Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kto ma w sobie życzliwość, znajdzie życzliwość wszędzie.

Od prawie 20 lat jest rozwiedziony i gania za spódniczkami, czy też, zgodnie z jego żelaznym żartem, nie gania za spódniczkami, tylko za tym, co jest pod nimi.

Zdawało mu się, że przeszłość i przyszłość to dwie powszechne zarazy, powolne i niszczycielskie, które dotknęły większą część ludzkości, stopniowo wpędzając swe ofiary w rozmaite szaleństwa.

Nawet chwila obecna niejako o nic cię nie prosi poza tym, żebyś w niej był i chłonął, na ile się da, to, co ci się pokazuje i robi.

Nie stara się dominować w rozmowie, postępuje raczej jak bileterka, do której zadań należy stanie w określonym miejscu w przejściu i delikatne branie pod rękę każdego, kto wchodzi do sali po wygaszeniu świateł, aby się czasem nie potknął na niewidocznym schodku.

Ile razy pomyśli o tym, jak dalece nikt nic nie wie o innych, ma ochotę śmiać się i płakać.

Nieważne, ile wysiłku włożysz w to, żeby kogoś poznać, poświęcisz na to sto lat, dzień i noc na okrągło, będziesz z nim spać w jednym łóżku, nic to nie da, i tak nie będziesz nic o nim wiedzieć.

W ogóle takie bale trzeba robić, zanim człowiek umrze, a nie po śmierci, żeby ludzie wiedzieli, jak bardzo nie warto odchodzić i mniej umierali.

Nasz prawdziwy problem tkwi w tym, że nie jesteśmy w stanie zapalić się do niczego tak do końca. To jest prawdziwe nieszczęście. Komu się już do niczego nie pali, ten stygnie i obumiera.

W jednej chwili potrafiła zasnąć, jak kochana przez wszystkich dziewczynka, która odrobiła lekcje, sprzątnęła swój kącik, pamiętała o zdjęciu spinek do włosów, i ma pewność, że wszystko jest w porządku, że wszyscy są z niej zadowoleni, ze jutro znów będzie nowy dzień. Jest w zgodzie ze sobą, z ciemnością, z pustynią na końcu podwórza, za dwoma gęstymi cyprysami, ze zmiętym prześcieradłem, wciśniętym między uda, i z haftowanym jaśkiem, któyw głębokim uspieniu mocno przciska do piersi. Jej sen budzi we mnie poczucie krzywdy a może tylko zwykłą zazdrość.

Dobrzy ludzie zazwyczaj chcą zmieniać świat na lepsze siłą uczucia. Uważam, że to żałosne. Dobru należy służyć jak pewien zmęczony, starszawy policjant z niewielkim brzuszkiem, o okrągłej, pospolitej twarzy, którego widziałam niegdyś na krzyżówce pod Aszkelonem. Czołgał się na brzuchu, żeby przed przyjazdem karetki pomóc rannym, uwięzionym w przewróconym na dach samochodzie. Było to kilka lat temu, a wciąż pamiętam każdy szczegół: leżąc w kurzu, przez zmiażdżone drzwi robił sztuczne oddychanie nieprzytomnej kobiecie. A kiedy przyjechała ekipa ratunkowa i lekarz albo sanitariusz podczołgał się i zajął jego miejsce, policjant wstał, odwrócił się, w niczym już nie mógł pomóc rannym, więc szybko zajął się rozładowywaniem korka: Już po wszystkim. Dalej, jazda, proszę pani. Przedstawienie skończone.
Szorstko. Wręcz obcesowo. Głosem ochrypłym od papierosów. Nie zważając na włosy zlepione błotem, zgniecioną czapkę i spływającą z nosa strużkę krwi, zmieszanej z kurzem. Miał plamy kwaśnego potu pod pachami, brudny pot ściekał mu z czoła na szyję. Minęło już kilka lat, a ja nie mogę zapomnieć tej szczególnej mieszanki oschłości i szlachetności. Wciąż mam nadzieję, że będę służyć dobru w sposób, jakiego nauczył mnie ten policjant: bez egzaltacji, za to z najwyższą precyzją.

Z czasem zapadł w sen zimowy, trwający nieprzerwanie zimą i latem, jeśli można mówić o śnie zimowym w przypadku kogoś, kto cierpi na bezsenność.

W swoim pisarstwie zawsze starałem się ukazać najdłuższą podróż we wszechświecie. Podróż od siebie do drugiego człowieka: od mężczyzny do kobiety, od rodziców do dziecka, od brata do siostry… W tej podróży najeżonej przygodami niektórzy zapominają, dokąd zmierzają, a nawet kim są. Ale to jest podróż najważniejsza i zasługuje na to, by się w nią wybrać.