Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłem całkowicie zauroczony pozornie niewinną, zielonooką
dziewczyną, która przez cały czas spędzony tutaj wypowiedziała do mnie najwyżej dziesięć słów.

Już od niejednej osoby słyszałem, że ją przerażam, zastraszam,
że jestem wszystkim, czego się boi - i słusznie, bo powinna.
Zjadłbym ją. Połknąłbym w całości i cieszył się każdą sekundą.

Jest liderką, za którą wszyscy podążają, i po cichu rządzi szkołą, tak jak ja. Z tą różnicą, że jej korona jest lekka. Zrobiona z dmuchanego szkła, nie ma żadnego ciężaru, bo wobec tej dziewczyny nikt nie ma jakichkolwiek oczekiwań. Moja natomiast jest ciężka i uwiera, nieustannie przypominając mi o moim obowiązku wobec rodziny. Wobec nazwiska.

Wyzwanie jest tym, co mnie napędza, czy oni tego nie widzą?
Nie rozumieją?

Nie lubię tego, jak się czuję, gdy skupia na mnie swój wzrok. Cała drżę i nie potrafię być wówczas swobodna. To uczucie jest mi zupełnie obce i występuje tylko wtedy, gdy jestem w jego pobliżu, i nie ma żadnego sensu.

Wpatrywanie się w Crew jest jak bycie złapanym w pułapkę.
To niemal przerażające, jak wielką i władczą moc może mieć jedno spojrzenie.

Mój umysł przenosi mnie w miejsce, w którym nie chcę być, jakby nie mógł się powstrzymać. Ale naprawdę… jak by to było mieć całkowitą uwagę tego chłopaka? Żeby patrzył na mnie tak, jakby faktycznie mu zależało, a nie z tak wielką nienawiścią?

Typowe. Zaczynam zdawać sobie sprawę z tego, że tak właśnie wszyscy mnie traktują. Jakby wszyscy do mnie mówili, zamiast ze mną rozmawiać, bo nigdy nie biorę udziału w rozmowie.

Gdy zarzucił ramię na oparcie mojego krzesła, byłam tak blisko niego, że czułam się jak w kokonie Crew Lancastera. I podobało mi się to. Podobało mi się, że był blisko, a od tej bliskości moje serce zaczęło szaleńczo bić.

Czuję, jak powoli podnoszą mi się włoski na karku, i robię wszystko, żeby się nie odwrócić i nie zobaczyć, kto się gapi.
Mimo że wiem. Czuję na sobie ciężar jego rozmarzonego spojrzenia.
Tak subtelnie, jak tylko potrafię, zerkam przez ramię, na
potykając jego wzrok – jest skupiony na mnie i na nikim innym,
i właśnie wtedy robi najdziwniejszą rzecz.
Uśmiecha się.

- Oczekuję tego samego. Powiedz mi wszystko, Ptaszyno.
Zdradź, co o mnie myślisz, każdą ukrytą myśl.
Jego słowa sprawiają, że się wzdrygam. Jak może powiedzieć
coś, co brzmi tak niewinnie, i sprawić, że jednocześnie wydaje
się brudne?
- Nie mam ukrytych myśli związanych z tobą.

Wszystko, czego kiedykolwiek chciałam, to żeby ktoś zobaczył
mnie taką, jaka jestem naprawdę. Każdy ma swoje oczekiwania i w końcu wpadłam w swoją rolę, dając ludziom to, czego ode mnie potrzebowali. Inni nie dają mi poczucia, że mogę być po prostu sobą, kiedy jestem w ich towarzystwie.

Ta świadomość uderza mnie w środek klatki piersiowej, przypominając mi, że jestem śmiertelnikiem. Lubię zachowywać się tak, jakby nic mnie nie dotyczyło, ale obecnie jest tylko jedna rzecz - jedna osoba, która ma moc, by mnie poruszyć.

- Och, daj spokój, Wren, dramatyzujesz.
- Przez ciebie! Sprawiasz, że tak się czuję. - Wyrzuca ramiona
w górę. - To świat Crew Lancastera, a wszyscy w nim tylko żyjemy, prawda?
Nie. Czuję, że dzielę mój świat z Wren, nawet kiedy tego nie
chcę. Jest niepodobna do żadnej innej dziewczyny, którą znam
- niezależna myślicielka, a jednocześnie snobistyczna pruderyjka. Pomimo tej jej snobistycznej postawy mogę powiedzieć, że jej
zależy.

Coś w tej dziewczynie sprawia, że chcę stracić wszelką kontrolę.

- A co, jeśli powiedziałbym ci, że ja jestem zainteresowany.
- Słowa opuszczają mnie, jakbym nie miał kontroli nad swoimi
myślami i uczuciami. Nigdy nie powinienem był tego mówić.

Poza tym nigdy wcześniej nie pozwoliłam sobie na
zauroczenie się chłopakiem. Nie całkiem.
Dopóki nie poznałam Crew. Myślę o nim ciągle. I on sprawia,
że czuję te wszystkie… rzeczy. Uczucia, których nigdy wcześniej
nie doświadczyłam i od których powoli się uzależniam.

A Mil­lion Kis­ses in Your Li­fe­ti­me. To jest to, czego chcę. Chcę, żeby ktoś obie­cał mi mi­lion po­ca­łun­ków i wię­cej. Pra­gnę mieć przy sobie kogoś, kto bę­dzie mnie ko­chał, dbał o mnie i chciał uszczę­śli­wiać.

Nie czuję się do­brze. Czuję się, jak­bym sta­wa­ła się kimś innym. Jakby świat przez cały czas trzy­mał przede mną za­mknię­te drzwi, a ja w końcu za nie zaj­rza­łam.

I oka­za­ło się, że to wszyst­ko, czego mo­głam chcieć.

- Kiedy mamy szczę­ście zna­leźć kogoś, kto czyni nasz świat ja­śniej­szym, czy nie po­win­ni­śmy chwy­cić się tej osoby i nigdy nie po­zwo­lić jej odejść?

Udo­wod­nię jej, że nie za­po­mnia­łem o niej jak wszy­scy inni. Kiedy mó­wi­łem, że je­stem jej przy­ja­cie­lem, mó­wi­łem po­waż­nie.

Kiedy mó­wi­łem, że mi na niej za­le­ży, do­kład­nie to mia­łem na myśli. Nie ma mowy, żebym ją teraz stra­cił.

- Lubię ró­żo­wy albo czer­wo­ny. - Waham się, ale za­da­ję to py­ta­nie: - Jaki jest twój ulu­bio­ny kolor?
- Zie­lo­ny. - Po­chy­la się, jego usta są tak bli­sko mo­je­go ucha, tak jak wy­obra­ża­łam to sobie ze­szłej nocy. - Jak twoje oczy.

Nic nie jest proste, gdy chodzi o ciebie, Ptaszynko.