Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Będziemy się razem smażyć w słodkim ogniu naszych grzechów.

Tylko ty wypatrujesz na błękitnym niebie czarnej chmury.

Przypominasz diament. Z wierzchu niczym nie różnisz się od reszty, ale w głębi… błyszczysz. Masz w sobie coś, coś niezwykłego. Coś, za co dałbym się pokroić.

Jesteś… miliardem gwiazd, które oświetlają moje popaprane niebo. Bez ciebie mam tylko ciemność.

Dni przelatywały mi przez palce, a ja topiłam się w krwi płacącego serca.

Miłość nie była jednoznaczna. Nie ubierała się w sztywne ramy, nie można jej wepchnąć do szuflady. Miłość była dzika, nieprzewidywalna. Była łzą, uśmiechem i krzykiem. Była moją zaciśniętą pięścią i jego ponurym wzrokiem. Miała w sobie żal, pożądanie i troskę. Potrafiła się cieszyć, ale również dotkliwie pobić. Była moim strachem i jego błędami. Miłość była naszą nadzieją. To niezwykłe uczucie tkwiło głęboko w nas niczym cierń i na próżno się oszukiwać, że jest inaczej. Oczywiście pomimo tego wszystkiego nadal czekałam na jego ruch. Zgadywała, że to wyznanie, które rzucił mimochodem i jakby od niechcenia, miało mi wystarczyć. Nic bardziej mylnego. Wciąż czekałam. Trudna miłość jest tą najbardziej cierpliwą.