Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to kolejna książka z kanonu informatyki, którą przeczytałem. Zbieram całą kolekcję. Książkę tę przeczytałem po raz pierwszy około 8 lat temu i miałem podobne wrażenia z lektury: napisana dość przystępnym językiem, jak na stopień skomplikowania zagadnienia. Nie ma za dużo wzorów - co może być zarówno plusem, jak i minusem, w zależności od tego, czego szukamy. Z drugiej strony, znajdują się w niej również bardziej skomplikowane zagadnienia, takie jak Radix Sort czy Algorytm Shella, drzewa czerwono czarne wraz z rotacjami, które zazwyczaj nie wchodzą do tego typu "uproszczonych" książek o algorytmach.
Myślę, że to w miarę dobra książka na początek przygody z algorytmami, szczególnie końcowe rozdziały są dość przydatne.
Mankamentem książki jest jakość kodu napisanego w Javie. Autor ma dość osobliwe poczucie estetyki kodu, które kontrastuje z przyjętymi w środowisku Java standardami.

Jestem na ¼ objętości słynnej książki o algorytmach Cormena i jest to książka, którą podczytuję już od roku. Nie znam trudniejszej książki, i jeśli ktoś zna, niech mnie przekona

Jest to kolejna książka z kanonu informatyki, którą przeczytałem. Zbieram całą kolekcję. Książkę tę przeczytałem po raz pierwszy około 8 lat temu i miałem podobne wrażenia z lektury: napisana dość przystępnym językiem, jak na stopień skomplikowania zagadnienia. Nie ma za dużo wzorów - co m...

Rozwiń Zwiń

Po raz pierwszy nie wiem, co napisać. Historia ta jest dość osobliwa. Nie mogę powiedzieć, że była interesująca. Absurd goni absurd, od miłości do chęci zabójstwa na łamach jednej strony książki (przykład służącej Izoldy). Mogę powiedzieć, że to pewien wzorzec i pewne skrajne uczucia i czyny dzieli w książce właśnie jedna strona. Od miłości króla Marka do Tristana do chęci jego zabójstwa po donosie poddanych. I co najgorsze, od miłości króla Marka do swojej żony do chęci wydania jej Trędowatym. O zgrozo, w wiadomym celu.

“Gniew niewieści to rzecz straszliwa i niechaj każdy go się strzeże! Kędy kobieta najwięcej kochała, tam też mścić się będzie najokrutniej. Miłość kobiet przychodzi szybko i szybko też przychodzi ich nienawiść; a nieprzyjaźń, skoro raz przyjdzie, dłużej trwa aniżeli przyjaźń. Umieją powściągać miłość, ale nie nienawiść.”

Najbardziej jestem ciekaw, jak ten utwór odbierali ludzie w średniowieczu. Czy wierzyli, że Tristan i Izolda w lesie potrafili ukrywać się przez rok i tylko dochodziło między nimi do przytulania? Niestety, nie mam odpowiedniej wiedzy i czasu na tak dogłębne studiowanie literatury, która nie jest aż tak interesująca.

“Kochankowie nie mogli żyć ani umrzeć jedno bez drugiego. W rozłączeniu nie było to życie ani śmierć, ale życie, i śmierć zarazem.”

Z lektury wyniosłem jedno - marzenie by odwiedzić Kornwalie.

Po raz pierwszy nie wiem, co napisać. Historia ta jest dość osobliwa. Nie mogę powiedzieć, że była interesująca. Absurd goni absurd, od miłości do chęci zabójstwa na łamach jednej strony książki (przykład służącej Izoldy). Mogę powiedzieć, że to pewien wzorzec i pewne skrajne uczucia i czy...

Rozwiń Zwiń

Oj, była to dość długa i osobliwa przygoda. Cieszę się, że już to wszystko za mną. Książkę chciałem przeczytać od wielu lat, a ten piękny egzemplarz wygrałem w konkursie od Książki Gwiazdy Śmierci. Potrafię jednak zrozumieć, dlaczego autor otrzymał Nagrodę Nobla za tę książkę.

"Literatura jest najlepszą zabawką, jaką wymyślono, żeby drwić z ludzi."

Zaklęta miejscowość, dziwne ciągi wydarzeń, zapętlenia, kazirodztwo, zabobony, duszność, mrok, wszeteczeństwo, burzliwe zwroty akcji, dziwne retardacje i wyprzedzenia wydarzeń. Dodatkowo, to wszystko kręci się wokół seksualności i wynikającej z niej samodestrukcji.

"Sekretem dobrej starości jest nie co innego, tylko szczery pakt z samotnością."

Najbardziej podobały mi się nawiązania biblijne - początkowe Macondo jako Eden (niewinność, brak zbrodni). Melquides jako kusiciel, szatan, który przekazuje destrukcyjną, bezużyteczną "wiedzę" (alchemia, teleskop), a najważniejsze rzeczy dla wioski zachowuje dla siebie (przepowiednie). Czteroletnia powódź po masakrze na plantacji jako kara za grzechy. No i ostatecznie odszyfrowanie pergaminów, wtedy kiedy już jest za późno, kiedy już nadeszła apokalipsa i Macondo dosłownie zapada się pod naporem natury.

"Wszystkiego się można dowiedzieć."

Rozumiem pointę tej książki, że wszystko się powtarza, tylko oś ulega degradacji/destrukcji, jednak nie trafia ona do mnie. Chyba realizm magiczny nie jest dla mnie, chociaż na mojej liście dość wysoko znajdują się jeszcze "Dzieci północy".

Podczas lektury chciałem rysować drzewa zależności, ale zadałem sobie pytanie, czy autor chciałby tego od nas? Wątpię.

PS. Zapamiętam sardoniczne diatryby Fernanda na temat jej męczeństwa.

Oj, była to dość długa i osobliwa przygoda. Cieszę się, że już to wszystko za mną. Książkę chciałem przeczytać od wielu lat, a ten piękny egzemplarz wygrałem w konkursie od Książki Gwiazdy Śmierci. Potrafię jednak zrozumieć, dlaczego autor otrzymał Nagrodę Nobla za tę książkę.

"Liter...

Rozwiń Zwiń

Po świetnym przedwiośniu sięgnąłem po kolejną lekturę szkolną spod pióra Stefana Żeromskiego. Śledziłem losy młodego, zubożałego szlachcica na różnych etapach edukacji w zaborze rosyjskim. Udało mi się wyłapać parę ciekawostek.

"Gdybyś kiedyś we śnie poczuła, że oczy moje już nie patrzą na ciebie z miłością, wiedz, że przestałem żyć..."

Bardzo ciekawy opis zapuszczonej wsi w majątku ojca Marcina Borowicza, do której księża docierali tylko na Wielkanoc. Istniał w niej specjalny podział pracy, a każda ingerencja w zastany "porządek" powodowała fizyczną reakcję ludności. Czy w małych miejscowościach istnieją do dzisiaj podobne niepisane prawa?
“Nie wszyscy możemy być filozofami, bo któż by świnie pasał?”

Najciekawszym fragmentem książki była historia syna fornala Andrzeja Radka, który dzięki szczęściu i opiece nauczyciela - pozytywisty o wspaniałym sercu i metodach nauki - zdołał uzyskać wykształcenie. Jestem pewny, że Żeromski wiedział, że ta część książki odbiega od reszty. Tylko dlaczego tak postąpił? Jaki był tego cel?

Ostatnią dość zaskakującą rzeczą był podział uczniów gimnazjum na grono literatów i utracjuszy. Pierwsze grono wzorowało się na rosyjskiej literaturze o charakterze panslawistycznym. To dość znamienne, że ta chora koncepcja wciąż jest w modzie, nic się pod tym względem nie zmieniło.

Niedługo przeczytam ponownie "Ludzi Bezdomnych" i zakończę "cykl szkolny" Żeromskiego. Może czas zabrać się za coś zapomnianego, jak chociażby "Popioły" albo "Dzieje grzechu"? Coś w tym Żeromskim jest, że mam ochotę się biczować czytając jego utwory. Te wszystkie intelektualne ramy, które nałożył na nas, wciąż gdzieś tam w nas istnieją.

Po świetnym przedwiośniu sięgnąłem po kolejną lekturę szkolną spod pióra Stefana Żeromskiego. Śledziłem losy młodego, zubożałego szlachcica na różnych etapach edukacji w zaborze rosyjskim. Udało mi się wyłapać parę ciekawostek.

"Gdybyś kiedyś we śnie poczuła, że oczy moje już nie pat...

Rozwiń Zwiń

Powiesz szczerze, że trochę się zawiodłem. Po "Limes Inferior" miałem wygórowane oczekiwania. Historia jest dosyć przewidywalna, a postacie niezbyt nakreślone. Poza tym, drażniły mnie te nawiązania do Orwella i Huxleya w nazwiskach.

“W naszym pojęciu wolność osiąga się przez uświadomienie, że wszystko, co nas ogranicza, jest konieczne. Krócej mówiąc, wolność -- to świadomość braku alternatywy, innej możliwej rzeczywistości dla naszego świata niż ta, w której żyjemy.”

Zdecydowanie brakowało tej głębi, jaka była obecna w "Limes Inferior". Brakuje zróżnicowania społeczeństwa i różnych mechanizmów adaptacji do ekstremalnych warunków. Najbardziej interesującym, i chyba niestety jedynym, aspektem książki był język, którego używali mieszkańcy Paradyzji.

“Myśl co chcesz, ale nie daj się na tym przyłapać.”

Powiesz szczerze, że trochę się zawiodłem. Po "Limes Inferior" miałem wygórowane oczekiwania. Historia jest dosyć przewidywalna, a postacie niezbyt nakreślone. Poza tym, drażniły mnie te nawiązania do Orwella i Huxleya w nazwiskach.

“W naszym pojęciu wolność osiąga się przez uś...

Rozwiń Zwiń

Sięgnąłem po tę powieść ze względu na fakt, że Jacek Bartosiak często się do niej odwołuje w wywiadach. Każda z trzech części książki ma swój urok, ale mnie najbardziej spodobała się Nawłoć i przygody ziemiańskie.

Rozedrganie emocjonalne, akceptacja siebie, poznawanie własnej zmysłowości, grzechu, natarczywego pożądania zakazanego owocu. Sam fakt walki z tym, co przyjemne i związane z klasą społeczną, którą się nienawidzi i którą się gardzi. Z drugiej strony, dyskusje o muzyce, granie na cztery ręce, przyglądanie się sobie we fraku.

"Jakimiż to słowy wyrazić cię, szczęście zdrowej młodości, gdy się diabelnie tęgimi końmi jedzie na bal ziemiański w Polsce."

Piękny opis młodości i starości na balu (ciotki mające marzenie, żeby chociaż jeszcze ostatni raz ktoś spojrzał na nie pożądliwie). Zakazany taniec Czaruśka i Karusi. Narastające napięcie między Czarusiem, Laurą, Karusią i Wandą. Nocne schadzki.

“Czarusiu! Czarusieńku! Czarnoksiężniczku mój! Jesteś dziś piękny. Jesteś przepiękny. Włosy masz wytwornie ufryzowane. Jesteś zgrabny. Jesteś najzgrabniejszy ze wszystkich. Jesteś mocny, silny, wysmukły. Jesteś przesubtelny. Pachniesz! Ślicznie ci w tym fraku. Całuję twoje kręcone włosy. Całuję twoje oczy. Całuję twoje usta. Kocham cię, Czarusiu! Kocham cię całego, miękiego, sprężystego, mocnego, wysmukłego! Kocham cię do szaleństwa! Kocham cię na śmierć, śliczny Czarusiu!”

Cezary Baryka to wulkan energii, najlepszy mechanizm, który posuwa się do przodu jak lokomotywa, tylko nie zna kierunku (i zwrotu). Miota się, jeździ bez celu, bez spoczynku. Nie ma żadnego ideału na dłużej.

“My tutaj byliśmy i jesteśmy na tym punkcie ułomni. Jesteśmy urodzeni z defektem polskości”
Ta książka ma moc, jest hipnotyzująca. Jest wciąż aktualna. Czy zmiany ustrojowe w 1990 roku były za szybkie czy za wolne? Czy tych 1,5 mln rolników (znacznie więcej niż w innych krajach Europy) to efekt zbyt powolnych reform w duchu Szymona Gajowca?

“W konkursie literackim na temat słonia Anglik przedstawił pracę: „Moje doświadczenia w polowaniu na słonie w Afryce Południowej”, Francuz napisał esej na temat: „Seksualne i erotyczne życie słoni”, a tytuł opowiadania Polaka – „Słoń a Polska Niezależność Narodowa””

PS. Wiecie, że powstała książka, w której Cezary powraca jako zombie o tytule "Przedwiośnie Żywych Trupów"? Ma ocenę 2,9 na lubimyczytać, niższą nawet niż "Gloria Victis"
PS 2. Nie wiedziałem, że kiedyś pomagano starszym ludziom umrzeć, wystawiając ich na mróz.

Sięgnąłem po tę powieść ze względu na fakt, że Jacek Bartosiak często się do niej odwołuje w wywiadach. Każda z trzech części książki ma swój urok, ale mnie najbardziej spodobała się Nawłoć i przygody ziemiańskie.

Rozedrganie emocjonalne, akceptacja siebie, poznawanie własnej zmysłowości,...

Rozwiń Zwiń

Gombrowicz powiedział o Sienkiewiczu: "pierwszorzędny pisarz drugorzędny". Wreszcie zrozumiałem, że to był komplement. Bo umieszczając swoją twórczą wolę w dość wąskie ramy powieści historycznej, stworzył arcydzieło. Nie jest to może literatura, którą lubię czytać najbardziej, ale doceniam za te postacie, które żyją w naszej świadomości bardzo długo po lekturze. (Jurand sięgający po krucyfiks!).

“Wzięło się tam coś łupem, a coś od księcia Witolda w nagrodę, i biedy nie ma, tylko że już mi wieczorne lata nadchodzą, a na starość, gdy siła z kości wyjdzie, rad by człek miał kąt spokojny.”

Piękny język, malownicze opisy przyrody przed bitwą pod Grunwaldem, wymyślne opisy tortur i walk (pojedynki na żmudzi, wściekły Jurand, pojedynek z Gotfrydem). Bardzo ciekawe tło historyczne (obyczaje szlacheckie, intrygi polityczne, wykorzystywanie wpływów). "Mój Ci on", "Pani średnich lat" i wiele, wiele innych.

“Na starość radość, a po śmierci zbawienie. To nam, Jezu, daj!”

Myślę, że niedocenianą postacią tej książki jest Maćko z Bogdańca, patron rodu, człowiek czuły i kochający, a z drugiej strony mądry, wyrachowany i przebiegły. Chciałbym mieć podobnego stryja. To jest ta część tego świata, która odeszła bezpowrotnie. Kto z nas tak naprawdę może powiedzieć, że ma dobry kontakt ze stryjem? Albo sam, że opiekuje się i zrobi wszystko dla dzieci swojego rodzeństwa?

"Co my Niemcy, by to co dane, odbierać "

Czy jest ktoś tutaj, kto nie pała intelektualną pogardą dla Sienkiewicza? Co w Krzyżakach zaskoczyło Cię najbardziej?"

Gombrowicz powiedział o Sienkiewiczu: "pierwszorzędny pisarz drugorzędny". Wreszcie zrozumiałem, że to był komplement. Bo umieszczając swoją twórczą wolę w dość wąskie ramy powieści historycznej, stworzył arcydzieło. Nie jest to może literatura, którą lubię czytać najbardziej, al...

Rozwiń Zwiń

Zazwyczaj nie czytam tego typu literatury, ale staram się mieć otwarty umysł. Chyba coś w tym jest, że najlepsi uczniowie zostają dobrymi specjalistami, którzy zapadają się pod ciężarem ambicji i bezwładności świata. Chciałbym to zmienić, ale nie potrafię.
"Uzmysławiają sobie, że najlepsze z najlepszych firm są odwzorowaniami sprawdzających się modeli biznesowych. Reprezentują przedsiębiorcze spojrzenie, które mówi, że produkty i praca nie są tym, co liczy się najbardziej. Że najważniejsze w firmie jest to, jak ona wygląda, jak działa i jak wykonuje to, co powinna."
Książka ma wiele zalet. Chciałbym się podzielić najważniejszymi przemyśleniami po lekturze. Często wpadamy w pułapkę myślenia o własnych umiejętnościach jako o podstawie do założenia firmy. To błąd. Otwierając małą firmę, trzeba myśleć o modelach biznesowych, a nie o wykonywaniu tej samej dobrze znanej pracy. W ten sposób można z świetnego specjalisty stać się słabym księgowym, zarządzającym, marketingowcem, sprzedawcą.
"Firma specjalisty prawie zawsze koncentruje się na rzeczach, które sprzedaje, a nie na sposobie prowadzenia interesów, na kliencie."
Należy pamiętać, że Twoja firma to nie Ty. Musimy tak tworzyć swoje firmy, by miały odrębne cechy i zbiory zasad niż my sami. Trzeba tak budować firmę, by była ona powielanym modelem biznesowym dla potencjalnych franczyzobiorców.
Twórca McDonald's powiedział:
"Kroc stanął przed zadaniem opracowania przewidywanego modelu biznesowego. Modelu opartego na sprawnym procesie, a nie na ludziach. Modelu, który by dobrze funkcjonował bez osobistego zaangażowania przedsiębiorcy."
W książce znajduje się świetny opis, jak zostały rozrysowane stanowiska w przyszłej firmie dwóch braci gazeciarzy. To chyba najbardziej wartościowy rozdział książki.
Dodatkowo na zawsze zapamiętam sposób działania tego hotelu nad oceanem. Każde przedsiębiorstwo powinno być dobrze działającym systemem, który zwraca uwagę na najmniejszy detal. Nie łudze się, że lektura zrobi ze mnie przedsiębiorcę. Nie mam predyspozycji i pewnie mam kolidujące poglądy społeczne. Osobiście uważam, że duża część z tych umiejętności i predyspozycji jest kształtowana w rodzinie przez pokolenia

Zazwyczaj nie czytam tego typu literatury, ale staram się mieć otwarty umysł. Chyba coś w tym jest, że najlepsi uczniowie zostają dobrymi specjalistami, którzy zapadają się pod ciężarem ambicji i bezwładności świata. Chciałbym to zmienić, ale nie potrafię.
"Uzmysławiają sobie, że najl...

Rozwiń Zwiń

Przeczytałem tę książkę, aby mieć rozeznanie w tym, jakie książki będę polecał moim dzieciom. Niestety, niewiele pamiętałem z lektury z dzieciństwa.
„W życiu tak jak na wojnie: jeżeli chcesz zwyciężyć, musisz dobrze się przygotować do ataku.”
Książka porusza tak wiele tematów, że może być zbyt trudna dla dzieci. Zmiana ustrojów politycznych, wojna, szpiegostwo, zdrowie obywateli, dobrostan dzieci, gospodarka i w końcu rewolucja (pajdokracja). Nie można jednak odmówić Januszowi Korczakowi jednego – że potrafi traktować dzieci z najwyższym szacunkiem. Nie ma w tej książce najmniejszego śladu, by autor, chociaż przez chwilę, traktował czytelnika protekcjonalnie.
Obawiam się, że książka jest jednak zbyt złożona dla dzieci i akcja toczy się w niej zbyt szybko. W tym roku mam zamiar sięgnąć po książkę „Jak kochać dziecko”. Myślę, że może być równie ważna jak „Król Maciuś Pierwszy”, szczególnie w tych czasach i szczególnie dla mnie.

Przeczytałem tę książkę, aby mieć rozeznanie w tym, jakie książki będę polecał moim dzieciom. Niestety, niewiele pamiętałem z lektury z dzieciństwa.
„W życiu tak jak na wojnie: jeżeli chcesz zwyciężyć, musisz dobrze się przygotować do ataku.”
Książka porusza tak wiele tematów, że może być ...

Rozwiń Zwiń