W pałacu trwa kolejna żałoba po śmierci kolejnej z dwunastu sióstr. Wszyscy są już przekonani, że na rodzinę królewską opanowała klątwa, która doprowadza do tajemniczych zgonów królewskiej rodziny. Annaleigh oraz jej pozostałe przy życiu siostry zauważają, że ze strachu zostają skazane na społeczny ostracyzm. Zmęczone wieczną żałobą i szeptami za plecami zaczynają uczęszczać na bale odbywające się po nocach za dziwnymi wrotami, które pozwalają im na zapomnienie o codziennych troskach. Annaleigh jednak nie daje się w całości otumanić magią tajemniczego miejsca – w końcu musi znaleźć mordercę swoich zmarłych sióstr i udowodnić, że to nie były samobójstwa.

Fabuła powieści z początku toczy się dosyć powoli, ale nie na tyle, by czytelnika zanudzić. Autorka pozwala sobie w tym czasie na przedstawienie realiów istniejących w książce oraz rzucanie małych wskazówek do wątku śledztwa głównej bohaterki w sprawie śmierci sióstr. Kiedy jednak czytający myśli, że już wszystko wie i przewidział, jak może się ta powieść skończyć, pisarka nagle postanawia przyspieszyć całą akcję i postawić wszystko do góry nogami. O ile tego typu zabiegi zazwyczaj lubię, tak trzeba przyznać, że Craig nieco za szybko to wszystko poprowadziła i poniekąd trochę się pogubiłam w zamieszaniu, jakie powstało przy zakończeniu powieści, w związku z czym musiałam powtórnie niektóre fragmenty przeczytać. Sama fabuła, choć z początku wydaje się dosyć sztampowa, później zdecydowanie udowadnia, że taka nie jest. Historia jest ciekawa i oryginalna, jednak dosyć prosty styl pisarski autorki sprawił, że czułam lekki niedosyt, bo niedane mi było poznać tego wykreowanego świata bliżej, a wydawał się bardzo ciekawy i zaczęłam żałować, że „Dom soli i łez” jest powieścią jednotomową.

W przypadku kreacji bohaterów i relacji pomiędzy poszczególnymi to niestety, ale tutaj nie mogę wystawić pochwalnej laurki. Autorka nie poświęciła zbyt dużo czasu charakterom postaci, w związku z czym ciężko mówić o tym, że mają oni jakąś głębię. Przez to wydawali się oni dosyć nieciekawi, jednak mimo wszystko wzbudzali oni sympatię. Wprowadzony wątek miłosny również pozostawał wiele do życzenia, w szczególności, że autorka wprowadziła mały trójkąt miłosny, który wydawał się zbędny… Szkoda, że tak się podziało, bo bohaterowie mogliby być bardziej interesujący.

„Dom soli i łez”, pomimo paru, niedopracowanych aspektów jest książką, po którą mimo wszystko warto sięgnąć. Jeśli przymknie się oczy na pewne niedociągnięcia, powieść czyta się przyjemnie, a krótka, intrygująca historia zamknięta w jednym tomie umili niejeden jesienny wieczór. Polecam książkę osobom, które szukają ciekawej i lekkiej lektury z nutką morza i magii.

Edyta Tomaszewska