Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie są bardziej otwarci na współpracę, jeśli stają się częścią rozwiązania.

Ze wszystkich jego przyzwyczajeń i nastrojów,
ze wszystkich jego twarzy, jakie dane mi było poznać, najbardziej go kocham go takim, jakim jest teraz:
uroczy, o miękkim sercu i pomięty.

[...] prze­szłość okre­śla nas wy­łącz­nie wtedy, gdy jej na to po­zwo­li­my. [My] mo­że­my po­zwo­lić, by nas znie­wo­li­ła, albo się od niej wy­zwo­lić.

Siedząca przy nim kobieta jest ledwo widoczna zza stosów książek i dokumentów, wieży brązowych pudełek i monitora komputera tak starego, że powinien już trafić do muzeum.

- Jestem nieoficjalnym historykiem tej szkoły. To ma chyba coś wspólnego z prowadzeniem biblioteki.

Nie wygląda też jak bibliotekarka. Jej włosy to burza loków jak korkociągi, ma na sobie skórzane ubranie i tatuaże i dobrze, że w tej szkole nie ma wykrywaczy metalu, bo z tymi kolczykami z pewnością nie zostałaby wpuszczona do środka. Ma ich pełno w płatkach uszu, nosie i brwiach, a gdy się do nas uśmiecha, pod górnej wargi wyglądają dwie malutkie srebrne kulki.

Studia nauczyły mnie być feministką, ale małżeństwo nauczyło mnie być praktyczną. Robienie lasagne jest o wiele przyjemniejsze niż czyszczenie rynien.

Uwierz mi, gdy upadniesz, na dole nie będzie na ciebie czekać żadna sieć bezpieczeństwa. Dla mnie życie to nie jest coś, czym się mogę cieszyć. Ja muszę przetrwać. Twój amerykański sen jest moim koszmarem.

Po­wiedz praw­dę, ale w my­lą­cy spo­sób – to jest klucz do kłam­stwa.

Nie wolno nikomu ufać. Nawet tym, których powinniśmy obdarzyć największym zaufaniem.

To dzieje się tak szybko, że gdybym mrugnęła w nieodpowiednim momencie, pewnie nic bym nie zauważyła.

Obiecałem mu, że odbiorę od niego to, co mi zabrał, plus odsetki i opłaty za prawników. Powiedziałem mu, że nie jestem pizdą, którą może rozstawiać po kątach. Te pieniądze mi się należą.

Prozopagnozja. To zaburzenie neurologiczne polegające na tym, że nie jest się w stanie zapamiętać ludzkich twarzy.

Ostatecznie wszyscy staniemy się naszymi rodzicami.

Na świecie jest dużo dobrych aktorów. Nie wszyscy z nich mieszkają w Hollywood.

[dot. portalu społecznościowego] To miej­sce, w któ­rym lu­dzie tylko się chwa­lą i kła­mią na temat swo­je­go życia.

Nikt nie pisze swo­je­go życia na nowo i nie ukry­wa sta­re­go, jeśli to stare było czy­ste jak łza.

Mi­łość i po­świę­ce­nie. Szcze­rość. Za­ufa­nie. Wi­dzi­my to, co chce­my zo­ba­czyć. Zbie­ra­my in­for­ma­cje, wy­ko­rzy­stu­je­my je lub igno­ru­je­my, aby kształ­to­wać wła­sne prze­ko­na­nia, do­ko­ny­wać wła­snych wy­bo­rów, wstrzy­my­wać mi­łość lub swo­bod­nie ją dawać.

Kiedy wiesz, czego szu­kać, za­uwa­że­nie kłam­stwa jest cał­kiem pro­ste. Wi­dzisz je w na­głych ru­chach głowy, a cza­sa­mi, gdy dana osoba prze­sa­dza, w braku owych ru­chów. Wi­dzisz w zmia­nie spo­so­bu od­dy­cha­nia albo w tym, że ktoś po­da­je zbyt dużo in­for­ma­cji, po­wta­rza po­szcze­gól­ne frazy i po­da­je nie­istot­ne szcze­gó­ły. W spo­so­bie, w jaki szura sto­pa­mi, do­ty­ka ust albo kła­dzie dłoń na szyi. To pod­sta­wo­wa psy­cho­lo­gia, fi­zycz­ne sy­gna­ły, że ciało nie zga­dza się ze sło­wa­mi wy­do­by­wa­ją­cy­mi się z jego ust.

Dzie­ci są pro­duk­ta­mi swo­ich ro­dzi­ców, a kiep­scy ro­dzi­ce albo ro­dzi­ce nie­ist­nie­ją­cy pusz­cza­ją w świat dziec­ko z ba­ga­żem emo­cjo­nal­nym, który nie jest jego winą.

Łzy to ozna­ka sła­bo­ści, po któ­rej za­wsze na­stę­pu­je kara. Tylko prze­gra­ni pła­czą.

Je­ste­śmy jak men­tos i coca-​cola – jeśli umie­ści się nas razem w jed­nym po­jem­ni­ku, wy­buch gwa­ran­to­wa­ny.

Wąt­pli­wość spra­wia, że je­ste­śmy otwar­ci na nie­pew­ność, ale dzię­ki niej mo­że­my rów­nież do­świad­czyć chwa­ły, ra­do­ści i cu­dow­ne­go zdu­mie­nia. Otwie­ra nas na pięk­no na­dziei. Nic nie jest pewne, nie wszyst­ko zo­sta­ło po­zna­ne, lecz to wła­śnie w chwi­lach na­szej naj­więk­szej wąt­pli­wo­ści zda­rza­ją się praw­dzi­we cuda.

Prze­czy­ta­łam kie­dyś, że opraw­cy wy­bie­ra­ją swoje ofia­ry ze wzglę­du na ich spo­sób cho­dze­nia.

Trzymaj przyjaciół blisko, a wrogów jeszcze bliżej, tak? Kazałem jej zgrywać głupią. Powiedziałem, żeby stała się częścią ich życia, żeby zaprzyjaźniła się z jego ładną żoną, żeby siedziała cicho. A ja w tym czasie układałem plan.

Cięż­ko jest być aro­ganc­kim twar­dzie­lem, kiedy do­sta­je się opieprz od wła­snej matki.

Der­rick lubi ko­lek­cjo­no­wać moje nie­po­wo­dze­nia i po­raż­ki, a potem prze­cho­wy­wać w spe­cjal­nej skryt­ce w gło­wie, zu­peł­nie jak uśpio­ne kok­taj­le Mo­ło­to­wa. Mogą minąć ty­go­dnie, mie­sią­ce albo lata, resz­ta świa­ta i ja mo­że­my ru­szyć dalej ze swoim ży­ciem, a on ni stąd, ni zowąd wspo­mni o któ­rejś z nich w roz­mo­wie, tylko po to, by do­pro­wa­dzić mnie do szału.

Żadna ko­bie­ta nie chce przy­znać, że jej mał­żeń­stwo się roz­pa­dło. Pra­gnie­my ko­chać osobę, którą nie­gdyś po­ko­cha­ły­śmy. Chce­my żyć nie­re­al­ny­mi ma­rze­nia­mi. Długo i szczę­śli­wie, jak w bajce. Odej­ście jest rów­no­znacz­ne z przy­zna­niem się do po­raż­ki.

Powiedzenie o czymś na głos nie sprawi, że to się stanie.

To się dzieje kilkanaście razy dziennie, takie awantury przy każdej najmniejszej okazji, z powodu tak naprawdę niczego.