Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli liczy pan na Poczet Królów Polskich, to muszę pana rozczarować. Wszyscy z mojego portfela abdykowali.

Felix to anioł, nie człowiek. Anioł śmierci.

Na gonitwę myśli najlepsza jest praca!

Psy idą do piachu tak samo, jak ludzie.

Kameleon pozostaje kameleonem, a Żyd pozostaje Żydem! Tak jak kameleon zmienia swój wygląd w zależności od potrzeb, tak Żyd zmienia swój wygląd, aby nikt go nie mógł rozpoznać. Jak kameleon zmienia kolor w zależności od potrzeb, tak Żyd zmienia swoje imię. Naród niemiecki nauczył się z historii. Zna Żydów i zna żydowskie niebezpieczeństwo, dlatego walczy bezlitośnie z wrogiem świata. Dlatego naszym obowiązkiem jest bezwzględna walka ze wszystkim co jest żydowskie...

Zabójstwo dokonane na tych ludziach nie zasługuje na jakiekolwiek usprawiedliwienie, nie jest to możliwe. Nie wrócimy im życia. Chodzi o coś innego. Chodzi o pamięć, ponieważ morderca zabija dwa razy. Pierwsza śmierć ma miejsce wówczas, kiedy zabójca popełnia morderstwo. Druga śmierć jest wtedy, gdy sprawca próbuje zatuszować ślady tej zbrodni, wymazać ją z historii. Nie mogliśmy powstrzymać tej pierwszej śmierci, ale rzecz w tym, by powstrzymać tę drugą.

Żyd. To brzmi jak wyrok śmierci.

Kalichlorek, kalichlorek wszędzie grzmi! - śpiewają mu w Wielkanoc za oknem dzieci. - Kładą ci pod okno i pod drzwi. Strzela stary, młody, student, rzeźnik, dziad, musisz słuchać, jakeś tu wpadł!

Prawdziwy Niemiec powinien być: blondwłosy jak Hitler, wysoki jak Goebbels, szczupły jak Goering i cnotliwy jak Rohm.

Dziecko wojny włóczęgę ma w nogach i samo idzie, bez pomyślunku.

Miejsce Żydów jest w ziemi.

Ale jestem smutkiem. Tak to już chyba jest z ludźmi, którym pękło serce.

Jest mi cholernie smutno, wiesz? A mówiąc dokładniej: jestem smutkiem. Czuję go w twarzy, w zagryzanych nerwowo ustach, w szczęce zaciskającej się bez uprzedzenia, w spiętych mięśniach...

Tydzień wcześniej czy później, wszyscy zostaniecie zlikwidowani.

Za­bi­cie jed­nej osoby daje jej więk­szą wła­dzę niż wy­bi­ja­nie na ma­szy­nie do pi­sa­nia ra­por­tu o śmier­ci choć­by i ty­sią­ca Żydów. Jeśli za­bi­ty ogrod­nik jest całym na­ro­dem ży­dow­skim, to jej palec na spu­ście jest całą ar­ty­le­rią na­zi­stow­ską. A ona nią teraz dy­ry­gu­je.

Ko­bie­ta – jako nie­do­ści­gnio­ne ma­rze­nie. Mi­łość – jako naj­więk­sze szczę­ście w życiu.

Te za­pi­ski (…) upa­mięt­nią jego życie, bo na woj­nie dziś ży­jesz, a jutro nie.

Strze­laj dalej im w głowy, a bę­dziesz obry­zga­ny jak na świ­nio­bi­ciu. Lep­sze jest serce. Oczy­wi­ście, trud­niej tra­fić, ale po­dob­no nie próż­wa­łeś na strzel­ni­cy, więc na pewno sobie pora­dzisz.

III Rze­sza dzia­ła ni­czym naj­lep­szy me­cha­nizm, ma­szy­na li­czą­ca, w któ­rej nie ma miej­sca na błąd. Jak ten ze­ga­rek (…) Pan rów­nież nie jest błę­dem, pro­fe­so­rze, ale kon­kret­nym ele­metem rów­na­nia.

Pana znik­nię­cie po­zo­sta­nie na za­wsze ta­jemni­cą. Nierozwią­za­nym za­gad­nie­niem ma­te­matycz­nym.

Za­po­wia­da­li im ważną misję, tym­cza­sem pra­cu­ją jak zwy­kli urzęd­ni­cy, tyle że za­miast ma­szyn do pi­sa­nia mają pi­sto­le­ty, a za­miast do­ku­men­tów stem­plu­ją ku­la­mi ludzi.

Dzi­siaj w Lon­dy­nie,
dzi­siaj w Lon­dy­nie we­so­ła no­wi­na
Bo ty­siąc bom­bow­ców,
bo ty­siąc bom­bow­ców leci do Berlina
Ham­burg się pali, Ber­lin się wali
Ge­sta­po ucie­ka, Hi­tler się wście­ka
Po­la­cy strze­la­ją, Niem­cy ucie­ka­ją
Cuda, cuda o-​gła-szają.

Nasze życie jest też tym, jak uczestniczymy w życiu innych ludzi. Małe gesty nabierają rangi wielkich czynów, a ciche słowa stają się po latach cegiełką. Nasze lektury – zaprawą życiową. (…) przecież historia to także to, jak czyjeś życie żyje w naszym życiu. Powtarzając opowieść o kimś innym, rezonujemy na rzeczywistość, jak kamień tworzący kręgi po wpadnięciu do wody.

Byli ludzie - nie ma ludzi.

Z literatury lubię tylko akty zgonu.

Mówi się, że morderca wraca na miejsce zbrodni. Cóż. Wraca na nie także detektyw.

Trudna jest walka z pożądaniem, gdyż to, czego ono chce, kupuje kosztem duszy.

Pozwól mu się prowadzić, a dogonisz nawet wiatr.

Obawiam się, że dostała się do nieba. A w każdym razie, jest w drodze.

Jest to swego rodzaju umiejętność – zapisze po latach – którą Polacy doprowadzili do poziomu sztuki: ze swojego cierpienia uczynić widowisko.