mogłam to przeżyć, to z Bożą pomocą mogę przetrwać wszystko.

- Byłeś zabawniejszy, kiedy byłeś tylko starym i skwaszonym dupkiem, a nie starym, skwaszonym, a do tego świętoszkowatym.

Nie wie­dział zbyt wiele o samej śmier­ci. Tylko tyle, że może być nie­prze­wi­dy­wal­na jak ude­rze­nie pio­ru­na albo nie­skoń­cze­nie spo­koj­na, gdy już na­stą­pi.

I z myślą o śmier­ci jako o ry­su­ją­cym się po­wo­li za­koń­cze­niu tej sy­tu­acji wy­obra­zi­ła sobie broń, którą wy­mie­rzą w nią głód i pra­gnie­nie. Po­wol­na śmierć, pod­czas któ­rej w ciele do­cho­dzi do serii zwarć, a wszyst­kie prze­kaź­ni­ki in­stynk­tu sa­mo­za­cho­waw­cze­go zo­sta­ją odłą­czo­ne jeden po dru­gim. Apa­tycz­ny, osta­tecz­ny sen, który w końcu ją wy­ba­wi.

Kiedy człowiek tkwi po uszy w gównie, nierozsądnie jest zwieszać głowę.

Gdy kobieta wstała, zobaczyła tylko płomienie i dym. Warsztat zawalił się dokumentnie, a jej samochód leżał w odległości kilku metrów kołami w górę.

W tym zakątku Kopenhagi historia w ponury sposób demonstrowała, że ludzkość to najgorsze, co mogło się przydarzyć tej zielonej planecie.