Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pod jakimś względem ta piosenka ["Ona tańczy dla mnie"] jest również unikatowa i wybitna, nie sądzę, żebym umiał zrobić w tej estetyce piosenkę podobnego formatu, która podbije serca milionów ludzi. (...) Trzeba umieć napisać tekst, który stanie się natychmiast heartbreakerem. Wystąpiłem kiedyś z Radkiem [Liszewskim] w cyklu "Sejneńskie rozmowy". Cudowna postać, mówię wam, podbił serca wszystkich. Uważa, że pisanie tych piosenek to jego powołanie, a utwór "Ona tańczy dla mnie" jest piękny, bo napisał go ze szczerego serca dla swojej ukochanej żony. Ci wszyscy sejneńscy intelektualiści siedzieli na widowni z koparami w dół, bo dotarło do nich, że to nie oni dzierżą dziś rząd dusz, oręż wiedzy, miłości, górnolotnych uczuć. Że to Radek naprawdę przemawia do ludzi. Dlatego mówię o pewnym geniuszu.

Tymon, jak to on, z jednej strony chciał być dziwny i awangardowy, ale z drugiej - chciał umieć. A tak się nie da, w pewnym momencie musisz się zdecydować. Czas ucieka, szkoda życia, a lojalność Tymona wobec różnych rzeczy - jazzu czy rocka - gubi go. On chce być wszystkim: Lennonem, Coltrane'em i Dylanem w jednym, a to jest niemożliwe. Wydaje mu się, że musi spawać i wyszywać, jeździć do Nairobi i znać się na nanotechnologii, a do tego czytać wszystkie nowości literackie. (...) To też schorzenie Tymona, że on zawsze musi być kimś! Jeżeli nie Coltrane'em, to kimś innym. Gdy się z nim rozmawia, Tymon zawsze przywołuje jakieś nazwisko, zawsze musi się do kogoś odnieść.