Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jesteśmy fikcją. Konstruujemy siebie ze słów.

Byt jest glissandem. Dysharmonią. Jest niespokojną muzyką, ale czasem słychać szczególny ton. Miękki klarnet. Kruche skrzypce.

Powoli robi się nieczuła na miłość. Die Verhärterung.
Nie wie, że staje się człowiekiem, którego trudno będzie pokochać. Na zewnątrz radosna, zawsze radosna. Od środka pokrywa się warstwą lodu, z którego wyłamanie będzie ją sporo kosztować.

Kłamstwo ma własną anatomię, także wtedy, gdy zdaje się konieczne. Także wtedy, gdy pojawia się z czyjegoś powodu.

Ambiwalencja to pragnienie dwóch rzeczy jednocześnie. W tym samym czasie kochać i nienawidzić[...] Nie móc się na nic zdecydować. Wciąż się martwić, żeby kogoś nie zranić. A przez to nie móc stworzyć własnych konturów.

Linii demarkacyjnej wobec innych. Ale czas płynie. Mija rok za rokiem, nic się nie zmienia. Ambiwalencja jest w niej coraz głębsza.

Aż staje się głęboka jak Rów Mariański.

Wstyd wbija się klinem tam, gdzie znajduje punkt zaczepienia.

Czuje znajome ukłucie wyobcowania, dręczące uczucie, że ciągle zmuszona jest obserwować siebie oczami innych.

Słowa są jak kry. Nie dlatego, że są zimne, ale ponieważ nikt nie przejmuje się wodą pomiędzy kawałkami lodu. To, co niewypowiedziane, wyostrza się.

Jednocześnie wydarza się mnóstwo rzeczy, choć w oddzielnych miejscach jej samej.

Być może wróżby są jak propozycje nowych dróg, innych myśli. Wróżba może uwidocznić nowe aspekty istnienia.

Słowa są ruchome, stwarzają nieporozumienia.

Należy stawić czoło temu, co się opiera,odnaleźć coś większego niż ja. Pisanie jest stawianiem czoła.

Uczucia mają archeologię; można w nich grzebać i odkrywać nowe rzeczy.

Przed dziewczynką, którą była, postawiono wiele przeszkód: być uprzejmą, wspierającą, empatyczną. Jednocześnie wymykać się tym nieustającym seksualnym żądaniom – to jak przedzieranie się przez gęsty żywopłot wymogów – nie kalecząc się.