Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ucz się, czego tylko zdołasz, od kogo tylko możesz.

- Zawsze jesteś taka szczera i bezpośrednia?
[...]
- Uważam, że to najlepsza polityka. Dzięki temu unika się nieporozumień.

Dojrzała kobieta, zaprawiona w życiowych bojach, ma niejedno oblicze. Niczym dobre wino może być na przemian słodka, ostra, wyrafinowana, łagodna. Jest zarówno opiekuńcza, jak i figlarna. Pewna siebie, ponętna i zaradna. Dojrzała kobieta wie, kim jest. To może być każda z nas, pomimo wszelkich porażek i falstartów.

Czasami ból emocjonalny trudno ubrać w słowa.

Idealne życie to iluzja, fantazja, kłamstwo, którymi się karmimy, dopóki ktoś nie rzuci na nie światła. Wtedy widzimy, że ten wymyślony przez nas świat jest pełen rys, pęknięć i dziur. W panice i z niedowierzaniem próbujemy wszystko naprawić - szpachlujemy rysy, wypełniamy szczeliny, łatamy dziury, a gdy znów gaśnie światło i wszystko wygląda idealnie, łudzimy się, że nam się udało.

To dziwne, jak wszystko zaczyna się układać w spójną całość w samym środku nocy, kiedy wszystko inne milknie i nic nie rozprasza uwagi.

Przez moment zastanawiała się, czy by wszystkiego nie odwołać. […] Wiedziała, że będzie jej trudno utrzymać standardy, które sobie narzuciła. […] Perfekcyjna do bólu, mówili. Wszystko, co robiła, robiła perfekcyjnie. Molly ma życie jak z żurnala… idealny dom, idealna rodzina.

Są sekrety, których lepiej nie wyjawiać.

Emo­cje po­tra­fią zadać wię­cej bólu niż zła­ma­ne kości.

Czyż nie o to wła­śnie cho­dzi w mał­żeń­stwie? O bycie razem, spę­dza­nie ze sobą czasu?

Wła­ści­wie nic się nie stało. Przez chwi­lę po­czu­ła, że żyje. I tyle. Tylko to się liczy.

Ro­zej­rza­ła się po po­ko­ju peł­nym sty­lo­wych mebli, ob­ra­zów na ścia­nach i cen­nych przed­mio­tów, któ­rych uzbie­ra­ło się sporo przez te wszyst­kie lata. Jesz­cze do nie­daw­na wy­da­wa­ły się jej tak ważne. My­li­ła się. To nie dom ani przed­mio­ty sta­no­wią war­tość, lecz wspo­mnie­nia.

Lu­dzie widzą tylko to, co chcą zo­ba­czyć, i nic poza tym. Nie wie­dzia­łaś?

Świat, w któ­rym żyła, oka­zał się nagle złu­dze­niem, cho­rym snem.

To dziw­ne, jak wszyst­ko za­czy­na się ukła­dać w spój­ną ca­łość w samym środ­ku nocy, kiedy wszyst­ko inne milk­nie i nic nie roz­pra­sza uwagi..

Po to są ro­dzi­ce. Wy­cho­wu­ją dzie­ci, dają im wszyst­ko, na co ich stać, a potem po­zwa­la­ją im odejść i żyć wła­snym ży­ciem.

Jesz­cze do nie­daw­na wszyst­ko było tak, jak sobie wy­ma­rzy­ła – ide­al­ne w każ­dym calu. A przy­naj­mniej tak jej się zda­wa­ło.

Nie­obec­ność, nie­waż­ne, jak krót­ka, po­zwa­la na­brać dy­stan­su i zo­ba­czyć rze­czy na nowo.

(...) na uli­cach peł­nych ludzi sa­mot­ność do­skwie­ra bar­dziej.

Wszy­scy się sta­rze­ją. Przy­cho­dzi czas, kiedy ciało prze­sta­je pro­du­ko­wać hor­mo­ny. Dzie­ci wy­pro­wa­dza­ją się z domu. To nor­mal­ne, że prze­sta­ją być dzieć­mi i za­czy­na­ją żyć wła­snym ży­ciem.