Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy twoje dziec­ko cię wku­rza, to nie jego cha­rak­ter. To po­wra­ca­ją­ca karma”.

Moje serce za­czy­na ga­lo­po­wać jak roz­ju­szo­na klacz.

Czy tak wła­śnie wy­glą­da kry­zys wieku śred­nie­go?
Mąż widzi w żonie sio­strę i bie­rze sobie inną?

Im mniej wiem, tym le­piej.
Pew­nie lalka i tak jest pusta jak dupa po lewatywie.

Biorę głę­bo­ki wdech i nie­ocze­ki­wa­nie wraz z wy­de­chem od­czu­wam za­ska­ku­ją­cą ulgę. Zu­peł­nie jak­bym ozdro­wia­ła po cięż­kiej cho­ro­bie. Może dla­te­go, że nasza mi­łość przez ostat­nie lata przy­po­mi­na­ła wi­ru­sa. Niby się ko­cha­li­śmy, ale tak jakoś bez­ob­ja­wo­wo. Nie­wiel­ka stra­ta.

No co tam znowu, córuś?
Mamo, gdzie je­steś?
Wra­cam z Bie­dron­ki. Będę za pięć minut w domu. Coś się stało?
No ra­czej. Za­bra­łaś mnie do Bie­dron­ki ze sobą.
Kuźwa! Matka roku.

Palę taką cegłę, że zaraz na­stą­pi sa­mo­za­płon i tra­fię na unij­ną listę ter­ro­ry­stów.

Rosły jak to­po­la, na­dę­ty jak fa­so­la.

A może w każdym z nas, dorosłych, jest jakaś cząstka dziecka, którą skrywamy pod maską dorosłości? Albo zwyczajnie sie jej wstydzimy bądź wmówiono nam, że w pewnym wieku już nie wypada zachowywać się w ten sposób.

Jak to do cholery, możliwe, że czuję się tak bezpiecznie w objęciach prawie obcego faceta, który tak niemiłosiernie mnie wkurwia?

Laska zaj­mu­ją­ca się or­ga­ni­za­cją po­dró­ży jest tak chęt­na do współ­pra­cy jak mój pies do je­dze­nia bro­ku­łów. Cho­ler­na mi­mo­za z fleg­ma­tycz­nym głosem!

Matka dobrze mnie wychowała-jak prać brudy i cĥłopa, to w zaciszu domowym.