Takie powitanie usłyszał odważny i waleczny rycerz króla Dunkana, Makbet, wracając z pola bitwy.

„Czemu zadrżałeś, panie, czyś się przeląkł
Tak pięknego proroctwa?”
- zapytał towarzyszący mu przyjaciel Banko. Pytanie zasadne, bo Makbet nie piastował żadnej ze wskazanych godności. A obietnice niosły wyjątkowe.

W. Szekspir, dramaturg wszech czasów, inspirując się średniowieczną historią Szkocji i Anglii, stworzył dramat o człowieku wobec wielkiej próby: pokusy władzy, która poruszyła w nim ledwie tlącą się iskrę ambicji i okrucieństwa, dotąd nieuświadomioną. Wszystko dlatego, że dzielnie służąc królowi, otrzymał w uznaniu zasług hrabstwo Glamis i Cawdor, które stanowiły element usłyszanej wróżby. Szybki awans sprowokował w tym prawym i szlachetnym dotąd rycerzu myśl o koronie. Jednak król przecież żył…

Szekspir konstruuje mroczną fabułę, w której kolejne zdarzenia wyzwalają ciemne strony ludzkiej natury. Makbet, choć deklarował, że nie zrobi nic, by wspomóc los, ulega jednak podszeptom bezwzględnej żony, lady Makbet. Czyn, którego oboje dokonają, określi ich życie na zawsze.
Angielski dramatopisarz pokazuje, jak przekształca się ludzka psychika, gdy szaleją nieposkromione demony zła. Kreśli obraz pozornie silnej kobiety i pozornie poczciwego rycerza, którzy odmiennymi ścieżkami podążają ku klęsce.
Tragedię można rozpatrywać na różnych poziomach – jako dramat człowieka, który uległ podszeptom wybujałej ambicji i demonicznej kobiecie, jako dramat człowieka wrzuconego między metafizyczne siły, które czynią go swoją igraszką, chcąc pokazać, że „piękno jest szpetne, piękna szpetota”2, wreszcie jako mocno przekształcony wycinek z dziejów średniowiecznego państwa.

Aby w pełni zrozumieć ten polityczny kontekst sztuki, warto sięgnąć po nowe wydanie dramatu, które ukazało się pod koniec 2011r. za sprawą wydawnictwa W.A.B. Interesujące jest ono nie tylko dlatego, że obudowane wnikliwymi komentarzami, dotyczącymi źródeł dramatu, i wyczerpującym wstępem Anny Cetery, szekspirologa w Instytucie Anglistyki UW, pt. „Makbet, czyli wylęg skorpionów”, ale przede wszystkim dlatego, że rozpoczyna nowy cykl przekładowy dzieł W.Szekspira. Translatorskiej pracy dokonał Piotr Kamiński, muzykolog, eseista, tłumacz, współpracownik Andrzeja Seweryna, który zainspirował go do przekładów. W wywiadach deklaruje wierność oryginałowi. Jego przekład jest 14 polskim tłumaczeniem dramatu.

Dotąd Szekspira, jednego z najlepszych znawców ludzkich namiętności, czytałam przede wszystkim w przekładzie Stanisława Barańczaka, świadomie rezygnując ze starszych. Pomysł poety na Szekspira wydawał mi się przekonujący. Teraz myślę, że będę czytać obu. Barańczak ma godnego rywala w osobie Piotra Kamińskiego.

Polecam, a sama z niecierpliwością czekam na „Otella”!
Justyna Radomińska