Maribeth Klein bardzo dobrze zna powiedzenie – „mieć na głowie cały dom”. Jej lista zajęć nie ma końca. Nieoczekiwanie dostaje zawału. Trafia do szpitala, później zostaje poddana poważnej operacji i uświadamia sobie, że naprawdę tęskniła za chwilą tylko dla siebie. Okazuje się, że wiele kobiet wręcz marzy o pobycie w szpitalu – to ich jedyna możliwość na odpoczynek. Maribeth szybko wraca do domu i zostaje przytłoczona swoim życiem. Nie potrafi się w nim odnaleźć, sprostać oczekiwaniom rodziny i znajomych. Musi coś zmienić, dowiedzieć się, kim tak naprawdę jest i czy potrafi cieszyć się tym, co osiągnęła – swoją rodziną, pracą, przyjaciółmi? Kobieta mówi sobie „dość!” i wyjeżdża. Ten radykalny i kontrowersyjny krok to jej sposób na odzyskanie równowagi. Nikomu nie będzie usługiwała, koniec z załatwianiem tysiąca spraw naraz, ciągłym stresem i poirytowaniem. Maribeth poznaje nowych znajomych i powoli wraca na prostą. Czy zatęskni za dawnym życiem?

Do tej powieści musiałam podejść z dystansem, głównie dlatego, że od początku nie mogłam polubić głównej bohaterki, jak i pogodzić się z jej wyborami. Jednak gdzieś od połowy książki zaczynałam rozumieć, dlaczego Maribeth musiała postąpić w określony sposób – zakończenie jeszcze bardziej utwierdziło mnie w tym przekonaniu. Forman napisała złożoną historię, pełną znaków zapytania i wątpliwości, która po trochu szokuje i skłania do myślenia. Pisarka w swoich powieściach lubi poruszać trudne tematy, dotyczące zmiany w życiu bohaterów i prób odnalezienia się na nowo. „Zostaw mnie” to książka, którą czyta się całkiem przyjemnie, skłaniająca do autorefleksji nad swoją sytuacją rodzinną.

Forman znana jest ze swoich powieści młodzieżowych. W tej pozycji widać, że wciąż na nich bazuje – wątek bycia niezrozumianym przez rodzinę, przyjaciół i pragnienie Maribeth oderwania się od swojej codzienności, jej bunt – jest w pewien sposób spójny z pozostałą twórczością pisarki. „Zostaw mnie” wyróżnia się lekkim stylem, rozdziały są krótkie, a więc czyta się je dosyć szybko. Książka składa się z listów, ale i retrospekcji – to złożona powieść, która daje nam całościowy obraz życia głównej postaci, tak abyśmy jeszcze lepiej ją zrozumieli.

Muszę przyznać, że mimo ważnego tematu, kontrowersyjnych kwestii, które porusza autorka, swoistego feminizmu, jaki widać w fabule – zabrakło mi ciekawszej, bardziej złożonej postaci samej Maribeth. Historia jest intrygująca, wywołująca różnorodne reakcje u czytelnika, jednak główna bohaterka jest trochę nijaka, zbyt odległa i miejscami nawet irytująca. Czasami wykazuje się dojrzałością, aby zaraz postąpić bardzo pochopnie. Wyłania się z tej książki pewna nostalgia, widać ją przede wszystkim w uczuciu, które łączy bohaterkę i jej męża. Cała fabuła składa się w ładną całość, łącznie ze wzruszającym zakończeniem. Jednak Forman powinna jeszcze raz pochylić się nad postacią Maribeth – wydaje mi się zbyt papierowa, nie potrafiłam jej kibicować, jak i nie wzbudziła u mnie żadnych emocji. Coś zgrzyta w kreacji bohaterów, zabrakło w nich ikry i czegoś, co sprawia, że mogę nazwać tę powieść tylko „przyjemną lekturą na miły wieczór”, a nie „świetną pozycją, która naprawdę mocno mnie wciągnęła”.

Nieraz narzekam, że literatura kobieca skupia się na tym, co było „przed”, zanim bohaterowie się zeszli, a mało miejsca poświęca temu, co nastąpiło „po”. Forman ukazuje małżeństwo, ich problemy, trudny podział ról w domu i to, że bycie razem, nawet jeśli dwoje ludzi się kocha – może być bardzo trudne i wymagać od nas wiele poświęceń.

Ta książka wywołuje mnóstwo wątpliwości moralnych i też dlatego warto ją przeczytać. Pisarka zmieniła swoją grupę docelową na dojrzalsze czytelniczki i wyszło jej to na dobre – cieszę się, że próbuje czegoś nowego i nie boi się skomplikowanych tematów. To powieść o kobietach dla kobiet – polecam, po jej zakończeniu na pewno jeszcze długo będziecie się zastanawiać, czy na miejscu Maribeth postąpiłybyście podobnie, czy może jednak nie?

Gabriela Rutana