Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Betty była przestraszona. Za najlepsze dla siebie miejsce uznała kąt pod schodami w ogrodzie. Tam widocznie czuła się najbezpieczniej, bo za nic w świecie nie chciała stamtąd wyjść. Czasem tylko podnosiła głowę i patrzyła swoimi smutnymi, wielkimi oczami.

Następnego dnia pojawił się przed naszym domem wóz terenowy, który już kiedyś widziałem. Pracownicy schroniska przyjechali, żeby zabrać Betty. Ojciec tłumaczył, że nie poradziliśmy sobie z jej traumą i że jest mu bardzo przykro. Płakałem i modliłem się, żeby to był tyko sen.