Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- To musi być niezwykłe, kochać kogoś tak bardzo.

Dusz­ko, nigdy nie wiemy, co kryje się głę­bo­ko w sercu ko­bie­ty. Jakie ta­jem­ni­ce skry­wa i jakie dra­ma­ty pró­bu­je ukryć przed świa­tem. Ro­bi­my to, bo emo­cje to coś, co nas dys­kwa­li­fi­ku­je w oczach męż­czyzn. Co po­zwa­la im okre­ślać nas płacz­li­wy­mi i hi­ste­rycz­ny­mi, a przez to zu­peł­nie nie­przy­dat­ny­mi.

Ta blizna to pani doświadczenie... I siła. Kobiety mają w sobie ogromną siłę i pani o tym wie, Rosalie. Jest pani twarda jak skała, która wprawdzie ma swoje rysy i pęknięcia, ale to dodaje jej uroku. (str. 241).

(...) nagle zrozumiał, że niewiele trzeba, by przeżyć chwilę szczęścia w sytuacji, gdy nic już nie jest oczywiste i nic nie jest dane raz na zawsze.

Mój przyjaciel Jean Cocteau powtarza, że "w sztuce geniusz polega na tym, żeby wiedzieć, jak daleko można się posunąć za daleko". (str. 300).

Wojna zmieniła zasady, usunęła zakazy moralne i kazała ludziom żyć chwilą. To, co niegdyś uważano za niedopuszczalne, teraz, w świecie niepewności o jutro,
nie miało już znaczenia. Podczas wojny ludzie tak samo szybko kochali, jak zabijali, i to przyzwyczajenie wciąż w nich tkwiło.

Nikt wcześniej nie obdarzył jej taką bliskością. Nikt nie był tak czuły. Nikt nie patrzył na nią w ten sposób.

- Oboje jesteśmy straceni. Ty i ja...

Nieraz o pewne sprawy lepiej nie pytać, tylko zostawić je takimi, jakie są. Na niektóre rzeczy nikt z nas nie ma wpływu.

Drażniła ją dwulicowość mężczyzn, ta ich pogarda dla upadku moralnego kobiet, choć sami byli jej sprawcami i wykorzystywali kobiety bez cienia zażenowania.

Czło­wiek głod­ny to czło­wiek zły.

Już nie byli Polką i Niemcem - śmiertelnymi wrogami rzuconymi na dwie przeciwne strony barykady - teraz byli kobietą i mężczyzną, pieszczącymi się bez końca z czułością i oddaniem, jakich wcześniej u siebie nie znali. Los podarował im tylko ten czas, tę jedną chwilę i korzystali z niej, nie myśląc, co będzie później. Ta bliskość była ich najcenniejszym darem od losu.

Jeśli w grę wcho­dzą wpły­wy i wła­dza, to rozum lu­dziom od­bie­ra!

- Jeśli przeżyjesz... Spróbuję ci wybaczyć. Obiecuję. Tylko przeżyj, proszę...

Ludz­ka na­tu­ra rzą­dzi się swo­imi pra­wa­mi, a sztyw­ne za­sa­dy wpa­ja­ne nam od dziec­ka tylko po­tę­gu­ją ludz­kie ułomności.

- Lepiej martw się o siebie, żeby przypadkiem ślepa miłość nie zamknęła ci oczu na to, co ważne. Nigdy nie zapominaj, kim jesteś i skąd pochodzisz.

Była jego lekiem na wszystko, antidotum na zło, które go otaczało.

Rozpacz przestała ją męczyć, a złość minęła. Pozostał smutek, bezgraniczna tęsknota i bunt, który rozrywał jej serce.

Przecież jesteśmy młodzi! Kiedy mamy się całować, jeśli nie teraz?

Bała się dostrzec w jej twarzy jakiś znak, który wzbudzi w niej nadzieję - tę, na którą nieświadomie przez tyle lat czekała, a której z drugiej strony wypierała na wszystkie sposoby.

Jej ciało podczas wojny tyle razy zostało zbrukane, tyle razy narażone na gwałt, ból i poniżenie, że dla bezpieczeństwa wyparła się swojej kobiecości. Czy teraz, po tylu latach życia w zapomnieniu i samotności mogłaby na nowo stać się kobietą? Żoną? Kochanką? Czy miała jeszcze na to siły?

Samotność była jej jedynym i najlepszym życiowym towarzyszem.

Dzieląc się tym chlebem, pamiętajmy, aby być dobrymi i podzielnymi jak ten chleb.

Kobiety potrzebują wyrzucić z siebie swoje dramaty.

Nawet czas nie był w stanie uleczyć ran i tęsknoty za ukochanym.

Teraz czuła się jak martwa. Dzień za dniem płynął, a ona nie miała w sobie nic oprócz paraliżującej obojętności.

Życie dość dosadnie nauczyło je milczeć wtedy, gdy okoliczności tego wymagały.

Żadna sprawa nie jest tak ważna, żeby skrzywdzić dla niej drugiego człowieka.

Ileż to razy uczyła się właśnie tak reagować! W ilu sytuacjach zachowywała zimną krew, podczas gdy jej serce rozpadało się na tysiąc kawałków! Była twarda i silna. Tak ją wyszkolono i taka pozostała. To była jedyna skuteczna tarcza obronna przed złymi ludźmi i przed sobą samą.

Jeśli masz wątpliwości, to wiedz, że żadna miłość nie jest tak głupia i szalona jak ... miłość do ojczyzny.