Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ze wszystkich jego przyzwyczajeń i nastrojów,
ze wszystkich jego twarzy, jakie dane mi było poznać, najbardziej go kocham go takim, jakim jest teraz:
uroczy, o miękkim sercu i pomięty.

Kiedy wiesz, czego szu­kać, za­uwa­że­nie kłam­stwa jest cał­kiem pro­ste. Wi­dzisz je w na­głych ru­chach głowy, a cza­sa­mi, gdy dana osoba prze­sa­dza, w braku owych ru­chów. Wi­dzisz w zmia­nie spo­so­bu od­dy­cha­nia albo w tym, że ktoś po­da­je zbyt dużo in­for­ma­cji, po­wta­rza po­szcze­gól­ne frazy i po­da­je nie­istot­ne szcze­gó­ły. W spo­so­bie, w jaki szura sto­pa­mi, do­ty­ka ust albo kła­dzie dłoń na szyi. To pod­sta­wo­wa psy­cho­lo­gia, fi­zycz­ne sy­gna­ły, że ciało nie zga­dza się ze sło­wa­mi wy­do­by­wa­ją­cy­mi się z jego ust.

Dzie­ci są pro­duk­ta­mi swo­ich ro­dzi­ców, a kiep­scy ro­dzi­ce albo ro­dzi­ce nie­ist­nie­ją­cy pusz­cza­ją w świat dziec­ko z ba­ga­żem emo­cjo­nal­nym, który nie jest jego winą.

- Jestem nieoficjalnym historykiem tej szkoły. To ma chyba coś wspólnego z prowadzeniem biblioteki.

Nie wygląda też jak bibliotekarka. Jej włosy to burza loków jak korkociągi, ma na sobie skórzane ubranie i tatuaże i dobrze, że w tej szkole nie ma wykrywaczy metalu, bo z tymi kolczykami z pewnością nie zostałaby wpuszczona do środka. Ma ich pełno w płatkach uszu, nosie i brwiach, a gdy się do nas uśmiecha, pod górnej wargi wyglądają dwie malutkie srebrne kulki.

Studia nauczyły mnie być feministką, ale małżeństwo nauczyło mnie być praktyczną. Robienie lasagne jest o wiele przyjemniejsze niż czyszczenie rynien.

Po­wiedz praw­dę, ale w my­lą­cy spo­sób – to jest klucz do kłam­stwa.

Siedząca przy nim kobieta jest ledwo widoczna zza stosów książek i dokumentów, wieży brązowych pudełek i monitora komputera tak starego, że powinien już trafić do muzeum.

Na świecie jest dużo dobrych aktorów. Nie wszyscy z nich mieszkają w Hollywood.

[dot. portalu społecznościowego] To miej­sce, w któ­rym lu­dzie tylko się chwa­lą i kła­mią na temat swo­je­go życia.

Mi­łość i po­świę­ce­nie. Szcze­rość. Za­ufa­nie. Wi­dzi­my to, co chce­my zo­ba­czyć. Zbie­ra­my in­for­ma­cje, wy­ko­rzy­stu­je­my je lub igno­ru­je­my, aby kształ­to­wać wła­sne prze­ko­na­nia, do­ko­ny­wać wła­snych wy­bo­rów, wstrzy­my­wać mi­łość lub swo­bod­nie ją dawać.

Nikt nie pisze swo­je­go życia na nowo i nie ukry­wa sta­re­go, jeśli to stare było czy­ste jak łza.

Dopiero mamy kwiecień, a marzec jeszcze nie poluzował swych mroźnych szponów.

Negocjuję z Bogiem, w którego nie do końca wierzę: oddaj mi Willa, a ja nawet nie spytam gdzie on był.

Bez Willa nasze małżeńskie łoże rozrosło się do wielkości oceanu, połyka mnie swoją pustką.

Oto co potrafi zrobić śmierć. Wymusza intymność, a jednocześnie ją zabiera.