Stigmata : tom 2

W drugim tomie atmosfera się zagęszcza. Jest więcej akcji, ale też dużo wspomnień i objaśniania świata przedstawionego oraz historii świętej wojny. Ciekawa fabuła, tylko momentami trzeba się mocniej skupić. Świetna estetyka - pistolety, miecze, krzyże i pióra - czego chcieć więcej. Chętnie poznam ciąg dalszy.

W drugim tomie atmosfera się zagęszcza. Jest więcej akcji, ale też dużo wspomnień i objaśniania świata przedstawionego oraz historii świętej wojny. Ciekawa fabuła, tylko momentami trzeba się mocniej skupić. Świetna estetyka - pistolety, miecze, krzyże i pióra - czego chcieć więcej. Chętnie poznam ciąg dalszy.

Siostra Rosie i ojcu Iocie zostaje do odnalezienia ojciec Joel, bardziej zainteresowany starożytnymi ruinami niż zabawą w łowcę demonów i uratowanie świata przed demonami. Kaszka z mleczkiem, albo raczej parafiat z malinami. Żeby było mało współpraca największych szych, czyli szefa Radem, ojca Hisela i matki przełożonej Bractwa Świętych Rycerzy Gidon, siostry Marii, nie do końca jest poprawna. A bez ich współpracy demony mogą zagrozić wszystkiemu, co obecnie znane.

Więcej na http://www.monime.pl/stigmata-ko-yasung/

Siostra Rosie i ojcu Iocie zostaje do odnalezienia ojciec Joel, bardziej zainteresowany starożytnymi ruinami niż zabawą w łowcę demonów i uratowanie świata przed demonami. Kaszka z mleczkiem, albo raczej parafiat z malinami. Żeby było mało współpraca największych szych, czyli szefa Radem, ojca Hisela i matki przełożonej Bractwa Świętych Rycerzy Gidon, siostry Marii, nie do...

Tomik jakoś nie wywarł na mnie większego wrażenia. Po prostu przedstawienie wojny sprzed 10 lat, w której brali udział stygmaci. Raczej dokładne wytłumaczenie, czemu ta wojna miała miejsce. Jesteśmy w stanie bliżej poznać Iotę. Cofając się w przeszłość dowiadujemy się jaki był kiedyś. Tomik kończy się tak naprawdę w najlepszym momencie i tylko teraz przeczytać kolejny!
Tak jak już wspominałam, sam motyw zachęca do czytania mangi. Akcja toczy się bardzo szybko, czasami aż nazbyt. Ciekawe było pokazanie spisków wśród wysoko postawionych osób w Kościele.

Tomik jakoś nie wywarł na mnie większego wrażenia. Po prostu przedstawienie wojny sprzed 10 lat, w której brali udział stygmaci. Raczej dokładne wytłumaczenie, czemu ta wojna miała miejsce. Jesteśmy w stanie bliżej poznać Iotę. Cofając się w przeszłość dowiadujemy się jaki był kiedyś. Tomik kończy się tak naprawdę w najlepszym momencie i tylko teraz przeczytać kolejny!
Tak...

Pierwszy tom "Stigmaty" to był dziwny twór. Niby historia miała być na poważnie, jednak wyszła z tego bardziej komedia z zakonnicą w roli głównej. Niemniej jednak czytało mi się z go z prawdziwą przyjemnością, dzisiaj przyszła pora by rozpracować tom drugi.

Drugi tom mangi powiela wszystkie elementy poprzedniczki, jest jednak o wiele lepiej wyważony. Przede wszystkim jest to komiks bardziej na poważnie. I o ile z elementów komediowych nie zrezygnowano całkiem to jest tu ich nieco mniej. Mnie takie rozwiązanie przypadło do gustu.

Fabularnie komiks pozytywnie mnie zaskoczył. Według mnie fabuła jest ciekawsza niż w poprzedniej części, bardziej spójna. Ponadto rozwija wiele wątków z "jedynki", choćby opowiada jak wybuchła Święta Wojna, czy wyjaśnia wiele z przeszłości ojca Ioty. Te retrospekcje trwają niemal połowę komiksu, jednak naprawdę bardzo wiele wnoszą do fabuły, i wiele rzeczy wyjaśniają. Przeszłość Gabriela Ioty naprawdę mocno Was zaskoczy :). Podobał mi się też wątek sporu między RADEM, a SARDES. Ogólnie duży plus za fabułę.

Bohaterowie to ta sama dwójka, co poprzednim razem, czyli wspomniany już przeze mnie ojciec Gabriel Iota, oraz siostra Rose. O ile ten poprzedni był w poprzednim tomie bardziej wyrazisty, to zakonnica Rose nie straciła nic ze swojej wyrazistości. Nadal jest postacią bardzo komiczną, i większość zabawnych sytuacji jest z jej udziałem.

Jak widać jestem zadowolony z kontynuacji. O ile sięgając po pierwszy tom nastawiony byłem na poważną historię, a dostałem komedię, tak tutaj historia jest nieco bardziej poważna i ciekawa, choć wątki komediowe też się zdarzają. Polecam.

Pierwszy tom "Stigmaty" to był dziwny twór. Niby historia miała być na poważnie, jednak wyszła z tego bardziej komedia z zakonnicą w roli głównej. Niemniej jednak czytało mi się z go z prawdziwą przyjemnością, dzisiaj przyszła pora by rozpracować tom drugi.

Drugi tom mangi powiela wszystkie elementy poprzedniczki, jest jednak o wiele lepiej wyważony. Przede wszystkim jest...