Gdy wyeliminujesz to, co niemożliwe, wtedy to, co pozostanie, choćby było najbardziej nieprawdopodobne, musi być prawdą.

„Tak gra Sherlock Holmes. To musi być on. Mam w sercu nadzieję, że gra specjalnie dla mnie.

Zawsze uważałem, że żadna interpretacja ciągu zdarzeń nie jest możliwa, póki nie wykluczą jej wszystkie zgromadzone dowody, a nawet i wtedy nie należy zbyt szybko wyciągać ostatecznych wniosków.

Ludzie giną. Dzieją się straszne rzeczy. Ale koniec końców, życie to tylko przejażdżka, i czy mi się to podoba, czy nie, dostałem na nią bilet. Cóż więc robić? Pozostaje zapiąć pasy i bawić się dobrze, a łzy zostawić na chwilę, gdy trzeba będzie wysiadać.

W godzinie śmierci wszyscy jesteśmy równi; kimże więc jesteśmy, by oceniać się nawzajem, gdy czeka już na nas Sędzia znacznie potężniejszy?

Czytałam o pańskich dokonaniach, panie Holmes (...) Zawsze jednak uważałam, że jest w tych relacjach sporo przesady. Wydawał mi się pan, przy całej bystrości umysłu, osobnikiem zupełnie nierozumiejącym rozterek ludzkiego serca.

Dzieciństwo jest wszakże pierwszą wartościową monetą, z której ubóstwo okrada dziecko.

Nie wątpił, że gdyby wbrew prawdopodobieństwu , mając za sobą życie sterowane rozumem, nie wiarą, stanął przed ostatecznym sądem gdzieś pośród gwiazd, mógłby liczyć na odpuszczenie win. O ile się orientował, Bóg lubił odpuszczać.

Uważał, że człowiek to dość skomplikowane zwierzę, zdolne do czynienia nadzwyczajnego dobra, jak niewyobrażalnego zła, ale ponad wszelką wątpliwość samotne.